Haviksoord 2024

Een dag na de Tour de France is in Boxmeer traditiegetrouw het criterium Daags na de Tour. Rondjes rijden om de kerk, inclusief een aantal prominenten die 24 uur eerder over de Champs-Élysées reden. Voor ons als NVGJ’ers is er Daags na het KLM Open op Haviksoord een event.

Guido Migliozzi won zondag op The International en daarna was het lang wachten. Dat zijn we als journalisten wel gewend, maar nu was het extra vervelend. De start was al twee uur uitgesteld door een aantal demonstranten, maar daar ga ik het niet over hebben, dus om 21.30 uur stond de Italiaan pas bij onze tv-show van Podje Golf.

Radiomakers hadden het zwaar

Op zich niet erg natuurlijk. Alleen als zelfs Martijn Paehlig, die volgens mij altijd als eerste aankomt en als laatste vertrekt, al weg is dan weet je dat het laat is. En natuurlijk was het niet de ideale voorbereiding op onze wedstrijd op Haviksoord. Het feest bij de greenkeepers heb ik laten schieten om toch enigszins fris op de eerste tee te verschijnen.

Eerlijk gezegd had ik maandagochtend helemaal geen zin om anderhalf uur te rijden naar Leende, maar gelukkig had ik wel veel zin om te golfen. Als ik net vier dagen de beste spelers van Europa aan het werk heb gezien dan wil ik het maar wat graag weer zelf proberen. Dat moeten Martijn en Anton Kuijntjes ook gedacht hebben. Echter, zij waren niet zo fit uit het KLM Open gekomen als ik. Dat radio maken bleek een fysieke uitputtingsslag te zijn geweest.

“Birdie op 1 en 2”

Enfin, om 12.00 uur sloeg ik af samen met mede-scratchgolfer Peter van Weel en de altijd gezellige Hélène Wiesenhaan. De avond ervoor had ik een NGF-collega die lid is op Haviksoord beloofd om een birdje op hole 1 te maken. “Birdie op 1 en 2. Het zijn allebei par-5’en”, zei hij. En wat gebeurde er? Jawel, birdies op 1 en 2. De vermoeidheid van het KLM Open was meteen verdwenen en ik wist dat dit zomaar eens een speciale dag kon worden.

Dat werd het ook. Na nog een birdie op hole 7 was ik drie onder par bij de turn. Twee jaar geleden was ik daar van geschrokken, maar dit seizoen gaat het heel lekker. Ik had drie doelen voor 2024: handicap -1.0 halen, 18 holes zonder bogeys spelen en een keer de 70 breken vanaf de witte tee. De handicap is gelukt en ik was op koers voor de andere twee.

Onder de 70?

Op hole 14 moest ik de bogeyvrije ronde uit mijn hoofd zetten. Mijn drive was iets te ver rechts en dan is er maar één optie op Haviksoord: uitchippen naar de fairway. Na nog een bogey op hole 15, nota bene de makkelijkste hole van de baan waar ik een slag moest inleveren, leek ook het volgende doel uit zicht. Met enige frustratie in mijn lijf sloeg ik twee heel goede ballen op 16; eaglekans. Het werd een birdie en de 69 lonkte weer. Ik had op een van de laatste twee holes een birdie nodig…

De birdieputt op 17 vanaf een meter of zeven ging net langs de hole. Op de tee van 18 was ik heel relaxed: het was sowieso een uitstekende ronde op een baan waar ik nog nooit goed had gespeeld. Ik zou direct tekenen voor een par. Dat werd anders toen mijn approach vanaf 105 meter onderweg was en recht op de vlag ging. Nog een birdie? De bal eindigde op zo’n 2,5 meter.

Helaas. Mis. Geen 69. Wel 37 punten. Volgende keer (nog) beter…