Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
03.07.2020
In mijn vroege jeugd bestonden vakanties uit logeren bij opa en oma in Boxtel of verveeld rondhangen rondom het huis (favoriete antwoord van moeder als mensen vroegen of we nog op vakantie gingen ‘rundumhause’). 1973 was het tweede jaar dat ik samen met vrienden op vakantie ging in Zeeland. Weekje kamperen in Domburg.
We hadden lange haren, waren extreem links en bovenal opstandig tegen alles wat establishment was (Trump avant la lettre!). Na een paar dagen ontdekten we dat op weg naar het dorp met café, bierstube, disco en terras, links van ons tussen de duinen een golfbaan lag. Natuurlijk wilden we onze afkeer van deze kakkineuze sport niet voor ons houden. Standaard maakten we grappen of beschimpten we bij het langsfietsen de in geruite broeken en/of overdadige outfits spelende VG (vastgeroeste) upper class.
Hoe kan het in het leven toch verkeren!
Ik kan mij niet herinneren dat ik na Domburg ooit nog een moment aan golf heb gedacht, er over heb gelezen, tv heb gekeken of wat dan ook! Totaal out of mind. Tot 1996. Allereerst was daar een vriend in Friesland die op een golfbaan wat moest ophalen: Lauswolt. Naar mijn mening een van de mooiste banen van Nederland. Alle landschappen komen daar samen: parkbaan, coulissenlandschap, weidegebied, ver van de grote weg en een majestueuze binnenkomst op hole 18. De vriend vroeg of ik een paar balletjes wilde slaan. Dat beviel onverwacht goed.
Niet lang daarna nodigde Pieter Landman mij en een dierbare collega uit om naar Crailo te gaan. Een driving range om de hoek van waar ik toen woonde. Van het rijke Lauswolt Beetsterzwaag naar het basic Crailo. Na twee emmertjes wist ik het: dit moet mijn sport worden.
Ik was toen al lang druk met eigen bedrijf in de tv wereld. Gezien de drukte was eigenlijk geen enkele hobby kansrijk. Dus geen fietsclub, geen loopmaatje etc. Ik kon mij gewoon niet verbinden aan regelmaat. Totdat een buurman mij uitnodigde om op dinsdagavond les te gaan nemen op de Biltse Duinen. Samen met toenmalige echtgenoot, broer vriend en partner en nog een vriend begonnen we aan een serie van 10 lessen die tot gvb moesten leiden.
Lang verhaal kort: ik was de enige die en de serie afmaakte en het gvb haalde!
Ik was verslaafd. En hoe. Om op Lauswolt te kunnen spelen vertrok ik ’s ochtends om 5 uur uit Hilversum om iets over 6 af te slaan. Een onhandig (veel te ver weg) lidmaatschap op GC Nunspeet (nu een ‘Rijk’ baan) belette mij niet voor dag en dauw te spelen!
Hoogtepunt van mijn verslaving was ongetwijfeld het moment dat ik ter verantwoording werd geroepen door mijn toen 9- en 6-jarige dochters. Ze waren ontevreden over mijn vele afwezigheid en hadden een voorstel. Twee avonden in de week weg voor werk OK, in de weekeinde vrij van werk tenzij ze mee konden naar opnamen en last but not least 1 keer per week golf want dat maakt papa zo vrolijk: deal done!
Pieter Landman, die als een rode draad door mijn zakelijke en mijn privé/golfleven loopt, is verantwoordelijk voor mijn introductie in de nieuwe wereld met vrienden Friso en Jeroen: ieder jaar spelen we een paar keer met z’n vieren maar vooral onze buitenland trips zijn memorabel. Mooiste plekken bezocht maar bovenal super gesprekken en ongeremd plezier! In Duitsland in Cochem zijn we een keer een restaurant uitgezet wegens luidruchtigheid: ondergetekende bedacht ter plekke het nieuwe tv programma (in navolging van de Paardenfluisteraar) de Spermafluisteraar. Kun je geen kinderen krijgen raadpleeg de Spermafluisteraar. We kwamen niet meer bij.
Pieter introduceerde mij ook bij de NVGJ. Een bizar stelletje bijzondere vaak bejaarde golfers (journalisten zijn het in de meeste gevallen niet meer!). Wat hebben we samen een hoop bijzondere momenten beleefd. De donatie aan de gehandicapten golfers was voor mijzelf een absoluut hoogtepunt en de vertaling in (wederom) Cochem mocht er ook wezen!
Terug naar links. Nog niet zo heel lang geleden mocht ik terugkeren naar Domburg. Nu niet kamperen maar spelen op de echte links course De Domburgse!
Wat een bijzonder emotioneel moment was dat voor mij. Ik ben de weg (tussen camping en golfbaan) overgestoken. Hoe mooi is dat niet dat je van links naar rechts oversteekt. Nu zonder dogma’s maar gebaseerd op kennis, levenservaring en pure fun. Creëren in plaats van afzetten, verbinden in plaats van confronteren, genieten en lol hebben.
Mijn professor zei altijd: ‘Als je jong bent en niet links heb je geen dromen, als je 50 bent en nog links geen hersenen en als 75 bent en weer links ben je oud!’
Toen ik begon aan dit verhaal wilde ik het stokje overgeven aan Rob van den Dobbelsteen maar helaas heeft zijn trieste overlijden die wens ingehaald.
Bizarre weken zijn het. Zelf ben ik de corona niet ongeschonden doorgekomen (inclusief ziekenhuisbezoek in Londen) maar ik ben blij dat het weer gaat en er nog ben.
Geniet van elke dag en ik wil graag dat Pamela Sturhoofd het volgende stuk schrijft. En vergeet niet 3 mei op NPO2 haar documentaire over Truus Weismuller te kijken!
De 'surprisereis', dit keer naar Spanje, zit er weer op. Sommigen stellen bleven nog iets langer, de meesten stapten maandag om 17 uur in de bus om pas tegen middernacht de golftas weer van de band op Schiphol te tillen. Het waren een paar sublieme dagen. Zonnetje, mooie banen, hier en daar een drankje, geen onvertogen woord, allemaal tevreden (hoewel niet altijd over het spel).
Natuurlijk was het spannend wie zich na dag 2 aan de top van het klassement zou nestelen. Maar alle aandacht, liefde en knuffels waren er in de eerste plaats voor Janneke Koster. Deze keer niet vanwege briljant golfspel maar vanwege een nachtelijke, onfortuinlijke val die haar een pijnlijke en opgezwollen enkel bezorgde. En veel warmte dus, als zij desondanks toch naar het terras of diner strompelde, steunend op Henk. Het was op dag 2 opnieuw zonnig maar wel een stuk frisser. Het was weer fijn spelen langs kleurige gevels. Ondanks netten langs de fairway vlogen hier en daar toch ballen richting koffiekopjes in tuinen en bij zwembaden. Op het oog bleef de schade beperkt. Bij het diner deden Ger en Rene de prijsuitreiking. Die leverde een heel andere top 3 op dan op dag 1, met Ron (mooie 34), Helene (keurige 32) en Frank van de familie Commandeur met een degelijke 31 punten. Dat maakt het klassement spannend. Op de laatste dag gaan Olga (59 punten) en Frank Maanders (58), Willem Buijteweg (58) runner up Ron Peereboom (57) en Ger (56) voor de hoofdprijzen. Voor de dagprijzen hebben ook anderen kans. Weer: zonnig, nog iets kouder.
Dag 2. De beste scores waren niet super, met 33 en 31. Onderhoud van Bellavista liet ook te wensen over, maar de zon scheen en het was droog en de gamba's a la ojillo waren heel lekker, dus waarom klagen. Olga won de eerste prijs, Willem Buijtenweg de tweede en Ger gelukkig de derde, anders waren alle dagprijzen naar de familie Commandeur deur gegaan, Frans Maanders werd 4. Gulzige types. Tot en met 14 punten rekenden we als de middenmoot, daaronder glom de degradatiezone. Peter - zijn naam liever hier niet noemen - had meer strepen dan punten, maar hij bleef gezellig. We applaudiseerden voor Hans T. We missen hem. Goed gedaan Hans. Mooi reisje.
Verrassingen genoeg tijdens deze surprisereis. Zeer aangenaam zonnig weer. En de Transavia vlucht met het grootste deel van de deelnemers vertrok ondanks dubbele storm en dankzij gunstige startbaan op tijd, om zes uur, om vier uur aanwezig, om 3 uur van huis. Een uitje. Een deel van de 24 deelnemers liep vrijdag al een oefenrondje, alsof dat zou helpen. En anderen, zoals Helene en Cara, deden zich aan de boulevard tegoed aan voortreffelijke visgerechtjes. Een paar keer zelfs. Het licht in het restaurant was buitengewoon helder en Willem B was zeer tevreden over het dessertbuffet. Dus de eerste dag deugde. Morgen het echte werk, om 9 uur vertrekken voor een ronde op Bellavista. Vanavond lijkt niemand zich daar nog druk om te maken.
Een stormachtig begin van de 'surprisereis' voor de NVGJ'ers! De vlucht van het gezelschap naar Faro was gelukkig niet geannuleerd. Drie dagen verblijven ze in het Hilton Islantilla Golf Resort. Henk Koster nam de stokken direct ter hand en begon met een rondje. Mooi weer, polootje was voldoende. De redactie wenst iedereen veel plezier in Portugal!