Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
30.01.2021
Omdat ik geen schrijver van stukkies ben moet iemand mij een schop onder mijn kont geven om er aan te beginnen, die schop kreeg ik van Hans Botman. Na een week piekeren waar ik het in hemelsnaam over zou moeten hebben, toch nog iets kunnen bedenken.
Zo de kop is er af, de allereerste kennismaking met een golfclub, een ijzertje 8 schat ik zo was in een perskamer in Parijs tijdens het tennistoernooi van Roland Garros, heel erg lang geleden.
Er stond een Duitse TV presentator wat voorover gebogen met een stuk ijzer in zijn hand wat over het tapijt te schuiven, ik vroeg mij af wat die kerel in hemelsnaam aan het doen was en keek over zijn rechter schouder mee.
Die man ziet mij niet en maakt een backswing!! Een backswing in een volle persruimte, au, vol op mijn kaak!
De laatste jaren zie ik die man niet meer maar hij heeft elke keer als ik hem tegenkwam voor zeker 40 jaar lang zijn excuses aangeboden, hij is er nooit overheen gekomen en ik had een scheve kaak daar heb ik maanden last van gehad.
Dan komt mijn eerste golfervaring, wij, dat zijn Bertold Palte destijds hoofdredacteur van Tennis Magazine en mijzelf werden door Dunlop uitgenodigd om een reportage te maken van een sokkenfabriek in Ierland.
In de ochtend maakten we interviews en foto’s en na een fenomenale lunch zou er een rondje golf gespeeld worden.
Omdat ik nog nooit een club had vastgehouden ging ik mee om het golfkarretje te besturen.
Bij aankomst op hole 1 zat er een oud vrouwtje, dik in de tachtig te genieten van de rust, zij had een dikke regenpijp met een schouderband en uit die pijp staken een paar golfclubs.
“Gaat u maar hoor heren” riep zij, “ik heb geen haast”, Bertold zet zijn balletje op de tee maakt een paar oefenswings en Willem van Dunlop zegt, “heb je dat hegje gezien?” Er stond op ongeveer 40 meter afstand een soort hegje van hooguit 30 cm hoog. Bertold maakt een volle swing met zijn driver en de bal rolt en springt zo dat hegje in, Willem en ik gieren van het lachen. “Zorg jij nou maar dat je er voorbij slaat” roept Bertold.
Willem haalt uit en ja hoor, plop plop plop zo rolt het balletje in de heg. Het oude vrouwtje staat op pakt haar regenpijp met clubs, loopt naar de afslag en roept: ”Nou heren, ik ga toch maar voor u, anders ben ik niet voor donker thuis.” Ze slaat vervolgens een hele rustige slag met haar driver, pakt haar teetje op en groet ons. Ik schat dat ze ruim 100 meter heeft geslagen zonder maar iets van inspanning te leveren, er gaat een wereld voor mij open!
Bertold is er ook verantwoordelijk voor dat ik lid ben geworden van de NVGJ, daar ben ik hem eeuwig dankbaar voor en geef het stokje dan ook graag aan hem over mocht hij zich willen revancheren.
De 'surprisereis', dit keer naar Spanje, zit er weer op. Sommigen stellen bleven nog iets langer, de meesten stapten maandag om 17 uur in de bus om pas tegen middernacht de golftas weer van de band op Schiphol te tillen. Het waren een paar sublieme dagen. Zonnetje, mooie banen, hier en daar een drankje, geen onvertogen woord, allemaal tevreden (hoewel niet altijd over het spel).
Natuurlijk was het spannend wie zich na dag 2 aan de top van het klassement zou nestelen. Maar alle aandacht, liefde en knuffels waren er in de eerste plaats voor Janneke Koster. Deze keer niet vanwege briljant golfspel maar vanwege een nachtelijke, onfortuinlijke val die haar een pijnlijke en opgezwollen enkel bezorgde. En veel warmte dus, als zij desondanks toch naar het terras of diner strompelde, steunend op Henk. Het was op dag 2 opnieuw zonnig maar wel een stuk frisser. Het was weer fijn spelen langs kleurige gevels. Ondanks netten langs de fairway vlogen hier en daar toch ballen richting koffiekopjes in tuinen en bij zwembaden. Op het oog bleef de schade beperkt. Bij het diner deden Ger en Rene de prijsuitreiking. Die leverde een heel andere top 3 op dan op dag 1, met Ron (mooie 34), Helene (keurige 32) en Frank van de familie Commandeur met een degelijke 31 punten. Dat maakt het klassement spannend. Op de laatste dag gaan Olga (59 punten) en Frank Maanders (58), Willem Buijteweg (58) runner up Ron Peereboom (57) en Ger (56) voor de hoofdprijzen. Voor de dagprijzen hebben ook anderen kans. Weer: zonnig, nog iets kouder.
Dag 2. De beste scores waren niet super, met 33 en 31. Onderhoud van Bellavista liet ook te wensen over, maar de zon scheen en het was droog en de gamba's a la ojillo waren heel lekker, dus waarom klagen. Olga won de eerste prijs, Willem Buijtenweg de tweede en Ger gelukkig de derde, anders waren alle dagprijzen naar de familie Commandeur deur gegaan, Frans Maanders werd 4. Gulzige types. Tot en met 14 punten rekenden we als de middenmoot, daaronder glom de degradatiezone. Peter - zijn naam liever hier niet noemen - had meer strepen dan punten, maar hij bleef gezellig. We applaudiseerden voor Hans T. We missen hem. Goed gedaan Hans. Mooi reisje.
Verrassingen genoeg tijdens deze surprisereis. Zeer aangenaam zonnig weer. En de Transavia vlucht met het grootste deel van de deelnemers vertrok ondanks dubbele storm en dankzij gunstige startbaan op tijd, om zes uur, om vier uur aanwezig, om 3 uur van huis. Een uitje. Een deel van de 24 deelnemers liep vrijdag al een oefenrondje, alsof dat zou helpen. En anderen, zoals Helene en Cara, deden zich aan de boulevard tegoed aan voortreffelijke visgerechtjes. Een paar keer zelfs. Het licht in het restaurant was buitengewoon helder en Willem B was zeer tevreden over het dessertbuffet. Dus de eerste dag deugde. Morgen het echte werk, om 9 uur vertrekken voor een ronde op Bellavista. Vanavond lijkt niemand zich daar nog druk om te maken.
Een stormachtig begin van de 'surprisereis' voor de NVGJ'ers! De vlucht van het gezelschap naar Faro was gelukkig niet geannuleerd. Drie dagen verblijven ze in het Hilton Islantilla Golf Resort. Henk Koster nam de stokken direct ter hand en begon met een rondje. Mooi weer, polootje was voldoende. De redactie wenst iedereen veel plezier in Portugal!