Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
27.10.2023
Waar social media kanalen, en in iets mindere mate mail, de emoties vrijwel zonder filter doorsturen, hebben de extra handelingen om jezelf te uiten, een remmende werking. Of de onvrede is al verdwenen óf de aandrang om de vraag te stellen is al afgenomen als je eindelijk alle bovengenoemde stappen hebt doorlopen.
Soms echter ligt er toch een brief op mijn bureau en misschien wel door de wetenschap wat er allemaal gedaan is om tot daar te geraken, neem ik er altijd even wat meer de tijd voor. Zo ook bij het exemplaar dat ik een tijdje terug ontving en waarvan ik de eerste alinea maar even deel.
Geachte heer Paehlig,
Hoewel ik Golfers Magazine altijd met veel plezier lees, moet me toch wat
van het hart. De reisverhalen die u en uw collega’s schrijven, zijn vrijwel
zonder uitzondering lyrisch over de bezochte bestemming.
Dat gelooft u toch zelf niet?’
Het was dat er geen retouradres bij zat, anders had ik direct geantwoord dat ik het wel degelijk geloofde. En hoewel ik er enkele voorbeelden bij zou hebben gezet, zou het antwoord niet lang zijn ook.
Waarom ik het wél geloof? Ik denk dat iedereen die wel eens een golfreis boekt bij gekende golftouroperators zal onderschrijven dat er nu eenmaal geen rommel wordt aangeboden. Ik ben het in elk geval nog niet tegengekomen. Ze zouden wel gek zijn om bestemmingen in het pakket op te nemen waar hun klanten met aan zekerheid grenzende waarschijnlijk ontevreden vandaan zouden komen. Niet alleen zou het slechte reclame zijn, het zou ook extra werk betekenen voor de afdeling klantenservice om recht te breien wat krom is. Daarbij: stuur een klant één keer naar een slecht resort en je bent niet alleen die klant kwijt, in het klachten by click tijdperk heb je zo een slechte review aan je digitale broek. En zie daar maar eens van af te komen.
Al zou ik de briefschrijver wel een béétje tegemoet willen komen. Natuurlijk kun je de pech hebben om een kamer naast de lift te krijgen, kan de ober zijn dag niet hebben en daardoor wat onvriendelijk zijn, en de flight vóór je langzaam, maar is een bestemming daarmee ook niet goed? Ik denk niet dat iemand dat durft te beweren. Wat wel zo is dat niet ieder resort vijfsterrenplus is. Een Costa Navarino is van andere orde dan de Corfu Golf Club. PGA Catalunya (Camiral Golf moet je tegenwoordig zeggen) is een klasse beter dan Emporda Golf. Saint Omer van ander niveau dan Royal Mougins. Stuk voor stuk goed, maar niet hetzelfde. Hoe kan het ook anders? Of je voor een bescheiden 150 euro een paar dagen Frankrijk of voor 1500 euro een weekje in een Grieks lustoord boekt, maakt nogal een verschil. Alle waar naar zijn geld zeggen ze dan. Al durf ik ondanks die prijsverschillen nog één ding met zekerheid te zeggen: waar je ook uitkomt, het is overal genieten. Je bent op golfvakantie!
Daar zaten we dan. Op een stoeltje aan de achttiende green van de Royal Obidos. Elkaar hoopvol aankijkend. Zouden we op deze tweede dag van het EMGJ nog een sprongetje naar boven kunnen maken? Zou het mogelijk zijn om in die top 5 te komen? Het veld van het EMGJ was nog nooit zo sterk bezet. Er waren nog nooit zoveel landen (zei men). En ja, de banen waren nog nooit zo moeilijk geprepareerd als deze week. Voor jullie info: de greens van Royal Obidos deden 12,3 op de stimpmeter. Dat is een beetje vergelijkbaar met wanneer je thuis op de tegels in je keuken een putt probeert te maken. Het is aanraken en daar gaan ze dan. Dat het iets was waar niet alleen wij als Nederlanders last van hadden, zo bleek wel weer. Want er werd steen en been geklaagd. Of nou ja, geklaagd is misschien niet het goede woord. We realiseerden ons vooral allemaal dat we er geen klote van kunnen.
De Praia D'El Rey Golf Course was na twee oefendagen het décor van de eerste échte krachtmeting tussen de twaalf landen tijdens het EMGJ 2024. Nederland staat na die eerste dag op een verdienstelijke zesde plaats, al had er meer in gezeten zo vonden de deelnemers unaniem. Hoogtepunten: de beste score van de dag van álle golfers voor Stef Swagers (+5) en een fraaie eagle (+2 birdies) voor Hélène Wiesenhaan.
Het dreamteam van de NVGJ, kort voor het begin van de EMGJ in Portugal. Let's do it! Lees de verslagen en bekijk de mooie foto's. Regen en wind in Nederland, (ondergaande) zon in Portugal.
"Van de gele tees is te moeilijk, zegt de wedstrijdleiding. Daarom moeten de heren van blauw", sprak captaine Madelon Barenbrug. "En de teemarkers op rood worden helemaal naar voren gezet." Moeilijk? Een blik op de scorekaart van de Royal Óbidos Golfcourse (vijf keer par-3, vijf keer par-5 en acht keer par-4) maakte duidelijk dat we van blauw slechts 5450 meter moeten overbruggen. De dames blijven zeer royaal onder de vijf kilometer. Ook al geruststellend was de raadpleging van de handicaptabellen: iedereen krijgt minder slagen dan zijn of haar handicapgetal. Het kan niet anders dat de baan meevalt. Het enige minpunt is misschien dat de wedstrijdleiding er eigen regels op na houdt: iedereen speelt voor driekwart van zijn playing handicap. Eenmaal onderweg tijdens deze tweede oefenronde vroegen we ons af hoe de wedstrijdleiding tot dit besluit is gekomen. Oké, golf is een lastig spel. Maar op deze baan, met veel strategische gesitueerde waterhindernissen en razendsnelle greens, wordt het de speler (m/v) ietsje moeilijker gemaakt. Golflegende Seve Ballesteros, die de baan ontwierp, had er kennelijk zin in... Gelukkig bestaat een flink deel van ons team uit onverschrokken types, echte longhitters zelfs, die niet zo snel geïmponeerd zijn. Water? Daar speel je gewoon om- of overheen. Snelle greens? Ook daarvoor is de oplossing eenvoudig: een stuk zachter putten dan je thuis gewend bent. Dus het kan niet missen dat de meesten van ons op woensdag, als we hier voor de echte score spelen, ten minste 30 stablefordpunten bijeen swingen. Omdat we niets (of bijna niets) aan het toeval wensen over te laten, lieten we de vroege oefenronde van vandaag (met drie starts vanaf 8 uur) volgen door een lange tactische teambespreking, een alcoholvrije lunch en een pittige sessie op zowel driving range als putting green. Daarna deed iedereen verplicht een middagdutje. En vanavond, zo is de afspraak, liggen we vroeg in ons mandje. O ja, het parcours glooit nogal. Bovendien is het vaak nogal ver lopen van green naar volgende tee. Welbeschouwd is het een echte buggybaan. Daarom laten we woensdag de handtrolleys en elektrische trolleys in de stalling (ze zijn bovendien van zeer matige kwaliteit, die niet past bij de vijf sterren die op dit real estate is geplakt) en legden we beslag op een flink deel van het buggypark. Want onze inschatting is dat we de andere elf landen dan in ieder geval rijdend over de betonpaden het nakijken zullen geven. Op naar morgen: de eerste wedstrijddag, op Praia d'el Rey.
De eerste oefenronde zit erop. En wel die op Praia d’el Rey. Wat zoiets betekent als ‘strand van de koning’. Althans, dat beweert de chauffeur van ons busje onderweg naar het clubhuis. Mij kunnen ze alles wijsmaken wat dat betreft. En eigenlijk spreekt er niemand van ons Portugees. Behalve Pamela. Die het graag liever wat onder de aandacht houdt, maar als ze haar zinnen heeft gezet op een specifiek drankje in een specifiek grote beker/glas/mok/wat er voor door moet gaan. Dan ineens weet ze toch iets tegen hem te ratelen waardoor hij gaat rennen. De smiecht.
Nee, verwacht hier niet elke paar minuten een update vanuit het team dat in Portugal onze driekleur representeert. Tien NVGJ-ers en de immer onvolprezen non-playing captain Madelon Barenbrug nemen het op Royal Obidos op tegen maar liefst zeven andere landen. Hoe vergaat het ze? Wat maken ze mee? Je vindt het hier.