Hoogtepunt van het seizoen, de ZVM Masters waarin de kampioenen van 2024 bekend worden. De wedstrijd op het Rijk van Nunspeet, zonder twijfel de mooiste golfbaan van de Veluwe, is tevens de eerste die meetelt voor de OoM 2025. Aansluitend is de eindejaarsavond, waarin onder meer de kampioenen worden gehuldigd.
Het voelt na afloop van de seizoensfinale altijd een beetje hetzelfde als op de dag na kerst, oud en nieuw of een andere feestelijke dag. Je keek er lang naar uit. Je was er ontstellend druk mee. Je genoot met volle teugen. En dan ineens is het voorbij en resteren de herinneringen.
Dat, en een doos vol met prijzen.
Wat. Een. Dag! Ze zullen er vast geweest zijn, nóg mooiere slotdagen, maar de finale van het seizoen 2024 – de eerste wedstrijd van 2025 dus ook – was er een om door een ringetje te halen. De grote opkomst, de schitterende baan, het zo mogelijk nog mooiere weer, het spannende wedstrijdverloop, de oergezellige nazit, het goed verzorgde diner, de overvolle prijzentafel...
waar te beginnen?
Laat het vanavond gebeuren -
wat niemand kan weten wat niet wordt voorspeld wat niet valt te zeggen wat niemand vertelt wat alles laat kloppen de raadsels de pijn laat het vanavond gebeuren laat het vanavond zo zijn
In het vorige verslag verwerkte collega Collet op uiterst aangename en kundige wijze twee van zijn grote liefdes met elkaar: muziek en golf. Het laatste deed hij drie wedstrijden op rij het succesvolst van allemaal, al was het niet genoeg om de finale te bereiken. Met zijn lofzang op de Stones boven de Beatles haalde hij een discussie die al bijna zestig jaar duurt weer even naar boven. Het antwoord op de vraag wat de betere band is is echter natuurlijk De Dijk. Vanzelfsprekend voegde ik hem na zijn verslag toe dat ik er alles aan ging doen in de finale mijn driver gently te laten weepen, daarbij zoekend naar (black)birds, maar ik dacht toch vooral: laat het vanavond gebeuren. Hoe vaak ik de afgelopen jaren niet kansrijk naar de finale ging om uiteindelijk met lege handen huiswaarts te keren? Ik zou het niet eens meer weten. Tweede en derde plaatsen waren er genoeg, maar de finale winnend besluiten deed ik in de kleine twintig jaar bij deze club pas één keer. Misschien zou dit wel mijn jaar worden, dacht ik als elke keer. Dat griepje dat me de hele week in de greep hield? Leg het eens positief uit. Beware of the sick man zeggen ze niet voor niets ook wel in de golfsport. Daarbij, woei de wind niet toch al uit de goede hoek? Gewonnen van Feyenoord, gewonnen van PSV, dan moest die derde overwinning..?
Groot hart -
Ik heb een groot hart, dit hart zo groot. Het wordt nog mijn dood, dit hart zo groot. Ik heb een groot hart.
Een uur en vijftien minuten. Zo ver voor mijn starttijd probeer ik meestal aanwezig te zijn bij onze ontmoetingen. Om een beetje in te slaan en om wat puttjes te maken, maar vooral toch om handen te schudden en bij te kletsen. Daar is de nazit zeker ook voor bedoeld, maar het moment dat je elkaar in de ochtend treft afdoen met een vluchtig 'maar nu moet ik de baan in', voelt nimmer goed. Zeker vandaag niet. Even met de speciaal voor de finale uit Zweden overgevlogen Ruud van Breugel over de verrassende zeges van Ajax babbelen, datzelfde doen met Ger, en waarom ook niet met collega Collet die ik passeer op weg naar de range. Voor de eerste ballen geslagen worden nog even tijd maken voor hen die ik op het plein tegenkom. Kijk, daar loopt Eric Venghaus, goede vriend van de vereniging met een minder fijn jaar. Even vragen hoe het hem gaat. Taco rijdt de auto tot pal voor de schuifdeur vanwege alle flessen wijn voor de prijzentafel. Handje helpen misschien? Niet nodig. Mooi. Want dan kan ik diezelfde hand gebruiken om die van Ragnar te schudden. Jolanda een knuffel te geven. En in het voorbijgaan nog net even Ruud Onstein welkom te heten, onze nestor die opriep nooit meer memorials te organiseren 'want op die dag regent het'. Vandaag geen memorial en ook geen regen. Het lijkt wel lente.
Als het golft –
als het golft dan golft het goed niet te stuiten, niet te sturen duurt het dagen, duurt het uren als het golft dan golft het goed
De opdracht voor de acht finalisten in beide categorieën is duidelijk. Je beste spel meebrengen en dan hopen dat dat genoeg is om te je plek vast te houden of zelfs te stijgen. De invoering van de nieuwe puntentelling voor de finale (met bonuspunten) zou voor meer spanning moeten zorgen, maar is dat in de praktijk ook zo? Dat moet blijken. Henri en Fred bijten als nummers 1 en 2 het spits af en hebben ook onder het nieuwe regime de grootste kans om te winnen. Dat het echter nog lang geen gelopen koers is weten zij ook. Net als dat het een lastige dag kan worden. Dat blijkt al direct op de eerste hole als een viertal oudere dames (de door Anton gekozen omschrijving van het kwartet was even creatief als niet voor herhaling vatbaar) meent nog even tussendoor te mogen. Foutje bij de balie. 'Maar we zijn heel snel hoor', zegt er een, waarna een ander haar bal een meter of vijftig vooruit slaat. Right. Laat het wachten beginnen.
Met dat wachten blijkt het in de praktijk gelukkig mee te vallen, met het spannende verloop allerminst. Spelend in de tweede groep hebben we prima zicht op de ontwikkelingen om ons heen. De lichaamshouding van Fred en Henri op de eerste negen belooft (voor hen dan toch) weinig goeds, terwijl de achter ons spelende Peter v W. en Frank H. veel plezier hebben maar al snel melden dat het er vandaag niet in zit. In de auto op weg naar de baan had eerstejaarslid Frank nog uitgebreid verteld hoe zijn gameplan in elkaar stak ('geen driver'), maar al snel was hij overgeschakeld op plan B: 'beuken met dat ding'. En nee, daar is Nunspeet niet de beste baan voor. Door de jaren heen zijn heel wat bomen gekapt maar nog altijd was het geluid van met hout in aanraking komende ballen niet van de lucht. Net als gemopper als ballen om andere redenen niet luisterden naar de baas die, in onze groep dan toch, vaak Anton heette. De nummer 4 van de Order of Merit, de titelverdediger bovendien, worstelt al een tijdje met een vormcrisis, en kreeg het lek ook in de finale niet boven. 'Als ik in Portugal maar goed ben, dan heb ik deze nieuwe stijging van mijn handicap er graag voor over', keek hij zoals het een echt sportman betaamd nog voor het einde van de wedstrijd vooruit naar het volgende toernooi, het EMGJ.
Hoe het de B-tjes verging was onderweg lastiger te zeggen. Olga, Sonja, Elaine, Onno, de nummers 1 tot en met 4, speelden op de andere lus en waren weliswaar nu en dan tussen de bomen door te zien, maar hoe de strijd zich ontwikkelde? We zouden het pas in het clubbuis horen.
Over mijn eigen spel kan ik kort zijn, Hoewel, ik geef het toe, de verleiding om er uitgebreid over te schrijven groot is. Door de jaren heen stond ik dus regelmatig in kansrijke positie voor het ingaan van de finale maar alleen in 2018 lukte het me om het ook af te maken. Veel vaker liet ik het, in het zicht van de haven, uit mijn handen vallen. Net in de finale een slechte dag, of, nog erger, door zenuwen de laatste holes om zeep helpen om je uitdager (meestal Henri) in het zadel te helpen. Met als meest traumatische herinnering die keer dat ik op De Goyer vanaf 105 meter alleen maar een klein ijzer op de green hoefde te slaan voor de zege...om vanaf genoemde afstand twee ballen in het water te slaan, waarmee ik de titel in datzelfde water gooide.
Dit jaar begon ik als nummer 3 aan de finale en daarmee was de kans op de zege wat minder groot. Misschien haalde dat wat van de spanning weg? Misschien ook was het feit dat ik al dagen liep te snotteren reden om met minder verwachtingen de baan in te gaan? Ik riep dan wel 'beware of the sick man', maar of ik het ook echt geloofde? Geen idee.
Het lag zéker aan het feit dat ik een van mijn beste rondes van het jaar speelde precies op het moment dat het moest. Veel fairways, veel greens, weinig putts. En als bonus niet een, niet twee, maar zelfs drie birdies. Uitgerekend op holes waar ik ook nog eens een slag kreeg. Dan gaat het hard. Soms heb je van die dagen dat je denkt dat je kan golfen en vandaag was zo'n dag.
Uiteindelijk stopte de teller bij 38 punten en begon het grote wachten dat duurde tot de laatste groep. Fred, Frank, Anton en Peter scoorden slechter dan Henri, die met 31 punten op dat moment tweede stond. Met alleen nog Marijke en Helene in de baan, zo hadden we berekend, was duidelijk dat als een van hen beiden niet beter scoorde dan Henri de zege naar hem zou gaan, terwijl, hoe spannend wil je het hebben, als een van hen die tweede plek op zou eisen, ík zou winnen. Helene werd het niet (hoewel ze bij het oplijnen van haar putt nog zei al op 38 punten te staan. Iets met wens, vader en gedachte) waardoor alles neerkwam op de score van de kampioen van 2021. Haar 31 punten bleek (op basis van handicap) precies genoeg om tweede in het dagklassement te worden waardoor de eerste Charles Taylor Trofee mee mocht naar Diemen. Eindelijk weer. 'Heb ik je toch maar mooi aan de titel geholpen', lachte ze breeduit. Ja Marijke, dat heb je. Je kan nog zo goed spelen, je hebt niet alles zelf in de hand. Iedereen heeft nu en dan de hulp van vrienden nodig.
Zevende hemel –
Kom toch vrienden drinken, pak een stoel en schuif aan Neem de draad op van de oeroude verhalen Draai er mooi om heen met je sterkste stalen We hebben hier nog even en dan weer een lange weg te gaan We weten hoe het afloopt, dus zeg hoe je het wil We gaan iedereen graag op zijn woord geloven Waarheid komt van binnen uit en niet van boven En als iedereen zijn mond houdt dan blijft het hier zo stil
Binnenkomen na een ronde golf begint steevast met dezelfde vraag. 'En?' Vaak niet eens uitgesproken, maar gesteld door simpelweg het hoofd even wat op te tillen. Het levert een keur aan antwoorden op die zelden het woord 'goed' bevatten. Of het moet zijn in de zin 'ik speelde X holes goed, maar daarna...'. Zulks overkwam bijvoorbeeld Helene ('Het ging twaalf holes goed en toen ineens was het helemaal weg'). Olga zat hoofdschuddend aan tafel na haar twintig punten ('een paar weken geleden had ik op Texel in de storm nog 43 punten'.). En Onno vroeg zich af of zeven strepen nog ergens goed voor was. Het zijn voorbeelden van de dag maar ze kunnen elke week plaatsvinden.
Al snel verdwijnen de scorekaarten naar de achtergrond. Letterlijk in dit geval, want terwijl het gros van de aanwezigen het golf het golf laat en met een glas onder handbereik tal van onderwerpen de revue laat passeren, zitten in een zaaltje achteraf Frank en Ger met stapels kaarten voor hun neus. Elke wedstrijd is de weco er maar druk mee, maar bij de slotwedstrijd nog meer. Niet alleen worden de ZVM Masters gespeeld voor de beste zestien spelers van de Order of Merit, meer dan veertig leden spelen tegelijkertijd de openingswedstrijd van het nieuwe seizoen. En dat moet allemaal uitgerekend, gesorteerd en ingevoerd worden. Hulde voor deze noeste arbeid! Die loftuiting geldt zeker ook voor Madelon, die, bij afwezigheid van de door fysiek malheur afwezige Hans, nog harder liep dan ze anders altijd al doet. Natuurlijk werd ze geholpen, onder meer door Hannie, die bij alle borden een fraaie NVGJ-pin neerlegde, maar zonder haar inzet zou de avond nog voor deze goed en wel begonnen was, voorbij zijn.
We beginnen pas –
Alles komt terecht We zijn er nog niet Maar we zijn onderweg Alles komt terecht We beginnen pas We beginnen nu pas echt
Poe! Wat stonden er veel prijzen op de schouw van het clubhuis van de Nunspeetse waar we weer zo hartelijk werden ontvangen. En wat was het programma vol. Hulde dus ook voor Jan van Galen die de avond aan elkaar knoopte en het tempo er goed inhield. Ook de voorzitter liet er geen gras over groeien. Menigeen mocht op een woordje rekenen (vooral natuurlijk George Taylor dankzij wiens steun we met ingang van dit jaar spelen om de Charles Taylor Trofee en de afwezige Hans Terol die via een video luidkeels werd toegezongen) maar het tempo bleef hoog liggen. Madelon gaf de prijzen aan, Hannie deelde ze rap uit, en voor iedereen er erg in had waren we alweer toe aan de bekendmaking van de jaarprijzen waarvan de winnaars vanzelfsprekend wel allemaal naar voren mochten komen. Jolanda Swart bij de sponsoren. Peter van Weel als winnaar van de Joop van der Flier Trofee. Hannie Verhoeven als winnaar van de verliezerscompetitie (daar moet een betere naam voor komen!). Sonja van de Rhoer kroonde zich tot haar eigen verbazing tot winnaar in de B-categorie. Waarna de laatste prijs van de avond door de voorzitter werd overhandigd aan de nieuwe kampioen in A, Martijn Paehlig.
En nee, dat had ik zelf ook niet bedacht toen iemand in het bestuur enkele weken geleden opperde dat het misschien een goed idee was als de jaarprijzen door de voorzitter overhandigd zouden worden.
Het slotakkoord van de avond was voor Abe-Jan ter Beek die als voorzitter van de jury van de Golfpersprijs de Golfpersprijs 2024 bekend mocht maken. Al snel werd duidelijk dat de samenwerking tussen de redacties van Beau Monde en Golf.nl, uitmondend in de Welcome to the club special er met de prijs vandoor ging. Volkomen terecht mee vandoor ging, want zelden werd doeltreffender gemikt op een nieuw golfpubliek. De drie dames die de prijs in ontvangst waren, waren er het levende bewijs van. Al zou op dit moment alleen Rossanne Becker van Pijper Media in aanmerking komen voor een lidmaatschap bij de NVGJ. Als je in één ronde twintig punten (!) van je handicap afhaalt kan je rekenen op een liedje van de Beatles, maar vooral op veel respect en bewonderde blikken. Als ook Niki Wijnen die daling inzet kan de club op termijn een paar leuke nieuwe leden tegemoet zien. Sandra ten Brink van Beau Monde hoeven we daar niet toe te rekenen, zo zei ze direct, om daar iets over een gebrek aan balgevoel aan toe te voegen.
Met de uitreiking van de GPP bleek de avond nog niet ten einde. Veertig jaar Golfers Magazine werd niet beloond met de Golfpersprijs 2024 maar wel met een speciale oeuvreprijs. Een mooie waardering waarvoor ook Foeke Collet naar voren mocht komen, al hadden er nog wel meer leden op het podium mogen stappen. Met William, Ruud, Hannie, Helene, Louis, Anton en Koen zijn nog niet eens alle aanwezige NVGJ-ers genoemd die op enig moment aan Golfers Magazine verbonden waren genoemd. Voor hen, en al die anderen, dank. Het is een eer en genoegen om al achttien van die veertig jaar onderdeel uit te mogen maken van dit golfinstituut. Hopelijk nog voor vele jaren.
Mag het licht uit –
na een lange lange dag en zo zie ik ze graag maar nu is het genoeg genoeg gezien vandaag
Nog voor de koffie werd geserveerd besloten de meeste aanwezigen huiswaarts te keren. Een mistige maandagavond breng je ook niet door tot de barvrouw roept om de laatste ronde. Terwijl de laatste handen worden geschud, rekent de penningmeester bij een laatste espresso de bon af waarmee ook het seizoen 2024 tot een einde komt. Althans, het reguliere seizoen. Er staan nog twee reizen op het programma. Volgende week al het EMGJ, en dan in december het sluitstuk van ons lustrumjaar als een behoorlijke afvaardiging van de NVGJ afreist naar Spanje (er is nog plek, informeer evt bij Bjorn over het overnemen van zijn boeking) om daar nog éénmaal de strijd met elkaar aan te gaan. Al staat ook daar gezelligheid voorop. Voor nu gaat het licht uit en zeg ik: tot op de Lage Vuursche! Ik kan niet wachten.
Mooier dan nu zal het nooit gaan Mooier dan nu zal het nooit gaan Mooier dan nu zal het nooit gaan Mooier dan nu zal het nooit gaan
Mooier dan nu zal de wind nooit over dit water waaien Zal geen sleepboot ooit in dit laatste zonlicht draaien Zullen wij niet langs de kant te kijken staan Mooier dan nu zal het nooit gaan
Mooier dan nu zal de wind die wolken nooit verplaatsen Zal de hemel nooit in die flatramen weerkaatsen Zullen wij dit ademloos niet gadeslaan Mooier dan nu zal het nooit gaan
Mooier dan nu zal het nooit gaan Mooier dan nu zal het nooit gaan Mooier dan nu zal het nooit gaan Mooier dan nu zal het nooit gaan
Mooier dan nu zal geen meeuw ooit stilhangend zwijgen Zal die rook nooit uit fabrieksschoorstenen stijgen En zien wij dit samen niet sprakeloos aan Mooier dan nu zal het nooit gaan
Hier langs het stilstromende water Met zijn eeuwig klinkend lied Van vergeet het maar, vergeet het maar Maar vergeet het niet
Mooier dan nu zal het licht aan de overkant nooit schijnen Zullen wij niet in de duisternis verdwijnen En begint het morgen weer van vooraf aan Mooier dan nu zal het nooit gaan
Mooier dan nu zal het nooit gaan Mooier dan nu zal het nooit gaan Mooier dan nu zal het nooit gaan Mooier dan nu zal het nooit gaan
