Kroonprins van Vianen 2024

Het zou voor jou verstandig zijn om vanaf rood te spelen.” Dit wijze advies kreeg ik van flightgenoot Leo van de Ruit tijdens zijn laatste NVGJ-wedstrijd op de Hoge Dijk. Dat advies heeft vruchten afgeworpen. Het is nu eenmaal leuker wanneer greens ineens niet meer onhaalbaar blijken in het voorgeschreven aantal slagen. Afslaan vanaf rood zou wellicht voor meer NVGJ-ers raadzaam zijn als met het klimmen der jaren de lengte in de slagen evenredig daalt. Te meer daar waar tot voor enige jaren terug menig man enige gêne voelde om niet van geel maar van de ‘damestee’ af te slaan, hier tegenwoordig geen sprake meer van is.

Het parkeerterrein van de Kroonprins is niet toegankelijk voor buggy’s zodat ik, gewend aan het gemak van de handicart, mijn tas van de auto naar het clubhuis moest dragen en al doodop aankwam voordat er een bal was geslagen. Dat clubhuis van de Prins bleek een ultramodern gebouw, waar ik diverse keren de weg kwijt zou raken. Het onderstreept de ambitie van de Viaanse vereniging die binnen een paar jaar wil uitgroeien tot de absolute top van ons land. Hoe weet ik niet, maar waarschijnlijk niet door de toevoeging van waterhindernissen en bunkers.  

Zelf veel water meenemen was verstandig want de zon scheen onbarmhartig. De baan, voor de meeste NVGJ-ers onbekend terrein, was behoorlijk uitdagend. Water dus op iedere hole en door bunkers streng bewaakte greens, die niet altijd voorspelbaar bleken. Zodat mijn neary geen birdie maar een bogey opleverde. Voor menig NVGJ-er sloeg de vermoeidheid toe met funeste gevolgen voor de scores op de tweede 9. Mijn score werd flatterend door een zeldzame par op de laatste hole dankzij een put van buiten de green. Die door mijn beide flightgenoten helaas werd gemist; René was druk aan het harken en Michiel was een meter of honderd terug zijn bal aan het zoeken. Ze moesten me dus maar geloven. Net als die keer dat mijn afslag zestig meter verder lag dan de plek waar we hem zochten.

Op het riante terras, dat uitzicht bood op wel vijf holes, was het prettig toeven. Niet in de laatste plaats vanwege het team serveersters dat bestellingen in recordtijd op tafel zette. En terecht hiervoor in het zonnetje werd gezet door Christiaan, die de prijsuitreiking voor zijn rekening nam. En daarbij met klem verzocht om toch vooral in te schrijven voor de Leo van de Ruit Memorial van volgende week maandag.

Terecht. Leo was een bijzondere man, is uiterst belangrijk voor de NVGJ geweest en verdient een groots eerbetoon op ‘zijn’ Zeegersloot.