Dankjewel, Anna, voor het Estafettestokje. Vele malen hebben wij op onze NVGJ- reizen een kamer gedeeld, heel gezellig! Dank daarvoor! Dat er nog vele reizen mogen volgen! Nu al zin in!
Hoe het begon…
‘Nou… handicap 36 zit er wel in!’ Ai! Dat was de derde dreun die dag! Uitgedeeld door mijn toenmalige pro. De eerste kwam al helemaal in het begin van de (zoveelste) les. Ik stond keurig bij de drivingrange te wachten op mijn pro met mijn mandje ballen en de gehuurde stokken. Daar kwam hij aan: ‘We zijn al lekker ingeslagen zie ik!!!’ Oeps, dat was nummer één. De tweede kwam niet veel later: ‘Hebben we nog een beetje geoefend deze week?’
Cynischer kon bijna niet, want hij wist ook wel dat dat niet het geval was. Tenslotte, op mijn vraag of ik het ooit zou leren, kwam dan ‘Nou, handicap 36 zit er wel in’. Oeps. Streng tot mijzelf: Van den Heuvel, dat moet beter! Vanaf dat moment ging de knop om, ik werd fanatiek: oefenen, oefenen, oefenen. Helaas is het nooit beter geworden dan 23,2 en dat is het ook al niet meer!
We schrijven december 1997. Ik liep een beetje met mijn ziel onder de arm. Een vriendin raadde mij aan te gaan golfen. Nooit aan gedacht. Ze had er nog een advies bij, Crailo in Hilversum zou een leuke, laagdrempelige baan zijn. Tegenwoordig is Crailo opgegaan in Spandersbosch, dat er toentertijd naast lag. Ik meldde mij voor lessen in de shop. Helaas waren alle groepslessen al in september begonnen, dus er zat niets anders op dan privélessen te boeken. Iedere zaterdag een lesje tot na een aantal weken bovenstaande zich afspeelde.
Na nog een paar maanden (!) vroeg iemand in de club of ik nog geen baanpermissie had. Nee, nooit over gehad. Navraag bij de pro leerde dat dat geen enkel probleem was. Ik kon zo de baan in. Jammer toch dat hij mij dat niet eerder had laten weten. Toen begon het serieuzere werk, zondagwedstrijden, maandag inloopwedstrijden, woensdagavond nog meer wedstrijden. Inmiddels is het september en krijg ik de vraag of ik nog geen GVB heb. Nee, ook dat niet. Weer naar de pro. Ja hoor, je kunt zo op voor je examen. Al die privélessen op zaterdag waren voor hem natuurlijk wel lucratief!
In Purmerend moest eerst de theorie gehaald worden alvorens je de baan in mocht. Dat lukte. Met nog een kandidaat en een examinator op voor de praktijk. In die tijd moest je nog 4 holes spelen en een bepaald aantal punten halen. Na twee holes zei de examinator: ‘Je komt van Crailo is het niet? Dat is te zien. Het is goed hoor, ga jij maar terug naar het clubhuis. Ik heb nog nooit iemand op het GVB examen zien oplijnen!’ Al die gespeelde wedstrijden waren niet voor niets geweest!
Inmiddels was ik bij De Telegraaf Berthold van Wulfften Palthe (toen Tennis Magazine, ik zat bij Weekblad PRIVÉ) tegengekomen die mij voorstelde lid te worden van de NVGJ. Mijn ‘sollicitatie’ en de bijbehorende correspondentie tussen de heren van de toetsingscommissie (Ruud Onstein en Willem Leniger) ben ik later nog tegengekomen in de ordners. Als nieuwe secretaris van de vereniging krijg je héél veel ordners en uit nieuwsgierigheid ga je daar wel eens in bladeren. Willem Leniger was, op zijn zachtst gezegd, niet héél erg te spreken over ‘dat blaadje’. Mind you, er waren tijden dat we bijna 750.000 exemplaren wekelijks verkochten!
Na een fax van Willem Leniger aan Ruud Onstein — die ik uit discretie hier maar niet openbaar maak — werd ik aangenomen als lid.
Inmiddels maak ik al weer vele jaren onderdeel uit van deze prachtige vereniging. Tal van anekdotes schieten in mijn herinnering. Mooie wedstrijden op prachtige banen en schitterende surprisereizen. Mijn allereerste, met Corendon en Atilay Uslu (hij was nog maar net begonnen) naar Turkije staat mij nog helder voor de geest. Vooral het bezoek aan de burgemeester van Antalya (of Alanya?) met het voltallige gezelschap was een hoogtepunt. Als geste van vriendschap deed onze voorzitter Charles Taylor na zijn dankwoord zijn stropdas af (een van onze clubdassen, heus geen dure) en gaf die aan de burgervader. Die op zijn beurt wilde niet achterblijven en deed hetzelfde met zijn prachtige én peperdure zijden Hermès exemplaar! Dat was een beste ruil!
Ook weet ik nog dat wij, na het golfen, met zijn allen door een zeer toeristische goudsouk werden gejaagd waar wij van alle kanten werden bestookt met ‘aanbiedingen’! Het gemopper onder het journaille was niet van de lucht.
Na het tumultueuze EMGJ in Marbella (2009) waar de teams van Frankrijk en Italië tijdens het slotdiner en prijsuitreiking bijkans met elkaar op de vuist gingen vanwege onenigheid over de uitslag, heb ik het stokje van Cees van Drongelen overgenomen en werd captain van het Nederlandse team. Ook met dat team (steeds in wisselende samenstellingen) hebben wij vele mooie reizen gemaakt: Porto Santo, Winston Golf in Schwerin, het schitterende Borgo Egnazia in Puglia, waar Madonna de hele hut nog eens heeft afgehuurd voor haar verjaardag, de Royal Golf Club du Hainaut in Mons, België, GC Murhof in Steiermark, Oostenrijk, allemaal hoogtepunten.
Ik ben blij lid te zijn van deze heerlijke club en verheug mij er nu al op iedereen volgend jaar weer te zien. Ik wens jullie een mooi kerstfeest en proost op het nieuwe jaar! Blijf gezond!
Wij hebben nóg een mooie reis gemaakt (2007) met vele anekdotes: Marokko! De trefwoorden daar: het kleedje van Pim, het alcohol-loze diner en de bejaarde buikdanseres! Maar daarvoor geef ik het estafettestokje door aan Pim.
