Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
12.07.2020
Door mijn werk als fotograaf voor o.a. Haarlems Dagblad kwam ik in de zeventiger jaren regelmatig op De Kennemer Golf&Country Club, waar in die tijd vaak het Dutch Open werd gehouden en ik foto’s moest maken. Ik wist nog niet zoveel van golf want ik was een honkballer, maar de mooiste golfwedstrijd uit die tijd was het Dutch Open, waar na de reguliere 72 holes een play off gespeeld moest worden.
Het waren barre omstandigheden en in de stromende regen en windkracht 10 werd
Olazabal de heroïsche winnaar. Op de Kennemer leerde ik Jim Buchanan kennen, de pro van de club. Toen mijn zoon Maurice stopte met honkballen zocht hij een nieuwe sport en golf leek hem wel wat. Ik bracht hem in contact met Buchanan, hij mocht langskomen en hij bleek talent te hebben. Zelf was ik nog niet zover, ik honkbalde nog in het seniorenteam van Kinheim waarin ook een aantal oud
internationals speelden. We speelden met ons team zelfs mee in de World Series Senior Baseball in Phoenix, USA.
Een aantal van mijn teamgenoten speelden golf en dat deden ze in Phoenix op de vrije dagen ook. Ik ging mee om te kijken en daar werd mijn belangstelling voor het spelletje geboren. Van mijn zoon kreeg ik voor mijn verjaardag een aantal lessen bij Jim Buchanan. Talent was er niet echt, maar door veel oefenen begon het ergens op te lijken. Ondertussen was ik lid geworden van de Waterlandse Golfclub, een lastige en moeilijke baan. Een gewoon rondje kostte vaak heel veel ballen
omdat de fairways, een constructiefoutje, allemaal afliepen naar de alom aanwezige sloten op de baan. Trots was ik toen ik ondanks deze extra hindernissen wel mijn GVB haalde.
Na een paar jaar en honderden ballen lichter, stapte ik over naar Spaarnwoude. Als lid van de sponsorclub maakten we leuke buitenlandse reizen. Een aantal leden van Spaarnwoude kwam met het idee een nieuwe club op te richten, het werd ze te
druk op Spaarnwoude. Die nieuwe club was Houtrak en ik verhuisde mee. Fred Postma, journalist bij het Haarlems Dagblad liet mij vervolgens kennis maken met een aantal golfende journalisten en kort hierna werd ik uitgenodigd om mee te gaan naar Hardelot. Na het eerste rondje werd onder het genot van vele alcoholische versnaperingen een vergadering gehouden. Onder leiding van Robbie
van Erven Dorens werd de N V G J opgericht en hij wees Charles Taylor als voorzitter aan. Een historische gebeurtenis en ik was er bij.
Het was het begin van een mooie tijd. Het aantal wedstrijden in die tijd was lang niet zoveel als heden ten dage, maar oh wat was het gezellig. Gewone en Surprise reizen naar het buitenland waren hoogtepunten net als de EMGJ’s. Een aantal jaren sponsorde ik de jaarlijkse wedstrijd op de Houtrak met een beker en een klein
brombeertje als hoofdprijs. Ik hoop echt dat we dit jaar nog een wedstrijd kunnen spelen, want een golfseizoen zonder NVGJ wedstrijden is voor mij een verloren golfjaar.
Ik geef het stokje graag door aan oud voorzitter Pieter Landman.
De 'surprisereis', dit keer naar Spanje, zit er weer op. Sommigen stellen bleven nog iets langer, de meesten stapten maandag om 17 uur in de bus om pas tegen middernacht de golftas weer van de band op Schiphol te tillen. Het waren een paar sublieme dagen. Zonnetje, mooie banen, hier en daar een drankje, geen onvertogen woord, allemaal tevreden (hoewel niet altijd over het spel).
Natuurlijk was het spannend wie zich na dag 2 aan de top van het klassement zou nestelen. Maar alle aandacht, liefde en knuffels waren er in de eerste plaats voor Janneke Koster. Deze keer niet vanwege briljant golfspel maar vanwege een nachtelijke, onfortuinlijke val die haar een pijnlijke en opgezwollen enkel bezorgde. En veel warmte dus, als zij desondanks toch naar het terras of diner strompelde, steunend op Henk. Het was op dag 2 opnieuw zonnig maar wel een stuk frisser. Het was weer fijn spelen langs kleurige gevels. Ondanks netten langs de fairway vlogen hier en daar toch ballen richting koffiekopjes in tuinen en bij zwembaden. Op het oog bleef de schade beperkt. Bij het diner deden Ger en Rene de prijsuitreiking. Die leverde een heel andere top 3 op dan op dag 1, met Ron (mooie 34), Helene (keurige 32) en Frank van de familie Commandeur met een degelijke 31 punten. Dat maakt het klassement spannend. Op de laatste dag gaan Olga (59 punten) en Frank Maanders (58), Willem Buijteweg (58) runner up Ron Peereboom (57) en Ger (56) voor de hoofdprijzen. Voor de dagprijzen hebben ook anderen kans. Weer: zonnig, nog iets kouder.
Dag 2. De beste scores waren niet super, met 33 en 31. Onderhoud van Bellavista liet ook te wensen over, maar de zon scheen en het was droog en de gamba's a la ojillo waren heel lekker, dus waarom klagen. Olga won de eerste prijs, Willem Buijtenweg de tweede en Ger gelukkig de derde, anders waren alle dagprijzen naar de familie Commandeur deur gegaan, Frans Maanders werd 4. Gulzige types. Tot en met 14 punten rekenden we als de middenmoot, daaronder glom de degradatiezone. Peter - zijn naam liever hier niet noemen - had meer strepen dan punten, maar hij bleef gezellig. We applaudiseerden voor Hans T. We missen hem. Goed gedaan Hans. Mooi reisje.
Verrassingen genoeg tijdens deze surprisereis. Zeer aangenaam zonnig weer. En de Transavia vlucht met het grootste deel van de deelnemers vertrok ondanks dubbele storm en dankzij gunstige startbaan op tijd, om zes uur, om vier uur aanwezig, om 3 uur van huis. Een uitje. Een deel van de 24 deelnemers liep vrijdag al een oefenrondje, alsof dat zou helpen. En anderen, zoals Helene en Cara, deden zich aan de boulevard tegoed aan voortreffelijke visgerechtjes. Een paar keer zelfs. Het licht in het restaurant was buitengewoon helder en Willem B was zeer tevreden over het dessertbuffet. Dus de eerste dag deugde. Morgen het echte werk, om 9 uur vertrekken voor een ronde op Bellavista. Vanavond lijkt niemand zich daar nog druk om te maken.
Een stormachtig begin van de 'surprisereis' voor de NVGJ'ers! De vlucht van het gezelschap naar Faro was gelukkig niet geannuleerd. Drie dagen verblijven ze in het Hilton Islantilla Golf Resort. Henk Koster nam de stokken direct ter hand en begon met een rondje. Mooi weer, polootje was voldoende. De redactie wenst iedereen veel plezier in Portugal!