Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
De Hooge Graven, parel in het Noorden. Deze fraaie baan moet je een keer hebben gespeeld. De 4de Christiane Trophy is de laatste wedstrijd voordat de Order of Merit wordt opgemaakt zodat de 16 finalisten (A en B) voor de ZVM-Masters bekend zijn. Spanning alom.
29.10.2024
Ik ben meer van de Stones dan de Beatles. Zonder ook maar iets af te doen aan de tientallen prachtige liedjes die Lennon & McCartney in hun korte carrière maakten, ik heb simpelweg meer met de oerkracht van de 'glimmer twins' Jagger & Richards. Natuurlijk is Let It Be wonderschoon, maar bij Gimme Shelter heb ik kippenvel. Je bent een ouwe rocker of je bent het niet.
Waarom dit muzikale uitstapje? Twee redenen. Allereerst omdat veel NVGJ'ers net als de Rolling Stones niet van ophouden weten. En dat levert soms goud op. Zoals 36 punten en een tweede plaats voor good old William Wollring, op het toch echt niet makkelijke Hooge Graven. Diepe buiging. En zoals Hackney Diamonds, het meest recente Stones-album dat boordevol juweeltjes staat. Een schat aan ervaring gecombineerd met intens kinderlijk plezier als de puzzelstukjes in elkaar vallen. Het is alsof Ruud Onstein de bal vanaf zestig meter dood naast de vlag legt en routineus zijn par maakt. Heerlijk, al die tachtigers die mooie dingen doen.
Daarnaast verwachtte ik gisteren op Hooge Graven eigenlijk de door golfers gekaapte klassieker Yellow Submarine van de mannen uit Liverpool te horen. Het is zeker niet hun mooiste nummer (de B-kant Eleanor Rigby wint het wat mij betreft overtuigend) en voelt bij een prijsuitreiking in de meeste gevallen ongepast. Als iemand een topdag heeft, moet je daar je petje voor afnemen, en hem of haar niet uitmaken voor duikboot. Mits je natuurlijk keurig al je wedstrijdscores invoert, anders moet je dit nummer verplicht zelf inzetten. Nieuwe regel. Maar als je bij je laatste drie wedstrijden als winnaar naar voren wordt geroepen, dan snap ik dat het journaille toch wat onrustig wordt: 34 punten op Texel, 39 op Regthuys en 38 op Hooge Graven... doe even gewoon.
Ik kan alleen maar verwijzen naar mijn vorige verslag. Het lek lijkt inderdaad boven. De houten-3 is weer recht, de ijzers bijna 'Onsteinesk' en misschien wel het belangrijkst: de putter luistert weer. Dan komen de punten vanzelf. Of zoals Christian het onder de douche zo passend zong: 'Wat is het toch fijn om een goede golfer te zijn...' En dat was nog voordat onze spreekstalmeester van Harald Taylor, de winnaar in de B-categorie, een flesje whiskey kreeg toegespeeld.
Soms is het spelletje heerlijk simpel. Een stuk simpeler in ieder geval dan veertig NVGJ'ers een heerlijk stuk kalfssukade voorschotelen, terwijl je de avond ervoor nog dacht dat er maar vijftien zouden komen. Dát verdient applaus, wat de kok en zijn hulpje dan ook volop kregen. Net als Frank en Christiane trouwens, die dit laatste Major van het seizoen mogelijk maakten. Bij dezen dank aan alle sponsoren!
Volgende week staat alweer de slotwedstrijd van het seizoen op het programma. Zorg dat je erbij bent op Nunspeet. Natuurlijk om elkaar een leuke dag te bezorgen, maar ook om van dichtbij te zien wie van de zestien finalisten zich tot clubkampioenen van 2024 mogen laten kronen. Spoiler: ik ben het niet. Mijn eindsprint kwam te laat.
Tja, You Can't Always Get What You Want...