Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
18.11.2020
De Golfpersprijs 2020 werd in de categorie tekst gewonnen door Nationaal Golfmagazine, uitgegeven door NVGJ-lid Richard van Stralen. Als maandelijkse uitgave, die alweer vijftien jaar een begrip is met regionaal, landelijk en wereldwijd golfnieuws weet Nationaal Golfmagazine altijd weer te verrassen en zich aan te passen aan de lezers. In de rubriek Beeld&Geluid koos de jury voor de De Golfpodcast. een wekelijkse, half uur durende, podcast over Golf. Hierin wordt aandacht besteedt aan alle aspecten van het golf, zoals wedstrijden op de PGA Tour en European Tour, equipment, golftips en de Nederlandse spelers. De podcast wordt gepresenteerd door Martijn Paehlig (hoofdredacteur Golfers Magazine) en Jeroen van Leeuwen (freelance golfjournalist). Regelmatig schuiven er gasten aan en is er aantal vaste columnisten.
De matchplay in de tweede ronde tussen bovengenoemde spelers is schriftelijk afgedaan. Louis gaat een ronde verder zonder te spelen. De mores bij de NVGJ ‘verplicht’ de verliezer daarvan verslag te doen op de website. Dus dan toch maar een stukje. De afkorting achter onze namen kan in verschillende varianten worden geduid; Walk Over, of anders Wegens Opgave, maar meer van toepassing voor mij: Welongevallig Onvermogen. Vooralsnog medisch onverklaarbare evenwichtsstoringen belemmeren me in het golf, daarom dit jaar nog geen deelnames aan de reguliere wedstrijden en nu moet ik noodgedwongen ook afhaken in deze leuke competitie. Meer dan jammer. Omdat geen medische oorzaak voor het fysieke ongemak is gevonden, houden de medici het voorlopig op overbelasting en moet ik mezelf meer in acht nemen. Daar wordt nu aan gewerkt. Is de balans terug dan meld ik me weer bij mijn vrienden van de NVGJ.
Mei 1968. Ik sta op het punt de lagere school te verlaten. Geen idee wat de toekomst brengt, ben er niet mee bezig. Het enige wat telt is voetbal, voetbal en nog eens voetbal. Mijn enige literatuur en lectuur zijn de reclamefolders, Brabants Dagblad en de weekkrant Brabants Centrum, die mijn opa na de Tweede Wereldoorlog heeft opgericht en dan leidt! Geen tv en eigenlijk ook geen bal want die is altijd lek, maar dat weerhoudt mij er niet van om ermee te voetballen! In huize Van Breugel hebben we het niet breed. Mijn vader was al vroeg overleden en moeder probeert met het maken en vermaken van jurken het financiële hoofd boven water te houden. Dat lukt bewonderenswaardig, al is het maar nét. Maar toch mag ik van mijn moeder lid worden van voetbalvereniging RKC: de Rooms Katholieke Combinatie. Daarmee ben ik eerste uit een gezin van drie die ergens lid van wordt. De school is dichtbij en daarmee het plein en een klein grasveldje ernaast, 'de spitse punt', het voetbalwalhalla. Het lidmaatschap maakt de sport nog belangrijker en het enige wat ik wil is spelen, spelen, spelen! De zomer nadert en enige bedruktheid maakt zich van mij meester (nu nog steeds). Alle vriendjes weg en wij als enige gezin zes volle weken thuis. Zonneschijn is niet altijd zonneschijn. En dan komt het bijzondere nieuws dat een voormalig docent-broeder van onze school ons team uitnodigt om te komen spelen tegen DCG in Amsterdam. Amsterdam! Verder dan Boxtel en de Peel in Brabant ben ik nooit geweest. Wat een godsgeschenk. Weken leef ik naar het toernooi toe; nog meer voetballen, nog meer oefenen. Op zaterdag zal de bus om 08.00 uur vertrekken vanaf Café de Heibloem aan de Antoniusstraat voor de lange reis naar het grote Amsterdam! Ik ben al heel vroeg op en mijn moeder maakt een broodtrommel vol bruine boterhammen met kaas en een appel. Ik ben zo nerveus dat ik er geen hap van door mijn keel krijg... Voetballen in het echte Amsterdam: dan kan ik Broeder Reinhard ook laten zien wat ik allemaal kan! Ik loop al om 07.15 van huis weg. Naar café de Heiblok is het zeven minuten, in de neergutsende regen minder dan vijf! Onder het afdakje voor het café wacht ik op de bus en mijn vrienden van de club. Het weer is niet best maar ach.... Een kwartier later sta ik nog steeds alleen en als ik de kerkklok acht uur hoor slaan, sta ik nog steeds te wachten met mijn kunstleren voetbaltas. Ik realiseer ik mij dat er iets ernstigs moet zijn gebeurd en loop na nog wat langer wachten weer terug naar huis! Het houdt niet op met regenen, net als de afgelopen dagen realiseer ik me. Thuis zegt mijn moeder verwonderd: 'Dat is snel!'. Je raadt het al .... wedstrijd afgelast vanwege regen: een enorme deceptie! Vanaf die dag kan ik me niet meer 'zomaar' op iets verheugen. Nog steeds zegt achter in mijn hoofd een stemmetje: verheug je niet teveel, er kan altijd iets tussenkomen. Vanaf die dag bedenk ik ook allerlei doemscenario's! En natuurlijk gebeurt heel vaak nou net dát wat je vooraf niet had bedacht! Elk nadeel heeft zijn voordeel. In mijn leven heeft dit 'defining moment' mij geleerd flexibel te zijn en als het tegenzit niet bij de pakken neer te zitten, de zon gaat altijd weer schijnen!
Is er iets vervelender dan overmacht? Het weer van morgen tijdens het event ziet er best goed uit. Maar de baan is afgelopen nacht geteisterd door een wolkbreuk, een tsunami, een slagregen, noem het zoals je het noemen wilt. Feit is: vandaag is de baan volledig gesloten. En dat zou je uit kunnen leggen als dat men hem optimaal wil prepareren voor het journalisten gilde. Maar dat is dus niet zo. Het gaat gewoon niet. En morgen zeer waarschijnlijk ook niet.
Na een zeer wisselvallige ronde van beide kanten op de Waterlandse verloren. Vanaf het begin Jeroen constant 1 down, waarna hij het iedere keer goed maakte voor een all square stand. Op de 16e hole prima afslag randje green. Jeroen zelfde verhaal, maar een zéér matige putt van mijn kant, waardoor Jeroen wederom 1 up kwam. Op de 17e hole ook beiden een afslag rand green. Echter waar Jeroen met een putter naar de hole kon was het voor mij net in het diepe gras een 'lastige' chip. Mooie par voor Jeroen dus en mijn bogey putt werd overbodig. 2up voor Jeroen dus. Hole 18 hoefde niet meer gespeeld te worden. Succes verder Jeroen!
Wat? 8&7, was het zo duidelijk? Ja, het was vrij duidelijk. De man die op de wedstrijddag nog een intimiderend appje stuurde met de txt: 'Je krijgt het afschuwwekkende aantal van 20 slagen mee. Zal ik alvast beginnen met het verslag?', hoefde dus helemaal niets te schrijven.... Het begin was hoopvol. Een mindere tweede slag van Anton op de eerste hole, dus geen winnaar. Daarna heb ik de omvangrijke natuur op en vooral naast de holes van Prise 'd Eau in Tilburg uitgebreid mogen bewonderen. En, eerlijk is eerlijk, Anton is ook wel gewoon heel erg goed. Na 9 holes stond hij 6 up. We deden bijna tweeënhalf uur over die eerste negen vanwege een vierbal bejaardenmiddag voor ons. Zelfs de NVGJ flights zijn in vergelijking met deze slakkenoptocht razendsnel! Nadat ik op de 10e hole een put van een metertje voor de winst miste en daarna ook een put om te halfen, was het verzet definitief gebroken. Na 11 holes was Anton verlost van zijn grootste ergenis (het trage spel voor ons) en zijn we gezellig wat gaan eten!
Dankzij onze jonge, enthousiaste, soms zelfs onbezonnen vriend Anton (die niet kan wachten tot hij weer met 130 over de weg kan scheuren, zelfs hopend dat de geblondeerde charlatan uit Venlo er straks 140 van maakt!) gaan we volgende week met een hoop NVGJ’ers meppen op Het Woold. Helaas heeft het bestuur niet weten te zorgen voor een gedegen, voor iedereen gelijkwaardige voorbereiding. Natuurlijk, ook voor de onvolprezen Hans beginnen de jaren te tellen, maar intussen beleven we wel een hele week zonder ook maar één wedstrijd in clubverband. Meer dan een week!