Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
16.07.2020
Charly Gaul zet in de buurt van uitspanning de Leeren Doedel nog even aan op de heuvels bij Oosterbeek. Het is 1958 en Charly Gaul, dat ben ik.
Gaul, een week later winnaar van de Tour de France met tien etappeoverwinningen, is mijn favoriete renner. Op een gigantisch bord wordt aan het gebouw van de Volkskrant aan de Nieuwezijds Voorburgwal in het krantencentrum van Amsterdam iedere middag met hulp van de Franse radio om het kwartier in krijt de stand van zaken in de etappe van die dag aangegeven. Ik sta er als vaste klant op de etappe uitslag te wachten. Maar de volgende dag niet.
Ik ben 13 en om acht uur ’s morgens uit Amsterdam vertrokken naar Arnhem, naar mijn oom en tante. Op de fiets. Water en brood mee, de plaatsnamen in het hoofd, bij Woudenberg linksaf na een kilometer of 60. Oom Henk en tante Cor nemen mij ’s avonds mee uit eten naar de Leeren Doedel. Maar eerst mag ik nog even midgetgolf spelen op de baan naast het restaurant. Hole 1: hole in one. Mijn enige tot nu toe, dat wel.
In de tweede helft van de jaren tachtig ontstond op initiatief van Leo van de Ruit een ANP-golfclubje. Aad van Leeuwen van Mammoet-transport kon ik strikken als gulle sponsor, aan prijzen geen gebrek. Met het Britse Open als voorbeeld trachtte ik het niveau tijdens een prijsuitreiking op Sluispolder wat op te krikken. Dra was de winnaar mij bekend, of om de hoek in Alkmaar startte Gerard Kamper in zijn prijzenwinkel het graveerwerk. Mijn zoon Otto stond al met zijn brommertje klaar en een kwartiertje later kreeg de winnaar een heuse bokaal mét zijn naamplaatje, hetgeen de triomfator overigens volledig ontging.
In die tijd startte Ted du Bruin, vriend en mijn voormalige hoofdredacteur bij ANP-Foto, de Golf Courant. Als onbezoldigd correspondent ging ik met camera de baan in tijdens de Opens op Noordwijk en Hilversum. Weer eens wat anders als fotoredacteur op de Olympische Spelen of op het WK voetbal. In aansluiting daarop trok ik in vrije tijd 12 jaar met veel plezier eerst met Louis Westhof en daarna met Jan Heemskerk de wereld over voor Golfers Magazine met zelfs de NGF Golf Persprijs Beeld in 2008 tot gevolg. Van de hand van Jan verschijnt overigens dit jaar Reis om de wereld in 80 golfverhalen, uitgegeven door Ezo Wolf van mijn zoon Otto, maar dit terzijde.
Ondertussen kwam een overstap tot stand van de ANP-club naar de NVGJ. Net als Henri moest ik eerst de GVB-papieren overleggen. Theorie op Ameland gedaan, praktijk op Purmerend, eenvoudiger kon het niet.
Sportieve hoogtepunten? Mwah. Zeven overwinningen en drie halve finales matchplay in bijna 25 jaar, dat houdt niet over. Plezier in de baan na de eerste afslag, iedere NVGJ-dag! En doorhalen met John en Hans bij de boer of met René en Henri in Portugal? Hoogtepunten!
Goed, hoe beland je in twaalf jaar voorzitterschap van de wedstrijdcommissie van de NVGJ? Op de Scherpenbergh vroeg ik een keer aan Jaap Homan, die met Aleid Kemper de wedstrijd leidde, of ik misschien een handje kon helpen, want ik zag dat ze het druk hadden.: “Ander keertje graag” zei Jaap. En zo rolde ik er later in.
Benieuwd hoe René Brouwer, die ik een jaar geleden uitnodigde mijn opvolger te worden, de NVGJ inmiddels heeft ervaren.
171 keer gelezen
De 'surprisereis', dit keer naar Spanje, zit er weer op. Sommigen stellen bleven nog iets langer, de meesten stapten maandag om 17 uur in de bus om pas tegen middernacht de golftas weer van de band op Schiphol te tillen. Het waren een paar sublieme dagen. Zonnetje, mooie banen, hier en daar een drankje, geen onvertogen woord, allemaal tevreden (hoewel niet altijd over het spel).
Natuurlijk was het spannend wie zich na dag 2 aan de top van het klassement zou nestelen. Maar alle aandacht, liefde en knuffels waren er in de eerste plaats voor Janneke Koster. Deze keer niet vanwege briljant golfspel maar vanwege een nachtelijke, onfortuinlijke val die haar een pijnlijke en opgezwollen enkel bezorgde. En veel warmte dus, als zij desondanks toch naar het terras of diner strompelde, steunend op Henk. Het was op dag 2 opnieuw zonnig maar wel een stuk frisser. Het was weer fijn spelen langs kleurige gevels. Ondanks netten langs de fairway vlogen hier en daar toch ballen richting koffiekopjes in tuinen en bij zwembaden. Op het oog bleef de schade beperkt. Bij het diner deden Ger en Rene de prijsuitreiking. Die leverde een heel andere top 3 op dan op dag 1, met Ron (mooie 34), Helene (keurige 32) en Frank van de familie Commandeur met een degelijke 31 punten. Dat maakt het klassement spannend. Op de laatste dag gaan Olga (59 punten) en Frank Maanders (58), Willem Buijteweg (58) runner up Ron Peereboom (57) en Ger (56) voor de hoofdprijzen. Voor de dagprijzen hebben ook anderen kans. Weer: zonnig, nog iets kouder.
Dag 2. De beste scores waren niet super, met 33 en 31. Onderhoud van Bellavista liet ook te wensen over, maar de zon scheen en het was droog en de gamba's a la ojillo waren heel lekker, dus waarom klagen. Olga won de eerste prijs, Willem Buijtenweg de tweede en Ger gelukkig de derde, anders waren alle dagprijzen naar de familie Commandeur deur gegaan, Frans Maanders werd 4. Gulzige types. Tot en met 14 punten rekenden we als de middenmoot, daaronder glom de degradatiezone. Peter - zijn naam liever hier niet noemen - had meer strepen dan punten, maar hij bleef gezellig. We applaudiseerden voor Hans T. We missen hem. Goed gedaan Hans. Mooi reisje.
Verrassingen genoeg tijdens deze surprisereis. Zeer aangenaam zonnig weer. En de Transavia vlucht met het grootste deel van de deelnemers vertrok ondanks dubbele storm en dankzij gunstige startbaan op tijd, om zes uur, om vier uur aanwezig, om 3 uur van huis. Een uitje. Een deel van de 24 deelnemers liep vrijdag al een oefenrondje, alsof dat zou helpen. En anderen, zoals Helene en Cara, deden zich aan de boulevard tegoed aan voortreffelijke visgerechtjes. Een paar keer zelfs. Het licht in het restaurant was buitengewoon helder en Willem B was zeer tevreden over het dessertbuffet. Dus de eerste dag deugde. Morgen het echte werk, om 9 uur vertrekken voor een ronde op Bellavista. Vanavond lijkt niemand zich daar nog druk om te maken.
Een stormachtig begin van de 'surprisereis' voor de NVGJ'ers! De vlucht van het gezelschap naar Faro was gelukkig niet geannuleerd. Drie dagen verblijven ze in het Hilton Islantilla Golf Resort. Henk Koster nam de stokken direct ter hand en begon met een rondje. Mooi weer, polootje was voldoende. De redactie wenst iedereen veel plezier in Portugal!