Fanboys en fangirls in pyama

Augusta en onze groepsapp

Het begon zo in de app 'Feestgolfers NVGJ'.

René Brouwer had nog geinformeerd in de ochtend wie we als favoriet hadden. En over de hele genomen was het Rory voor en Rory na.

Rory zelf dacht daar iets anders over op hole 1 door meteen een double bogey te noteren. 'Ai, ai,' mompelde René, waarmee hij ons gevoel treffend verwoorde. Elaine de Boer vond het allemaal nog veel te vroeg om conclusies te trekken.

We waren alert, gespannen, opgewonden. Daar zaten we dan. In onze pyama's als een stelletje sportverslaafde journalisten. 

Om 20:49 was het eerste teken van collectieve stress zichtbaar. “Niet weer hè. Ik kan niet nog een imploderende Rory aan,” appte ik. Pamela Sturhoofd, normaliter koel en observerend zoals het een topdocumentairemaker betaamt, stuurde al gauw zinnen zonder interpunctie. Hannie Verhoeven, onze nieuwbakken penningmeester, begon te ‘pffen’. Dat is bij Hannie de financiële variant van paniek.

Rory herstelde zich keurig met birdies op 4, op 5 en op 9. Rory was los! Vier slagen los bij het ingaan van de tweede negen. “Ik herinner me dat ergens van,” zei ik. Leonard van Nunen — die inmiddels meer golfbanen heeft gespeeld dan sommige greens hebben gezien — greep de gelegenheid aan om DeChambeau “DeChamSlow” te noemen. Iedereen lachte. Nog.

Fred Veldman wist het zeker na hole 11: Rory had 't in de pocket. En ging slapen. Ja, echt.

En toen werd het middernacht. Het uur waarop zelfs de nuchtersten begonnen te zweten. Pamela durfde niet meer te kijken. René begon te brommen. Ronald Speijer wilde geld zetten op Rosé. Fred werd wakker gemaakt. Wonderbaarlijk. Niemand wist hoe. Misschien voelde hij het. Misschien pingde zijn geweten.

En toen, om 00:02, gebeurde het. Rory sloeg een bal op hole 15 waar de groep voor applaudisseerde en zelfs explodeerde. “Wat een wereldbal.” “Dak er af hier.” “Holy moly.” Leonard, René, Hannie, Pamela, Ronald—all caps, geen leestekens, alleen maar emotie. Zelfs Sonja van de Rhoer had haar kookboeken aan de kant geschoven en stond op de bank te dansen. Denk ik.

Om 00:46 begon het grote bibberen. Ik liep rondjes door het huis. Stopte m’n hoofd in een kussen. Ging naar de kast, pakte niets, liep weer terug. Elaine zat waarschijnlijk ergens in een Algemene Zaken-bunker op een krukje zonder rugleuning te schreeuwen naar een scherm. Marcel Maijer, de tv-man, verklaarde de slaap onmogelijk. Andy Houtkamp en Ragnar Niemeijer bleven opvallend stil—radio-commentatoren zijn blijkbaar niet gewend om in tekst te schreeuwen.

Het jasje kwam. Het jasje paste. Het jasje had gewacht. 11 jaar lang. Rory McIlroy had de Career Grand Slam binnen. En wij? Wij schreeuwden naar de tv's. We typten in CAPS. En Martijn? Die lag allang op bed. Omdat hij prioriteit gaf aan een nietszeggend reisje. Natuurlijk met spijt in elke porie. Al zal hij dat nooit toegeven. Rob Hoogland zweeg. Dat zegt alles.

01:17. Pamela riep “JAAAAA.” René zei: “Je kunt naar bed Fred.” Leonard appte: “Tranen. Onwaarschijnlijk wat mooi dit.”

En ik? Ik dacht alleen maar: dit is waarom je van sport gaat houden. Omdat je samen bent. Omdat het pijn doet. Omdat de euforie zo heerlijk ongecontroleerd je lichaam kan verlaten. En omdat zelfs een groepsapp dan ineens historisch wordt.

NB. Zit je nu nog niet in deze groepsapp? Voel je dan niet gepasseerd. Ooit heette deze groep NVGJ @ Work. Bedoeld om klussen met elkaar te delen. Het netwerk te gebruiken. Enzovoort. Martijn en Hélène zijn de beheerders. Mocht je er ook bij willen voor een volgende hysterische avond? App ze dan even.