Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
13.07.2020
Mijn allereerste herinnering aan de NVGJ… Ik was denk nog niet eens officieel lid en ik speelde mijn eerste wedstrijd op die schitterende Noordwijkse Golfclub. Daar stond ik dan met knikkende knieën op de hoge eerste tee. Vlak voor ik moest afslaan, sprak een keurige dame die de starts regelde op bekakte toon “En héren, we gaan geen ballen zoeken hè, dat is burgermansgedoe”. Het was Anja Fabery de Jonge, destijds assistent van Robbie van Ervens Dorens. Zij overleed overigens niet veel later plotseling.
Maar hoe begon het allemaal. Ik werkte in die tijd als producer-regisseur bij RNTV- de tv-afdeling van de Wereldomroep, de omroep die destijds ook deel uitmaakte van de totale Publieke Omroep. Werkte je bij de omroep dan kon je lid worden van de OSO voor 16 gulden per jaar. OSO stond voor Omroep Sport Ontspanning. Je kon dan met je hele gezin lid worden van meer dan 20 verschillende activiteiten, zoals voetbal, tennis, badminton, dansen, biljarten, schaken en was zelfs een sleutelclub, waar je aan je eigen auto kon sleutelen in een eigen garage. Dat waren nog eens tertiaire arbeidsvoorwaarden.
Op initiatief van een Engelse collega van het Journaal, zijn naam ben ik vergeten, en Fanny Blankers Koen jr. die bij Studio Sport werkte, werd een avond belegd in een omroepgebouw om eens te peilen of een golfclub vanuit de omroep levensvatbaar zou kunnen zijn. Het was druk die avond, zeker honderd man en onze Friso was daar ook. Daarnaast was die avond ook iemand aanwezig die een Golfwinkel had in Bussum en tevens kon beschikken over een paar hockeyvelden waar achter de cornervlaggen al greens voor 9 korte holes lagen. Het waren de hockeyvelden van de HMHC, naast de voetbalclub Victoria tussen Hilversum en Loosdrecht. Golfclub ‘Het Jagerspaadje’ die het terrein eerst bezette, was inmiddels vertrokken naar een andere locatie en zo ontstond de Gooise Golfclub.
Om een lang verhaal kort te maken: een jaar later was ik voorzitter en Friso secretaris van een golfclub met meer dan 300 leden, die op dat moment door allerlei in- en externe oorzaken overigens dreigde ten onder te gaan. Ons derde bestuurslid was Willem van Dijk, voormalig kraanmachinist uit Utrecht en oom van Wendy van Dijk. Wereldgozer met een rauwe stem die moeiteloos honderden meters kon overbruggen. Hij zorgde er op effectieve wijze voor dat er geen wildgolfers meer op ons terrein kwamen en ook geen vreemde golfpro’s met hun eigen klanten op ‘onze’ baan les gingen geven. Willem was er goed in om dat in heldere bewoordingen te ‘handhaven’, om het zo maar te zeggen. Er kwam een keer een nieuw lid zich aan ons voorstellen. Toen wij vroegen wat hij deed voor de kost zei hij: ‘ik heb een eigen zaak’ Waarop Willem zei: ‘ik heb ook een zaak, die moet volgende week voorkomen’”. Hilarisch. Alle drie zijn we bij ons afscheid erelid geworden. De Gooise Golfclub bestaat trouwens nog steeds.
Ja, en uiteindelijk lid van de mooiste vereniging die ik ken. De NVGJ. Weer via Friso, die al regelmatig speelde met een groep autojournalisten op initiatief van Hans Vervoorn van Fiat/Alfa met in de gelederen onder andere Willem van den Elskamp, Hans van Sunder en Willem Leniger. De laatste was echt een unieke man. Uitvinder van de ‘roast’ die op onze jaarlijkse eindejaardiners de aanwezigen op een charmante wijze tot op het bot wist te schofferen. O wee als je niet werd genoemd, dan deed je er niet toe.
De NVGJ: zoveel herinneringen… EMGJ op de Efteling, de buitenlandse trips, de jubilea in Limburg met sponsor Aad Ouburg, met topkok Cas Spijkers en muziek van Tony Eijk en later in Vaalsbroek met de gouverneur en burgemeester Leers van Maastricht. Ik koester ze allemaal.
En dan weer terug naar Poppe. In mijn jaren als NVGJ-voorzitter maakten we ons druk over van alles. Nieuwe leden vroegen zich af waar ze nu toch terecht waren gekomen. Mooie lange verhitte discussies over het nieuwe, oude of wat voor logo dan ook. Heerlijk was het gewoon, gedoe om niks. Waar kom je dat nog tegen. Iedere club heeft recht op een Poppe.
En dan van Poppe naar Robben. Die gaat naar Groningen. Ik denk dat één NVGJ-er nu al thuis op de bank zit in een nagelnieuw Robbenshirtje. Ik draag daarom het stokje over aan Jan Mennega.
Een nieuw winterrubriekje: Terug in de tijd. Met grappige, soms ontroerende foto's uit het rijke verleden van de NVGJ. Hier zien we John Dekker in 2012 zijn uiterste best doen en speciale foto te maken van een fles uit het repertoire van Heleen Sonnenberg, destijds sponsor van de NVGJ met de Weduwe Joustra. Heleen staat op de uitkijk en kijkt kennelijk of er geen golfballen aan komen. De flessen, de troostprijs voor de laatste plaats, kregen de naam Kostertje, vernoemd naar Henk Koster na een miserabele ronde op de Texelse.
Met trots kan het organisatiecomité de definitieve datum presenteren voor het Charity Golftoernooi t.b.v. De Stichting Sintvoorieder1, gesponsord door Zorg Vastgoed Management BV. En wel op dinsdag 13 mei 2025. Golfcentrum De Hoge Dijk stelt hiervoor belangeloos haar golfbaan beschikbaar! Het toernooi is een vurige wens van onze gewaardeerde sponsor Eric Venghaus die de stichting een warm hart toedraagt. De stichting zet zich in om kinderen die in verborgen armoede leven op pakjesavond toch een presentje te kunnen geven. Daarvoor is geld nodig. De volledige opbrengst gaat, na aftrek van kosten, naar de stichting. Alle medewerkers zetten zich vrijwillig in om dit toernooi tot een succes te maken. Wij vragen onze leden deze flyer onder de aandacht te brengen van hun netwerk. Wellicht bevinden zich daaronder geïnteresseerden in dit evenement. Elke flight is welkom! Het organisatiecomité
Ons gewaardeerde lid Sonja van de Rhoer mocht na een overwinning in de voorronde in Turkije deelnemen aan de finale van de Turkish Airlines World Golf Cup, uiteraard in Turkije. Ze speelde onder meer met ex-voetballer van Paris Saint Germain uit Kameroen en een Mongoliër, die danslesjes gaf tijdens het wachten bij de teebox. Hoe leuk kan golf zijn? Lees HIER over de avonturen van Sonja op de prachtige banen bij het Gloria Serenity Resort. Dit artikel werd eerder geplaatst in het Nationaal Golf Magazine.
De 'surprisereis', dit keer naar Spanje, zit er weer op. Sommigen stellen bleven nog iets langer, de meesten stapten maandag om 17 uur in de bus om pas tegen middernacht de golftas weer van de band op Schiphol te tillen. Het waren een paar sublieme dagen. Zonnetje, mooie banen, hier en daar een drankje, geen onvertogen woord, allemaal tevreden (hoewel niet altijd over het spel).
Natuurlijk was het spannend wie zich na dag 2 aan de top van het klassement zou nestelen. Maar alle aandacht, liefde en knuffels waren er in de eerste plaats voor Janneke Koster. Deze keer niet vanwege briljant golfspel maar vanwege een nachtelijke, onfortuinlijke val die haar een pijnlijke en opgezwollen enkel bezorgde. En veel warmte dus, als zij desondanks toch naar het terras of diner strompelde, steunend op Henk. Het was op dag 2 opnieuw zonnig maar wel een stuk frisser. Het was weer fijn spelen langs kleurige gevels. Ondanks netten langs de fairway vlogen hier en daar toch ballen richting koffiekopjes in tuinen en bij zwembaden. Op het oog bleef de schade beperkt. Bij het diner deden Ger en Rene de prijsuitreiking. Die leverde een heel andere top 3 op dan op dag 1, met Ron (mooie 34), Helene (keurige 32) en Frank van de familie Commandeur met een degelijke 31 punten. Dat maakt het klassement spannend. Op de laatste dag gaan Olga (59 punten) en Frank Maanders (58), Willem Buijteweg (58) runner up Ron Peereboom (57) en Ger (56) voor de hoofdprijzen. Voor de dagprijzen hebben ook anderen kans. Weer: zonnig, nog iets kouder.
Dag 2. De beste scores waren niet super, met 33 en 31. Onderhoud van Bellavista liet ook te wensen over, maar de zon scheen en het was droog en de gamba's a la ojillo waren heel lekker, dus waarom klagen. Olga won de eerste prijs, Willem Buijtenweg de tweede en Ger gelukkig de derde, anders waren alle dagprijzen naar de familie Commandeur deur gegaan, Frans Maanders werd 4. Gulzige types. Tot en met 14 punten rekenden we als de middenmoot, daaronder glom de degradatiezone. Peter - zijn naam liever hier niet noemen - had meer strepen dan punten, maar hij bleef gezellig. We applaudiseerden voor Hans T. We missen hem. Goed gedaan Hans. Mooi reisje.