Hoppa! Zesduizend woorden. Dat vind ik al een prestatie op zich. Ik ken mensen die niet eens 6.000 stappen tijdens een golfwedstrijd kunnen lopen, of daar al een buggy voor nodig hebben. Maar eerlijk is eerlijk: ik heb genoten. Niet zozeer van het wedstrijdverslag (voor de scrollers; dat begint ergens halverwege bij de tweede 3.000 woorden), maar wel van de welbekende Henri-cocktail: een snufje maatschappijkritiek, een sneertje naar de hem zo gehate en tegelijkertijd geliefde journalistiek, een scheut (euh.. waterval) links activisme en een flinke plens ironie. Waarvan die laatste dan soms maar moeilijk te ontwaren is.
Door vakanties, werkreizen en anderszins volle agenda’s was onze match over de zomervakantie heen getild en waren we dicht in de buurt van een reprimande van Louis om snel onze wedstrijd af te ronden. Toen de lang geplande dag daar was, bleek het 36 graden en windstil. Ook het tijdstip van onze match, 14:00 uur, was hitte technisch niet het beste. We konden echter beiden niet vroeger of later dus met extra waterflessen begonnen we dapper.
Het ging allemaal nog redelijk voorspoedig. Ok, mijn twee holes voorsprong na vier holes was al wel verdwenen door een explosie van belachelijk lange drives en dito wedges van de heer Kuijntjes. Maar allsquare na zeven, dat was allemaal nog prima te doen.
Dat golf voor een groot deel een mindgame is, werd afgelopen vrijdag maar weer eens pijnlijk duidelijk. In de "verliezersronde" was ik gekoppeld aan Michiel van Kleef, en na wat appverkeer bleek golfbaan Bentwoud de meest strategische plek om de strijd aan te gaan — al kwamen we er daar pas achter dat we eigenlijk maar een paar par-vijven van elkaar vandaan wonen. Misschien had poolen bij één van ons thuis ook nog gekund.
Frank Uijlenbroek, zeer gewaardeerd lid van de wedstrijdcommissie, moest onder het mes vanwege een tumor in zijn dikke darm.
Maar hij is er weer en maakt zich op voor vele nieuwe ronden op de golfbanen. Een tijdje chemo zal waarschijnlijk geen roet in het eten gooien. Frank is wat dat betreft uiterst positief.
Bij een bezoek aan de patiënt, die verblijft in het St. Antoniushospitaal in Gronau, zat hij na een week ic alweer achter de koffie op het terras. Blij met de doos ballen in de overtuiging dat hij daarmee spoedig weer aan de slag kan.
