Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
17.04.2023
Golfen? Dat was ver van ons bed en eigenlijk ‘not done’ een elitesport. En dan die ruiten broeken die die golfers droegen. Nee, dat gaan we niet doen. We tennisten met veel plezier, gemengd dubbel met vrienden, in de Alkmaarder Hout. Jan elke week fanatiek tegen een vriend in een sporthal in Limmen. Aan de manier waarop hij bij thuiskomst de sleutel in het slot stak kon ik steevast aflezen of hij gewonnen of verloren had.
Totdat Jan last van zijn knie kreeg. En totdat vrienden om ons heen steeds enthousiastere verhalen vertelden over hun golfprestaties. Vooruit, laten we het proberen. Ik als eerste, Jan een half jaar later. Was het in ’94 of ’95? Dat weet ik niet meer. Lang geleden lijkt het, maar dankzij het feit dat Ger mij vroeg mee te doen aan de estafette komt alles weer boven. Wat een mooie tijd was dat! En wat hebben we er samen ontzettend veel plezier aan beleefd. Net zoals bij tennis was Jan veel beter dan ik, maar matchplay bracht de oplossing.
Eenmaal gegrepen waren we bijna elk weekend en op mooie zomeravonden op Sluispolder te vinden. Onze kinderen waren de deur uit, anders hadden we ze nooit zoveel uren alleen willen laten. Ik herinner me een golfweekje in Tunesië, en een paar jaar later een reis met de auto naar Ierland, spullen achterin. Veertien dagen alleen maar mooi weer en golfbanen waar niemand was en waar je geld in een sigarendoosje moest doen. Op een fantastische baan aan de westkust sloeg Jan op een par-3 de bal over een diepliggend struikgewas op 3 centimeter van de hole. De man achter ons uitte na afloop in het clubhuis zijn diepe bewondering en we hadden een leuk gesprek. Ik dacht nog, gek dat je zo iemand één keer ontmoet en daarna nooit meer spreekt…
Een week later kwamen we hem tegen aan de andere kant van het eiland, op zijn home course bij Dublin. Hoeveel leden hebben jullie? ‘300 male members’ was het antwoord. Een enkele vrouw. Ik werd dan ook verwezen naar een aparte vrouwenzaal in het clubhuis. Maar daar was niemand. Dus voegde ik mij bij de heren, klaar voor de uitslag van de herenmiddag. ‘Dear lady and gentlemen’, begon de voorzitter, tot hilariteit van de zaal. Bij een doodstille baan in de buurt van Orleans werden vier vlaggen gehesen. Een Franse, Japanse, Engelse en een Nederlandse. Eigenaren waren Franse en Japanse vrijmetselaars. En ja, er speelden vandaag een Engels en een Nederlands stel.
Op Sluispolder organiseerde ik in 1996 ook het eerste Nieuwspoort Golftoernooi, wat een jarenlange traditie zou worden. Die dag in oktober met het aller slechtste weer dat je je kunt bedenken, harde wind en stromende regen. Gelukkig konden we het in 1999 nog een keer overdoen met iets meer zonneschijn. Commissaris van de Koningin Relus ter Beek nam sindsdien de organisatie over op de Gelpenberg in Drenthe, maar na zijn overlijden was het nooit meer hetzelfde en hield het na verloop van tijd op.
Ondertussen was ik lid geworden van de NVGJ. Ik las in ‘De Journalist’ over een golfclub voor journalisten, met Charles Taylor. Nietsvermoedend van het hoge spelniveau vroeg ik Charles, die ik op Sluispolder tegenkwam, of ik lid mocht worden. Als een van de eerste vrouwen bleek later. Ik deed voor het eerst mee op een baan in Zuid-Limburg. Ruud Onstein deelde me in bij Henk J. Meijer. Dat was een test, bekende hij achteraf, als ik met Henk samen kon spelen zou ik bij de NVGJ passen. Henk, met pijp, bleek een bijzondere man. Die keer speelde hij na ongeveer elke bal een provisional. Later reed ik met gevaar voor eigen leven met hem mee naar Hardelot, via de binnenstad van Oostende, waar hij iets moest kopen wat je nergens anders kon vinden. Ik weet helaas niet meer wat het was.
Heerlijke herinneringen met de NVGJ buitelen over elkaar heen, te veel om op te noemen. De Keppelse, elk jaar weer een festijn. Een aantal luxe reisjes. Naar Portugal, waar Jan ook mee was en als Jan Groen een prijs won (hij heet van der Velden), waar Stan Klaren tot grote hilariteit steeds hetzelfde deuntje zong. Naar Turkije, waar ik hartstikke ziek werd, naar Tsjechië, waar we in Praag onthaald werden en waar iets was met een onderscheiding, het beeld zie ik fotografisch voor me, maar de inhoud komt niet boven (weet iemand dat nog precies?). Met Charles en Lia in Duitsland, bij de Dom van Keulen, een heel gezellig weekend, georganiseerd door Evelien Jiskoot. Eindejaars- en andere diners met de slappe lach bij de Prins Bernhard-act van Andreas van der Schaaf. Minder was dat ik, wachtend op het vliegtuig naar Antalya, verdiept was in een boek en omkijkend de hele groep verdwenen bleek te zijn. In de hal erachter ook niemand te zien. In grote verwarring heb ik het halve vliegveld overgerend om uiteindelijk net op tijd in te stappen.
Een veel dieper ingrijpende gebeurtenis was het overlijden op de 9e hole van Sluispolder van Joop van der Flier, met wie ik die dag matchplay speelde. Twee verpleegkundigen achter ons belden 112, binnen acht minuten arriveerden er twee ambulances. Het mocht niet baten. Sindsdien golf ik nooit meer zonder mobiel. En gedenk ik Joop altijd op die plek.
Prijzen heb ik zelden gewonnen. Een keer een shirtje op Ameland en een keer een enorme fles whisky op de PAN. Geruild met Anneke Bakker, die veel van whisky houdt en zelf een prachtige herengolftas had gewonnen, maar ze had al zoveel tassen. Er rustte geen zegen op, want de tas werd later gestolen uit onze auto. Aleid Kemper heeft nog gezocht op Marktplaats.
‘Elkaar een leuke dag bezorgen’, de lijfspreuk van de NVGJ werd ook de titel van het boekje dat Madelon Barenbrug, Paul Mansoor en ik met ontzettend veel plezier hebben gemaakt. Sterke verhalen bij het 15-jarig bestaan. Nu zijn we al bijna bij de dertig! En het plezier elkaar te zien is er nog steeds. Het warme bad van de NVGJ. De laatste zes jaar heb ik wegens de ziekte van Jan helaas vaak verstek moeten laten gaan. Na Sluispolder zijn we lid geworden van de Amsterdamse Old Course waar we nog een paar jaar samen hebben gespeeld. Echt een baantje voor jou, zei Pieter Landman ooit tegen me. Niet voor long Hitters. Inderdaad, ik sla nog steeds recht, maar nog altijd niet ver!
Aleid Kemper, Carien van Beek en Anneke Groen op de Eindejaarsavond van 2016
Helaas hebben wij (het organisatie comité) het besluit moeten nemen het Charity Event van 27 juni op de Haarlemmermeersche te annuleren. Waarschijnlijk omdat het precies in de vakantieperiode viel, waren er te weinig aanmeldingen om het toernooi rendabel te maken. Wij zijn alle leden die zich hebben aangemeld als vrijwilliger erg dankbaar voor hun betrokkenheid en stellen het bijzonder op prijs dat zij zich zo spontaan hebben aangemeld als vrijwilliger. Onduidelijk is wanneer het evenement nu gaat plaatsvinden. Misschien in september op een andere baan, of anders volgend jaar. Het toernooi voor de Stichting Sint voor ieder1, het initiatief van onze gewaardeerde sponsor Eric Venghaus gaat er sowieso komen! Het organisatie comité
Het bestuur is verheugd te kunnen meedelen dat er voor het EMGJ 2024 in Portugal een super team is samengesteld! Zoals tijdens onze ALV van afgelopen maart is verteld, heeft het bestuur er dit jaar voor gekozen de beste en meest constante spelers van onze club te vragen om deel te nemen aan dit tweejaarlijkse evenement. Bijna alle door ons benaderde spelers hebben toegezegd. Een fantastisch resultaat.
Wederom een schitterende dag tijdens het rondje Limburg. Hier slaat winnaar Ron Buitenhuis in zijn eigen habitat af op de tweede hole van het Rijk van Margraten. Wellicht werd hij geïnspireerd door de wijnranken op de achtergrond, wie zal het zeggen..
Wanneer ik de parkeerplaats van golfbaan Zeegersloot op rijd kom ik Björn al tegen. Mooi op tijd. Maar hij stapt weer in zijn Audi en zegt: ,,Ga even naar huis, ben zo terug.’’ Acht minuten voor de afslag verschijnt hij weer. Nog even de greenfee en buggy regelen en met gezwinde spoed naar hole 1. Net op tijd, het echtpaar dat met ons meeloopt heeft al afgeslagen en ziet ons honderd meter verderop op de teebox verschijnen. ,,Sorry hoor, het stond helemaal vast op de rondweg.’’ De tamelijk chaotische start weerhoudt ons er niet van beiden met een dubbel bogey te beginnen. Valt nog mee. Maar de sfeer in de flight is buitengewoon gemoedelijk. Gezellig keuvelend en onder een heerlijk zonnetje werken we de eerste negen af, die all square wordt afgesloten. Björn komt op hole 10 voor de eerste keer op voorsprong. Hij is net begonnen aan zijn favoriete negen holes, een waarschuwing die ik al vanaf hole 1 op meerdere momenten te horen heb gekregen. Tot hole 16 blijft de stand gelijk, daarna dooft het vuur bij mij en op hole 18 is het gebeurd. 2 up voor Björn. ,,Leuk en interessant spelletje’’, zegt mijn tegenstander, die voor de eerste keer een matchplay heeft gespeeld. Beiden wisselden fraaie slagen af met somber stemmende rollertjes, maar juist dat maakt een man tegen mangevecht juist zo leuk. Voor Björn was het een drukke golfdag. De dagvoorzitter, ondernemer en presentator (onder meer van P1 Beat the Pro op RTL7) is sinds enige tijd ambassadeur van de baan. In die hoedanigheid liet hij twee bekende tiktoksters met duizenden volgers in de ochtenduren ruiken aan het golf. Bij Zeegersloot vinden ze het belangrijk jeugd naar de baan te trekken, want zoals bij zoveel golfclubs ligt de gemiddelde leeftijd ver boven de 60. ,,En als je tien of twintig jaar verder kijkt, dan is er helemaal geen club meer als je niets doet,’’ zegt Björn. Voor een beginnend zeventiger als ik zijn dat geen hoopgevende woorden, zo denk ik bij me zelf. De bitterballen en de Skuumkoppe smaken goed op het terras van De Zeeger. Het is een fraaie afsluiting van een prachtige dag. Björn, veel succes tegen Foeke!
De wedstrijden voor het rondje Nederland - België staan voor de deur en de flightindelingen zijn gemaakt. Onze wedstrijdleider René Brouwer schreef hier het volgende over: Voorlopige indelingen voor Rondje Limburg gepubliceerd, toegankelijk via de website en de proware app. Omdat Houthalen in België ligt, worden de playing handicaps pas ter plekke genoteerd. Overal 16 spelers, overal spelen we in vierballen. Start: - Herkenbosch (maandag 13 mei), 12.12 uur - Margraten (dinsdag 14 mei), 12.58 uur - Houthalen (woensdag 15 mei), 10.30 uur. Nergens een lunchpakket. Niets is zeker in het leven, en zeker de NVGJ indelingen niet. Rene
Het leven kan soms bijzondere wendingen nemen. Op de dag dat Leo ons ontviel, kreeg mijn leven een nieuwe toekomst. Op 15 april deed ik op eigen verzoek een cardio test bij de huisarts. Deze test doorstond ik verre van met verve en resulteerde in een onmiddellijke ziekenhuisopname in Gronau. De onderzoeken in het ziekenhuis duurden helaas paar dagen, waardoor ik uiteindelijk, vrijdagmorgen een hartkatheterisatie onderging. Fred Veldman en ik hadden al berichtjes gewisseld in de trant van “nog drie dagen en dan ben je weer het heertje" en kan je weer golfen maar niets bleek minder waar. Na afloop stond de ambulance klaar die mij met spoed en begeleiding verplaatste naar de Schüchtermann Kliniek voor een spoedoperatie. Die kliniek is gelukkig een van de beste in Duitsland maar bevindt zich in het Teutenburgerwald, niet echt naast de deur. Om 18.00 uur werd ik wakker met twee omleidingen en overal pijn. Nu anderhalve week later, bevind ik mij in de Reha, in dezelfde kliniek waar ik een revalidatieprogramma van drie weken volg. Veel cardio fietsen, fysio, massages, ademtherapie, gezond eten en lezingen over vet in bloed. Mijn hart is nu weer tiptop, alleen laat de conditie nog ernstig te wensen over. Lang verhaal kort geschreven: na de operatie mag ik zes weken niets tillen of iets doen wat het borstbeen te zwaar belast en na drie maanden mag ik weer over sport nadenken. Kortom na de Spelen hoop ik weer terug te zijn op de Golfbaan Wat een fijne club! Een dag na de operatie hing Pim aan de lijn om mij op te beuren, van het bestuur en Weco kwam een bos bloemen en van diverse leden stroomden de berichten binnen. Heel veel dank, De NVGJ is een warm bad. Ich komme wieder. Het allerbeste, Frank