Als ik ruim een half jaar fysieke ongemakken heb moeten ondergaan en twee weken geleden de golfhandschoen kon aantrekken om eindelijk weer klappen uit te delen op The Mondial, heb ik mij regelmatig achter de oren gekrabd omdat de normaliter routineuze Terol steeds verkeerde keuzes maakte. Approaches naar de green met verkeerde clubs, shanks en drama putts. Kommer en kwel vielen mij ten deel. Echter… ik behaalde toch een overwinning. Ik speelde pijnloos. Geen gezeik over mijn knie, geen oeh’s en aah’s over mijn rug, geen last meer van dat drie maanden durende peesscheurtje in mijn schouder.
Ook op Stippelberg die week erna nagenoeg pijnloos. Zucht. Ik heb er zin in en ben vol goede moed als ik over de oprijlaan rijd van The Old Course. Die zin wordt mede gesterkt door het stralende Hollandse landschap aan de Vecht, waar de zon op de prachtig onderhouden golfbaan haar werk doet. Schijnen! Met als gevolg alleen maar goed geluimde gezichten op het terras, die genieten van het uitzicht en elkaar beloven een gezellig dag te geven.
Na de eerste negen holes krijg ik weer het ‘Jonge God’-gevoel. Logisch wanneer je vijf parren op rij scoort en de teller al op 19 punten staat. Ik begin dan ook met enige nervositeit aan mijn tweede negen. Het hield maar niet op, vier parren en de teller begint duikboot-neigingen te krijgen. Plots verschijnt een spookbeeld. Ik begin lichtjes te transpireren, want ik moet denken aan Meinard Carper, die vorig jaar in juni op Olympus zijn allergrootste overwinning boekte met maar liefst 43 punten. Die nacht heeft hij ongetwijfeld de mooiste droom van zijn leven gehad en ging tenslotte de pijp uit. “Nou,”, dacht ik, “ dat zal mij niet gebeuren. Ik wil nog niet de pijp uit!” Met geveinsde pijntrekjes maakte ik enkele misslagen met als gevolg drie strepen, zodat ik met een veilige score van 38 punten binnen kan komen. Mijn flightgenoten schudden meelevend hun hoofd. Ik lach in mijn vuistje.
Tijdens de après golf is de NVGJ-sfeer als vanouds. Gezellig. Maar ook sociaal. Hélène Wiesenhaan gaat Roland Reinders, met wie ik vandaag voor het eerst heb gespeeld, uit de put(-t) helpen. Want wat is er gebeurd? De goedlachse fotograaf uit Utrecht kan ongelooflijk goed slaan maar ook ongelooflijk overgeconcentreerd slecht putten. Tranen stonden in zijn ogen wanneer hij voor de zoveelste keer korte puttjes miste. Aan de andere kant verdenk ik hem ervan, dat hij bewust easy putts heeft gemist. Ik kan het weten, ik ben ervaringsdeskundige! Nu heeft Roland een fraaie score van 34 punten weten te behalen, maar een duikbootresultaat van zeker 45 punten is niet ondenkbaar. Hélène heeft inmiddels een afspraak met Roland gemaakt om binnenkort op Spaarnwoude bij Ivar van der Moolen putt-les te nemen, want zegt ze: “Sinds ik bij hem les heb gehad, gaat het putten veel beter” Dus noteert u maar, Roland Reinders over enkele weken single handicap…
Tijdens het diner praat ik geanimeerd met Foeke Collet. Over golf uiteraard. Maar ook over het vele leed onder onze leden. “Zou er iemand in onze club leden zijn die géén pilletje slikt?” Foeke stelde die vraag bloedserieus en als ik om me heen kijk is het al meteen raak. Daar staat een vrolijke John Dekker (winnaar B-categorie) te fotograferen maar vooral te oreren. Twee weken geleden belde hij me nog op: “Hans, ik sta al in mijn golfkleding om naar The Mondial te gaan, maar ik kom niet, want ik moet met spoed naar het ziekenhuis. Ik heb waarschijnlijk een maagbloeding.” Ik schrok me het lazarus en heb die hele dag op The Mondial aan hem liggen of staan te denken. Na afloop van de 18 holes belde ik hem op, en hij vertelde dat hij een zware ingreep heeft ondergaan, maar “Alles komt goed, ouwe reus!” Achteraf bleek dat hij pilletjes teveel had ingenomen. Naast bloedverdunners is het ten strengste verboden dyclofenac of navenante pijnstillers in te nemen. We kennen John, een lieverd, maar hij is wel eens eigenwijs…
Tijdens de prijsuitreiking, die door Jolanda Swart van Mr. Glow met een verrassende prijzentafel werd verzorgd, bedacht de lieftallige sponsor om voor de verandering non-alcohol flessen drank aan de winnaars te geven. Waarop Onno Hansum alert reageert: “Je hebt de verkeerde doelgroep voor je schat, ha, ha…” Samen met gastheer Ruud Taal deed Jolanda het fantastisch. Lekkere teksten, charmante humor en een unieke variant op het Kostertje. Met slechts 16 punten hoort Leon Klein Schiphorst Jolanda aan, dat zij voor hem iets in petto heeft wat goed is voor de buikspieren, je er vrolijk van wordt en ongetwijfeld beter gaat scoren. Een Fitness hoela hoep! Met zwierende heupbewegingen laat Jolanda zien hoe de hoepel werkt, terwijl Leon – hoe oud hij ook is — verlegen begint te kleuren..
Tot slot bedank ik Ruud Taal voor zijn medewerking aan de organisatie van deze geweldige dag, waarna voor het personeel een uitbundig applaus volgt voor het voortreffelijke diner. Op weg naar huis bel ik mijn vrouw Marja, met wie het gelukkig – ondanks haar beperkingen — heel goed gaat na haar hersenbloeding in 2019. “Je gelooft het niet, schat. Ik heb gewonnen.” Ze reageert direct: “Kampioentje! Ik wist en voelde het.” Haar positieve instelling heeft ervoor gezorgd dat ik het laatste ‘klote’ half jaar hoopgevend kon zijn om zo’n dag als vandaag op The Old Course in Loenen te beleven.
