Rijk van Nijmegen 2023

Terug naar huis rijdend bedacht ik me hoe spijtig het was dat ik niet 20 jaar eerder lid van de NVGJ was geworden. Niet in het minst door de smakelijke verhalen die in de Estafettereeks worden verteld over al die geweldige reizen naar exotische oorden. Verhalen, meestal doorspekt met de inname van grote hoeveelheden alcohol (vaak) en grensoverschrijdend gedrag (soms). Ach ja, dat waren nog eens tijden.

 Terug naar huis rijdend voelde ik even aan de negen roze ballen (blijkbaar had iemand er al drie uit de doos gehaald?!)  die ik als winnaar mocht ontvangen. Ik bedacht me hoe ook de NVGJ zich aan heeft moeten passen aan veranderende omstandigheden. Nog onlangs vertelde Pim Donkersloot me in de nazit van onze matchplay over de riante prijzen die op speeldagen werden uitgereikt aan de winnaars. Voor een geheel verzorgde golfreis van een week voor twee personen naar de Algarve draaiden de toenmalige sponsors de hand niet om. Zelfs de derde plaats was goed voor een lang weekend in een lokaal golfparadijs.

Terug naar huis rijdend bedacht ik me niet voor de eerste keer wat een raar spelletje we toch spelen. “De winnaars rezen boven zichzelf uit”, stond in de uitslag van Nijmegen te lezen. Ja, was het maar zo fijn. Ik ging met 33 punten naar huis, en m’n handicap verslechterde weer eens, nu met 0,3 punten. Gelukkig zit er wel een verbetering in. De winter bracht ik door met werken aan een nieuwe grip, met nieuwe grips, en met het idee van een betere grip op het spel.

Terug naar huis rijdend bedacht ik me dat het Rijk van Nijmegen blijkbaar toch een bijzondere baan is. Maar dan moet je wel de goede lussen spelen. Vorig jaar vond ik er niet veel aan, maar nu was ik verrast door Groesbeek Noord in positieve zin en in Oost in minder goede zin. Onze flight kon geen touw vastknopen aan de stroke-index. De moeilijkste hole was een soort weiland rechtdoor zonder  enige hindernis. Een van de ‘makkelijkere’ was een par 4, een dog leg, met bomen en heggen midden op de baan. Enfin.

Terug naar huis rijdend bedacht ik me dat een leuke flight het verschil kan maken op zo’n dag. Wij voldeden volledig aan de doelstelling van het elkaar een leuke dag bezorgen. Op de eerste 9 bakte ik er nog niet zo veel van, maar vervolgens brulde de leeuw. Wel zachtjes, geen slapende honden wakker maken. Dus noch Ragnar (veel te druk aan het worstelen met z’n swing), noch Hannie (een beetje aan het worstelen met het Nieuwe Golf) had in de gaten dat het ineens heel lekker ging met me. En ik dacht: Na een winter worstelen wordt het wellicht nog wat!

Terugrijdend naar huis bedacht ik me niet voor de eerste keer wat een bijzonder gezelschap de NVGJ toch is. Bij de aanvang van de prijsuitreiking werd een incident aangesneden waarna de voorzitter moest ingrijpen, bij het afscheid nemen werd me over een ander incident iets verteld die de stichting Mores nog wat zou leren. Kortom, saai wordt het nooit met deze club.