Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
04.07.2020
Dank Ruud voor het doorgeven van het stokje en nog fijner dat het weer beter met je gaat! Mijn eerste herinneringen aan golf? Dat was een familieweekeinde in Knokke waar mijn oom en tante, neven en nicht hadden besloten om op zaterdag met z’n allen te gaan golfen. Omdat ik zelf toen nog niet golfde, mocht ik slechts meewandelen… Na drie holes meelopen wist ik zeker dat ik deze sport echt nooit zelf zou willen spelen.
Ik kon niet begrijpen dat het leuk was om urenlang achter een klein balletje aan te wandelen, waarbij je ook nog eens een groot deel van de tijd geacht werd stil te zijn. En daarbij kwam – ongeduldig als ik ben – dat je netjes op je beurt moest wachten voor je mocht slaan. Snelheid deed er dus al helemaal niet toe…
Maar het ergste moest toen nog komen: het diner ‘s avonds. Er bleek over niets anders te worden gepraat dan de slagen van die middag en wat absoluut anders had gemoeten. Als een (ver)vreemde zat ik die avond bij mijn familie aan tafel en voor de tweede keer die dag wist ik: golf is niets voor mij!
Jaren later werkte ik bij Sleeswijk Entertainmaint, het bedrijf van Hans Sleeswijk. In die jaren was hockey mijn grote passie en speelde ik bij Laren Dames 1. Hans was zelf een fervent golfer – en lid op de Hilversumsche — en adviseerde mij vrijwel wekelijks dat ik toch echt moest beginnen met golfen, want “eenmaal boven de veertig was het te laat”, zei hij. Nog steeds had ik een grote aversie tegen het spelletje, maar wel groot respect voor Hans. Het leidde ertoe dat ik uiteindelijk toch mijn GVB haalde. Maar daar bleef het jarenlang bij…
Totdat ik bij Palm Plus werkte en Ruud van Breugel tegen me zei: “Doe een keer mee met een wedstrijdje van de Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten. We zoeken nog vrouwen…” Dat laatste begreep ik niet helemaal, maar voor een wedstrijdje was ik wel te porren.
In mijn herinnering was die eerste wedstrijd met de NVGJ in de letterlijke vrieskou op de Lage Vuursche, waar de waterpartijen bevroren waren en ik tot hilariteit van veel mensen een gele skibroek had aangetrokken. Ondanks die kou (oud-lid Ben Visser heeft me toen nog heel lief zijn handwarmers gegeven) wist ik de bal best aardig te raken en kwam ik met een ongeloofwaardig hoog aantal stablefordpunten het clubhuis binnen. Officieel lid was ik nog niet, waardoor die score helaas niet meetelde voor de echte wedstrijd. Dat was een van de redenen dat ik besloot per direct NVGJ-lid te worden, en vanaf die dag op de Lage Vuursche was ik ook gegrepen door het spel.
De aversie is inmiddels getransformeerd in een ongelofelijke liefde voor de sport.
Hoogtepunten bij de NVGJ zijn voor mij onder anderen de wedstrijden — in mooi weer :-) — op prachtige banen waar ik anders niet had kunnen spelen, de speeches van Pieter Landman en Ruud Onstein, de matchplay-wedstrijden tegen Rob H en Louis, de weekeinden Hardelot, de hilarische busreis naar Berlijn waar de buschauffeur verplicht iedere anderhalf uur moest stoppen en wij meliger en meliger werden, de interland tegen de Duitsers waarbij we eindelijk een keer wonnen, een flight met Louky tegen de Belgen waar wij op het nippertje
toch nog gelijk wisten te spelen, de laatste wedstrijd van Mignon Buls op de Noordwijkse waarbij ze in de B-categorie won, het blije gezicht van Henrie na het eindelijk winnen van de Order of Merit, de verschrikkelijke lol die we – ondanks onze wanprestatie — in Puglia hadden met het team, de eerste keer dat ik meedeed op de Keppelse en dat Breukink sr. aan tafel anecdotes vertelde, en zo kan ik nog zo lang doorgaan.
De NVGJ is een vreemd stel mensen (lees mannen) bij elkaar, maar ik kan me nog steeds verheugen op een wedstrijdje en het slap ouwehoeren na afloop. Laten we het vooral niet te serieus nemen allemaal, een beetje lief zijn voor elkaar, de mooie banen en uitjes nooit als iets vanzelfsprekend zien en onze ego’s – lees niet egaa’s — lekker thuislaten!
Ik geef het stokje graag door aan Marijke Brouwers.
249 keer gelezen
De 'surprisereis', dit keer naar Spanje, zit er weer op. Sommigen stellen bleven nog iets langer, de meesten stapten maandag om 17 uur in de bus om pas tegen middernacht de golftas weer van de band op Schiphol te tillen. Het waren een paar sublieme dagen. Zonnetje, mooie banen, hier en daar een drankje, geen onvertogen woord, allemaal tevreden (hoewel niet altijd over het spel).
Natuurlijk was het spannend wie zich na dag 2 aan de top van het klassement zou nestelen. Maar alle aandacht, liefde en knuffels waren er in de eerste plaats voor Janneke Koster. Deze keer niet vanwege briljant golfspel maar vanwege een nachtelijke, onfortuinlijke val die haar een pijnlijke en opgezwollen enkel bezorgde. En veel warmte dus, als zij desondanks toch naar het terras of diner strompelde, steunend op Henk. Het was op dag 2 opnieuw zonnig maar wel een stuk frisser. Het was weer fijn spelen langs kleurige gevels. Ondanks netten langs de fairway vlogen hier en daar toch ballen richting koffiekopjes in tuinen en bij zwembaden. Op het oog bleef de schade beperkt. Bij het diner deden Ger en Rene de prijsuitreiking. Die leverde een heel andere top 3 op dan op dag 1, met Ron (mooie 34), Helene (keurige 32) en Frank van de familie Commandeur met een degelijke 31 punten. Dat maakt het klassement spannend. Op de laatste dag gaan Olga (59 punten) en Frank Maanders (58), Willem Buijteweg (58) runner up Ron Peereboom (57) en Ger (56) voor de hoofdprijzen. Voor de dagprijzen hebben ook anderen kans. Weer: zonnig, nog iets kouder.
Dag 2. De beste scores waren niet super, met 33 en 31. Onderhoud van Bellavista liet ook te wensen over, maar de zon scheen en het was droog en de gamba's a la ojillo waren heel lekker, dus waarom klagen. Olga won de eerste prijs, Willem Buijtenweg de tweede en Ger gelukkig de derde, anders waren alle dagprijzen naar de familie Commandeur deur gegaan, Frans Maanders werd 4. Gulzige types. Tot en met 14 punten rekenden we als de middenmoot, daaronder glom de degradatiezone. Peter - zijn naam liever hier niet noemen - had meer strepen dan punten, maar hij bleef gezellig. We applaudiseerden voor Hans T. We missen hem. Goed gedaan Hans. Mooi reisje.
Verrassingen genoeg tijdens deze surprisereis. Zeer aangenaam zonnig weer. En de Transavia vlucht met het grootste deel van de deelnemers vertrok ondanks dubbele storm en dankzij gunstige startbaan op tijd, om zes uur, om vier uur aanwezig, om 3 uur van huis. Een uitje. Een deel van de 24 deelnemers liep vrijdag al een oefenrondje, alsof dat zou helpen. En anderen, zoals Helene en Cara, deden zich aan de boulevard tegoed aan voortreffelijke visgerechtjes. Een paar keer zelfs. Het licht in het restaurant was buitengewoon helder en Willem B was zeer tevreden over het dessertbuffet. Dus de eerste dag deugde. Morgen het echte werk, om 9 uur vertrekken voor een ronde op Bellavista. Vanavond lijkt niemand zich daar nog druk om te maken.
Een stormachtig begin van de 'surprisereis' voor de NVGJ'ers! De vlucht van het gezelschap naar Faro was gelukkig niet geannuleerd. Drie dagen verblijven ze in het Hilton Islantilla Golf Resort. Henk Koster nam de stokken direct ter hand en begon met een rondje. Mooi weer, polootje was voldoende. De redactie wenst iedereen veel plezier in Portugal!