Regthuys 2025

'Een slechte generale betekent een goede finale'. Het is zo'n cliché dat zelfs mijn 13-jarige dochter 'm uit de hoge hoed toverde toen ik aan de vooravond van onze wedstrijd op Regthuys op de driving range zo'n twintig ballen shankte. Ik kreeg de gevreesde 'hosel rocket' er met geen mogelijk uit. Nog een mandje ballen? Slecht idee, nog meer shanks. Dat is niet goed voor je zelfvertrouwen. Mijn enige hoop was dat wat ik normaal gesproken op de driving range doe totáál geen verband houdt met wat ik vervolgens op de baan doe.

Toch bracht ik vlak voor de zonnige wedstrijd in het Noord-Hollandse Winkel net wat minder tijd op de oefenmat door. Je moet het niet opzoeken, toch? Na mijn tweede shank besloot ik maar wat te gaan chippen en putten. Altijd handig als de verwachting is dat je de nodige greens gaat missen. Dat had flightgenoot Hans Terol ook moeten doen. Onze scheidende secretaris worstelt al tijden met fysieke ongemakken en had in geen maanden een bal geslagen. En dan speelt het korte spel altijd als eerste verstoppertje. Wist ik veel dat shanken besmettelijk was. Hij sloeg de eerste paar holes de ene na de andere. Niet alleen met zijn wedges, maar zelfs met zijn putter! Geen idee hoe hij het voor elkaar kreeg, maar de bal ging steevast rechtsaf. Gelukkig grepen de golfgoden na een paar holes in, en kon Hans weer laten zien dat hij echt kan golfen. Mooi weer is prima, maar mooie ballen slaan maakt een rondje tóch leuker.

Net als gigantische drives slaan trouwens. Door de afwezigheid van regen (wat een wereld van verschil met vorig voorjaar) rolden de fairways als een dolle, waardoor ik op de toch al niet erg lange baan regelmatig een wedge naar binnen had. Niet dat dat garant stond voor succes overigens. Door hetzelfde watergebrek en de koude nachten heeft het gras nog geen zin om te groeien, zodat de fairways op veel banen bestaan uit een zandbak met hier er daar een plukje groen. Best lastig als je niet mag plaatsen. Daarnaast waren de greens keihard, wat het schier onmogelijk maakte om een approach bij de vlag te krijgen. Het gevolg: veel putts van een meter of 10-15, wat op zijn beurt weer resulteert in de nodige 3-putts. Simpele wiskunde. Lastige opgave.

Hoe kom je dan toch aan 36 punten? Eh, geen idee. Misschien omdat mijn afzwaaiers steeds nét speelbaar bleven en er dus hersteld konden worden. Wellicht omdat ik alle 'hosel rockets' de dag ervoor al had geslagen en echt grote fouten uitbleven. En ook omdat ik mazzel had. Op de slothole topte ik mijn drive met hoge snelheid het water in, waarna de bal na twee keer skippen – keurig volgens de traditie van The Masters – weer veilig het vaste land wist te vinden. Wedge naar binnen, twee putts, par. Soms is het gewoon je dag.

De 19de hole was gezellig als altijd. Dat kunnen wij NVGJ-ers toch wel heel goed, hoor. Lekker ouwehoeren met een biertje en een wijntje tijdens een smakelijk diner. Goed cluppie zijn we. Zelfs het thuisfront was zeer te spreken toen ik binnen wandelde met een door sponsor Alwin samengesteld pakket van wijn en een uitgebreid assortiment stinkkaas onder de armen. (Dat is een rare zin geworden). Heerlijk, het seizoen is begonnen.