Dekselse Texelse 2023

“Goedemorgen!”

Ik draaide me om, nieuwsgierig wie er mij begroette. Haar stem had zo’n prachtig dominant toontje in de verder eenvoudige begroeting. Ik bedoel, probeer het maar eens om ‘goedemorgen wat dwingend uit te spreken, waardoor je iemand én groet én vraagt zich om te draaien. Het was op geen enkele manier vervelend. Ik stak mijn hand uit. ‘Zo goed je weer te zien. Ik heb je gemist. Jij mij ook misschien.’ Dat is wat ik dacht, terwijl ik mijn hand in de hare legde. “Jolanda,” zei ze.

Ja, dat wist ik wel. Maar haar blik verraadde: ze had echt geen enkel idee. “Anton,” groette ik terug. Zo onverstoorbaar mogelijk. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Laten we eerlijk zijn: het leek ook een eeuwigheid geleden dat ik mijn vrienden van onze nobele club had ontmoet. En ik kan me goed voorstellen dat het voor sommige mensen dan een hele uitdaging is om al die namen en gezichten bij elkaar te onthouden.

Het moment daarop was onvergetelijk en maakte alles goed. Wat er door een mens heen kan gaan in een tijdsbestek van luttele seconden is fascinerend om te zien. Het schaamrood op de kaken. De ogen die smekend de hemel (of het dak van ‘t Hanenhuus, geen idee) even raadplegen hoe zich hieruit te redden. Ze maakte het goed met een dikke knuffel en een zoen. Het is je vergeven, Jolanda.

Tot zover mijn sociale rentree in 2023. Er moest gegolfd worden. Er mócht gegolfd worden! En wie daar geen zin in heeft op de fantastische Texelse, kan beter zijn clubs definitief van de hand doen. Verloren moeite. Als je het dan nog niet leuk vindt, ga je het nooit meer vinden ook. Wat dat betreft maak ik me wel zorgen om oud-preses Eric Korver, die toch echt meerdere keren tijdens de ronde zijn omstanders waarschuwde voor een naderend afscheid van het spel.

Ik had sinds 1 november door een vervelende blessure in mijn linkervoet niet meer gegolfd tot twee weken terug. Hoe roestig je uit zo’n periode komt laat zich vaak gissen. Sommigen zweren bij het opdoen van ritme en kunnen daar maanden voor nodig hebben. Anderen staan er meteen. En wat mezelf betreft; ik had geen idee. Sinds ik golf was ik nog nooit zo’n lange tijd van de clubs afgebleven. De vier rondjes die ik gelopen had op mijn homecourse in Almkerk telden nog niet echt mee. Baggeren door de klei kun je eigenlijk geen golf noemen. Hoe anders was het op de Texelse?! De baan lag er voor deze tijd van het jaar al keurig bij. Er zijn mensen die beweren dat je zo alleen spreekt over je opa of oma die opgebaard ligt. Die kunnen er mooi bij liggen. Een baan niet. Hoe dan ook, je begrijpt me vast.

Toen ik die ochtend zo ter hoogte van Vinkeveen onder de luifel van grijze lucht met natte sneeuw uit reed die over de rest van Nederland was uitgeschoven kon ik niet bevroeden dat op Texel zelfs de zon zou schijnen. Waterig. Ze deed haar best. Maar toch. Ze was er. De ronde golf was heerlijk. Ik maakte een rondje 80, dat met 10 slagen handicap neerkwam op een netto score van 70. Niet slecht, maar je weet nooit wat er nog meer binnengebracht wordt.

De prijsuitreiking zou uitkomst moeten bieden, maar die viel een beetje in het water. Sommigen hadden meer tijd dan anderen. Je moet het plezier van de spreker nooit maken tot de vermoeienis van de luisteraar. Dus hield ik het kort in het kleine stukje tijd mij gegeven. Kon nog net vertellen over de toverbal van Eric op 15. Het was de enige waar hij trots op was, zo vertelde hij. Vandaar. En wie weet was het zijn laatste?

Maar mijn verhaal was net te kort. Zo kort, dat ik vergat de profetische woorden aan te halen die Ronald Massaut uitsprak op hole 3, toen ik mijn eerste par van de dag optekende na een start met twee bogey’s: “Begin maar vast met het schrijven van je speech.” Het leek me erg voorbarig, maar acht parren, twee birdies en een handjevol bogey’s later bleek hij gelijk te hebben. En volgens Ger Laan moest ik er echt bij schrijven hoe knap dat was. Waarvan akte.

Wel zo fijn voor Jolanda Swart. Hoorde ze toch weer een keer wie ik was. Voor het geval ik haar weer tegenkom op de Hoge Dijk!