Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
20.02.2024
Estafette - Onze rubriek waarin leden vertellen over hun herinneringen aan de eerste golfronde, hun golfhoogtepunten en de band met de NVGJ. Dit keer is het de beurt aan Stef Swagers.
Als jongetje die opgroeide met een balletje was er maar één optie: voetballen. Vanaf je zesde mocht je toentertijd op voetbal, maar toen ik vijf was kreeg ik al het verlossende bericht dat ik mocht beginnen bij JSV Nieuwegein. Golfen deed niemand in de familie, dus daar dacht ik op die leeftijd geen moment aan.
Voetballen vond ik fantastisch. Vooral die wedstrijden op zaterdagochtend waren geweldig. Ik was heel klein en had een beetje talent, dus mijn positie was spits. In de F'jes en E'tjes, tegenwoordig heet dat allemaal anders zoals onder-7 en onder-9, stond ik vaak af te wachten om de bal het laatste zetje te geven. Scoren en winnen was voor mij toen het allermooiste.
Tennis
Het bleef niet alleen bij voetbal, want ik vond meerdere sporten interessant. Op mijn negende begon ik met tennis. Ik bleek er talent voor te hebben en voor het begin van bij mijn eerste toernooitje was de vraag: wat kan ik winnen? Ik verloor weliswaar in de halve finale, maar de winnaarsmentaliteit zat er meteen in.
In 2007 ben ik met mijn ouders en broer verhuisd van Nieuwegein naar Almere. Ik besloot om te stoppen met voetbal, omdat het trainen ging tegenstaan. En eigenlijk had ik ook geen zin om op mijn veertiende, zonder iemand te kennen, een nieuwe voetbalclub te zoeken. Voor tennis is dat een stuk makkelijker omdat het een individuele sport is.
SPORT1
In Almere wilde ik graag een abonnement op SPORT1 om het buitenlandse voetbal te kijken. Niet wetende dat ze ook golf uitzonden. Daar kwam ik snel achter toen ik bleef hangen bij het PGA Championship. Niemand minder dan Tiger Woods won dat toernooi met overmacht. Best leuk dat golf, dacht ik. Dat wil ik ook weleens proberen...
In de nieuwbouwwijk was nog weinig gebouwd, dus er was alle ruimte om een balletje te slaan. Mijn vader kocht een ijzer-9 voor mij en ik begon te oefenen. Het ging niet onaardig en ik vond het heel leuk, dus ik wilde meer. Via een indoorgolfcentrum in Almere kwam ik bij Golfbaan Naarderbos terecht. Daar haalde ik eind 2008 mijn gvb.
Doelen stellen
Vanaf toen wilde ik alleen maar beter en beter worden. In het begin deed ik dat met een aantal lessen en daarna werd het jaren zelf trainen en spelen. De grens van single handicap bereikte ik snel en daarna was het doel om onder de 5.0 te komen. Voor mijn gevoel had ik daar meer concurrentie voor nodig, dus besloot ik lid te worden bij Golfclub Almeerderhout.
De vele clubwedstrijden en de NGF Competitie maakten golf daar nóg leuker. Bovendien wist ik de grens van handicap 5 snel te doorbreken. Eigenlijk kwam mijn progressie bij 2.5 pas een beetje tot stilstand. En wat doe je als je niet meer beter wordt? Les nemen! En zo geschiedde. Mijn nieuwe doel werd om onder de 0 te komen. Mede dankzij mijn pro Tom Stam ging ik tijdens de gewonnen clubkampioenschappen strokeplay in 2022 door die magische grens heen!
NVGJ
Inmiddels was ik toen al bijna een jaar lid van de NVGJ. Ik kwam daar terecht dankzij een collega die vertelde over het Open NK voor Journalisten. En golfen in wedstrijdverband ga ik natuurlijk nooit uit de weg. Op dat moment werkte ik nog bij NH Sport en kon ik regelmatig meedoen op maandagen. In de zomer van 2022 heb ik de overstap gemaakt naar GOLF.NL en werk ik van maandag t/m vrijdag. Golf heeft mijn hele leven overgenomen. Wie had dat gedacht toen ik uit Nieuwegein vertrok?
Ik geef het stokje over aan de laatste winnaar van de Order of Merit: Anton Kuijntjes.
Daar zaten we dan. Op een stoeltje aan de achttiende green van de Royal Obidos. Elkaar hoopvol aankijkend. Zouden we op deze tweede dag van het EMGJ nog een sprongetje naar boven kunnen maken? Zou het mogelijk zijn om in die top 5 te komen? Het veld van het EMGJ was nog nooit zo sterk bezet. Er waren nog nooit zoveel landen (zei men). En ja, de banen waren nog nooit zo moeilijk geprepareerd als deze week. Voor jullie info: de greens van Royal Obidos deden 12,3 op de stimpmeter. Dat is een beetje vergelijkbaar met wanneer je thuis op de tegels in je keuken een putt probeert te maken. Het is aanraken en daar gaan ze dan. Dat het iets was waar niet alleen wij als Nederlanders last van hadden, zo bleek wel weer. Want er werd steen en been geklaagd. Of nou ja, geklaagd is misschien niet het goede woord. We realiseerden ons vooral allemaal dat we er geen klote van kunnen.
De Praia D'El Rey Golf Course was na twee oefendagen het décor van de eerste échte krachtmeting tussen de twaalf landen tijdens het EMGJ 2024. Nederland staat na die eerste dag op een verdienstelijke zesde plaats, al had er meer in gezeten zo vonden de deelnemers unaniem. Hoogtepunten: de beste score van de dag van álle golfers voor Stef Swagers (+5) en een fraaie eagle (+2 birdies) voor Hélène Wiesenhaan.
Het dreamteam van de NVGJ, kort voor het begin van de EMGJ in Portugal. Let's do it! Lees de verslagen en bekijk de mooie foto's. Regen en wind in Nederland, (ondergaande) zon in Portugal.
"Van de gele tees is te moeilijk, zegt de wedstrijdleiding. Daarom moeten de heren van blauw", sprak captaine Madelon Barenbrug. "En de teemarkers op rood worden helemaal naar voren gezet." Moeilijk? Een blik op de scorekaart van de Royal Óbidos Golfcourse (vijf keer par-3, vijf keer par-5 en acht keer par-4) maakte duidelijk dat we van blauw slechts 5450 meter moeten overbruggen. De dames blijven zeer royaal onder de vijf kilometer. Ook al geruststellend was de raadpleging van de handicaptabellen: iedereen krijgt minder slagen dan zijn of haar handicapgetal. Het kan niet anders dat de baan meevalt. Het enige minpunt is misschien dat de wedstrijdleiding er eigen regels op na houdt: iedereen speelt voor driekwart van zijn playing handicap. Eenmaal onderweg tijdens deze tweede oefenronde vroegen we ons af hoe de wedstrijdleiding tot dit besluit is gekomen. Oké, golf is een lastig spel. Maar op deze baan, met veel strategische gesitueerde waterhindernissen en razendsnelle greens, wordt het de speler (m/v) ietsje moeilijker gemaakt. Golflegende Seve Ballesteros, die de baan ontwierp, had er kennelijk zin in... Gelukkig bestaat een flink deel van ons team uit onverschrokken types, echte longhitters zelfs, die niet zo snel geïmponeerd zijn. Water? Daar speel je gewoon om- of overheen. Snelle greens? Ook daarvoor is de oplossing eenvoudig: een stuk zachter putten dan je thuis gewend bent. Dus het kan niet missen dat de meesten van ons op woensdag, als we hier voor de echte score spelen, ten minste 30 stablefordpunten bijeen swingen. Omdat we niets (of bijna niets) aan het toeval wensen over te laten, lieten we de vroege oefenronde van vandaag (met drie starts vanaf 8 uur) volgen door een lange tactische teambespreking, een alcoholvrije lunch en een pittige sessie op zowel driving range als putting green. Daarna deed iedereen verplicht een middagdutje. En vanavond, zo is de afspraak, liggen we vroeg in ons mandje. O ja, het parcours glooit nogal. Bovendien is het vaak nogal ver lopen van green naar volgende tee. Welbeschouwd is het een echte buggybaan. Daarom laten we woensdag de handtrolleys en elektrische trolleys in de stalling (ze zijn bovendien van zeer matige kwaliteit, die niet past bij de vijf sterren die op dit real estate is geplakt) en legden we beslag op een flink deel van het buggypark. Want onze inschatting is dat we de andere elf landen dan in ieder geval rijdend over de betonpaden het nakijken zullen geven. Op naar morgen: de eerste wedstrijddag, op Praia d'el Rey.
De eerste oefenronde zit erop. En wel die op Praia d’el Rey. Wat zoiets betekent als ‘strand van de koning’. Althans, dat beweert de chauffeur van ons busje onderweg naar het clubhuis. Mij kunnen ze alles wijsmaken wat dat betreft. En eigenlijk spreekt er niemand van ons Portugees. Behalve Pamela. Die het graag liever wat onder de aandacht houdt, maar als ze haar zinnen heeft gezet op een specifiek drankje in een specifiek grote beker/glas/mok/wat er voor door moet gaan. Dan ineens weet ze toch iets tegen hem te ratelen waardoor hij gaat rennen. De smiecht.
Nee, verwacht hier niet elke paar minuten een update vanuit het team dat in Portugal onze driekleur representeert. Tien NVGJ-ers en de immer onvolprezen non-playing captain Madelon Barenbrug nemen het op Royal Obidos op tegen maar liefst zeven andere landen. Hoe vergaat het ze? Wat maken ze mee? Je vindt het hier.