Net als vorig jaar is de Dekselse Texelse op onze homecourse ook dit jaar meteen de eerste major van het jaar. De toppers voor de Order of Merit zullen meteen toe willen slaan en die eerste 80 bonuspunten van dit seizoen op hun conto willen bijschrijven. Spanning, sensatie en een hele hoop gezelligheid gegarandeerd.
’s Morgens onderaan de trap van ’t Hanenhuus zei ik nog tegen onze voorzitter Martijn: het allerleukste is dat er direct een schoolreisjes sfeer hangt. Iedereen blij elkaar weer te zien en vooral: blij weer op Texel te zijn. Het seizoen mag dan op de Lage Vuursche officieel begonnen zijn (7 ballen kwijt), de Dekselse Texelse blijft toch het officiële startschot van het seizoen. Onze thuisbaan. Knuffel van Anita, hartelijke groet van Iwan. In mijn review voor Leadingcourses (ik ben Goud, aan mij ligt het niet), schreef ik ook zoiets: ‘Minimaal twee keer per jaar mag ik spelen op de Texelse. Het feest begint al op de boot: schoolreisje! Aankomen bij ‘t Hanenhuus, het clubhuis, voelt als thuiskomen. Wat een gastvrijheid.’ En toen moest het golfen nog beginnen.
Niet de winnaar
Voor ik verder ga een paar huishoudelijk mededelingen. Ik schrijf wel dit verslag maar ben niet de winnaar. Dat is Hannie, de nieuwe penningmeester, met evenveel punten als ik (38), maar met een lagere handicap. Zij vond het echter eerlijk dat ik zou schrijven, want zij had al heel veel foto’s gemaakt. Ja, en? zei ik nog, maar ze was zo onverbiddelijk als een Hannie kan zijn. ’s Avonds in het hotel ook nog, superstreng zelfs, al noemde zij dat de volgende morgen vooral bezorgd. Daarom schrijf ik. Hopelijk hebben we goede foto’s op de site.
(Hannie won trouwens mede vanwege een birdie op een par-5: 115 meter naar de vlag, had Anton gemeten. Oh, dan neem ik m’n houten vijf.’ Houten vijf?, vertelde Anton mij. 115 meter? Maar ja, als dat je stok voor 115 meter is? Daar gaat het om. Dat was het. Centimeters van de vlag, 5 stablefordjes. Ik zei het niet tegen Anton, maar dacht aan mijn neary (tasje met Golfscheurkalender van Anton, Titliest ballen van onze geweldige sponsor Jolanda – laten we haar koesteren; Salento handwash. Salento handwash? Sleeve met Callaway ballen.) (Nu ik het teruglees denk ik dat ik een paar prijzen heb gemengd tot een grote jaloersmakende hoofdprijs) – goed, neary op twee meter van de vlag en met een bogey de green verlaten, want eerste putt te kort, de tweede erin en er toch weer uit. Die birdie en bogey maakten het verschil tussen 1 en 2. Maar 38 punten. Op Texel, met die waanzinnig lastige tweede negen. Wie maalt erom.)
Ik had nog een huishoudelijke mededeling bedacht, maar die ben ik even kwijt. Te lange uitweiding. Komt misschien nog.
Mooiste weer van Nederland
Jongens. Wat een topdag. Bij RTL nieuws, werd Cocksdorp die dag aangeprezen als de meest zonnige plaats van heel Nederland! En daar mochten wij golfen. Hoe vaak zijn we er niet weggeregend, dat het zo hard stormde dat de ballen op de green niet stil bleven liggen. Dat ik tegen de wind in afsloeg en de bal achter mij landde (het was een mindere periode). En nu: zon, amper wind, prima temperatuurtje, dus licht en luchtig gekleed de baan in, zonder dat je in je backswing zes laagjes kleding hoefde mee te tillen. Net geen rokjesweer en tijd voor korte broeken, maar wat scheelde het.
Conform afspraak had de wedstrijdcommissie – hou die mensen in ere – op de wedstrijdtafel een A4-tje neergelegd dat er geplaatst mocht worden (volstrekt overbodig) en een nieuwe startlijst met de laatste aanpassingen uitgeprint, wat toch hier en daar mis ging, want soms waren de flights nog onvolledig op het moment, dat er opgeteet moest worden. Het mocht de pret niet drukken.
Ronald van geel
Ik ging de baan in met Elaine de Boer en Ronald Massaut. Ronald, normaal van rood, had gemaild: Misschien een beetje (over)moedig, maar ik ga van geel. Op Texel? vroeg ik nog als verkapt advies. Maar net zo onverbiddelijk als een Hannie, bleef hij bij zijn standpunt. Twintig punten, terwijl hij recent toch ook nog wel eens boven de 30 kwam.
Maikel Beijne, hotelmanager Molenbos en ook verantwoordelijk voor ‘t Hanenhuus, leverde op hole 10 – er was een prettige dubbele T-start - een lunchpakket af en juichte gemeend en enthousiast mee bij mijn prima afslag: mooie balvlucht, op de green, par. Lekker beginnetje. Maikel, ook al een reden om weer terug te gaan. Zo ging het door. Achttien punten op de eerste negen (maar voor onze flight de tweede negen dus), twintig op de tweede: zes keer twee punten en twee keer drie. Zeg maar gerust stabiel. Een toprondje, met overall ook nog eens een behoorlijke score, want Elaine eindigde met 30 punten als vijfde en dus ook dik in de bonuspunten.
Bonuspunten
Bonuspunten ja, want De Texelse is één van de vier majors op onze kalender. Onze thuisbaan, waar we twee keer per jaar spelen, als seizoensopening, en in het najaar een tweedaagse met partners (laat de zeurpieten thuis blijven, of ik deel ze als straf in met mijn Anita, die ze wel eens zal laten zien wat golfen is, met haar nieuwe clubs!). Dus waren er bonuspunten te verdienen, te beginnen met 80 voor de nummer één in elke categorie, aflopend tot 10 voor de nummer acht. Hannie kreeg er dus 80, schrijver dezes (zou Henri schrijven; waar is hij toch? Last van zijn rug. Henri, we missen je, ook al blokkeer je soms de A12. We accepteren Anton toch ook zoals hij is?), de schrijver 70. Ger Laan, met een mooie 36 punten 60 in de bonus, Sonja van de Rhoer 50 en Elaine ook nog 40. De betere golfers in A hadden pech dat Jolanda er daar met de eerste prijs vandoor ging, met 36 punten. Aangezien zij sponsor is vervallen dan de bonuspunten, dus Louis – met handicap 16 behoorlijk gestegen de laatste tijd maar nog wel veilig in A – moest het met 70 bonuspunten doen, ook met 36 stablefordpunten. Fred Veldman (35), Willem Schouten (34), Alex de Vries (34) en Frank Uilenbroek (34) streken ook allemaal nog bonuspunten op.
De baan
We moeten het over de baan hebben. Uitstekende fairways en prima greens, hoewel geprikt, wat onze topgolfer Peter van Weel nog wel de opmerking ontlokte dat dit vooral bij korte puttjes lastig is. Minder vaart, dus elk hobbeltje heeft direct effect. Het was trouwens geen klacht, maar een constatering, zoals een tijdelijk pukkeltje op het gezicht van een Griekse schone haar juist aantrekkelijker maakt, het verlangen aanwakkert. Mogen we putten! De Texelse staat in de top tien bij Leadingcourses, met een mooie 8.7, geen tiende teveel! Wat boffen wij toch met zo’n thuisbaan. Met nu die fijne verhoogde afslag op een, die spannende bunker in het midden van de par-5 zesde, en die prachtige par-5 vijftiende, die zich door de baan lijkt te slingeren, met hinderlijke ‘eilandjes’ her en der op de fairway. Overigens heerlijk gras op de afslagplaatsen.
Wie is die man?
Alex mocht de prijsuitreiking doen. Hij komt zo weinig en we hebben zoveel nieuwe leden erbij gekregen, dat de helft van de club geen idee meer heeft wie Alex de Vries eigenlijk is, voor de andere helft toch een coryfee, oud-bestuurslid, oud-Telegraaf journalist, aimabel mens bovendien, begaafd spreker, colbert om de schouders, en dus heel geschikt als prijsuitreiker. Hij verzette zich vijftig seconden fel bij zijn aanwijzing door de wedstrijdcommissie, maar die was zo onverbiddelijk als een Hannie, dus hij gaf zich maar over en kweet zich uitstekend van zijn taak. Met Louis Westhof trouwens als getalenteerde kissmiss. Er werden veel prijzen vergeven. En zo hoort het ook bij zo’n mooie dag. Louis, ook de manager van de Mr Glow Matchplay competitie, was van plan om nog iets te zeggen over de indeling, maar hij was vergeten die naar zichzelf te mailen, dus dat onderdeel verviel. Lees het maar op de site of in de mail.
Oh ja, Die andere huishoudelijke mededeling. Het verslag heeft even op zich laten wachten, want in plaats van na een overnachting in Molenbos direct naar huis te rijden, varen en rijden, en snel een stukje te tikken, liet ik mij overhalen om nog een rondje te lopen met Hannie, Sonja en Pim. Hannie alweer in vorm: 39 punten deze keer. Let op die vrouw! Meer wind, opnieuw zon. Maar ik dus later thuis en nu snel een verslagje gemaakt.
