Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
26.02.2024
De auto's reden in een onafgebroken stroom onder ons door, afgelopen 14 december. Voor een interview in Golfers Magazine besloten we elkaar, om tijdtechnische redenen mijnerzijds, halfweg te treffen dus daar zaten we, boven de snelweg A4 in de richting van Schiphol, de plek waar Van Driel de voorbije jaren talloze keren kwam.
Vandaag nam Van Driel één afslag eerder en zou hij na ons gesprek in datzelfde restaurant zijn boekhouding nog even doen, hij liet een pak bonnetjes zien waar je u tegen zegt. Daarna was het echter tijd voor een korte, maar wel welverdiende vakantie na een turbulent jaar.
Slecht was het niet geweest, niet écht in elk geval, maar het was ook niet goed genoeg. Immers, je gaat niet voor je lol naar Qualifying School, een reisje waar hij, door als 134ste op de order of merit te eindigen, toe veroordeeld was.
Daar op School lukte echter wat in de toernooien eerder dat jaar veel te vaak niet lukte. Pieken op het juiste moment, doen wat je moet doen, spelen voor je leven. Figuurlijk dan, maar wel letterlijk spelen voor je voortbestaan als golfer. Wat moet je immers als 34-jarige met een hypotheek, vrouw en kind als je nauwelijks speelrechten hebt? Van Driel wist wat hem te doen stond en voerde de opdracht haast klinisch uit. Vierde werd hij in Spanje, zijn speelrecht voor 2024 zeker.
De start van het nieuwe seizoen, al in 2023, was goed. Twee keer speelde hij zich naar een plek bij de beste tien. Het legde een goede basis onder zijn seizoen, 'maar', zo zei hij daar boven die snelweg, 'hiermee ben ik er nog lang niet en ik wil vooral niet weer het hele jaar moeten knokken voor mijn speelrecht. Ik hoop dat ik mijn kaart voor volgend jaar eerder veilig weet te stellen.'
En toen werd het 25 februari 2024, de zondag van het Magical Kenya Open, en werd alles anders.
Na een toernooi dat hij niet leek te kunnen verliezen, na een slotdag die hij speelde met de air van een ervaren winnaar, stelde hij zijn kaart niet alleen razendsnel veilig, hij deed waar veel spelers hun hele loopbaan achteraan zitten maar nooit bereiken. Winnen op de DP World Tour. Hij verbeterde zijn categorie tot die van de winnaars en weet zeker dat hij de rest van het jaar en de komende twee jaar alle toernooien kan spelen die hij wil.
Darius van Driel volgde al die jaren zijn eigen pad, deed wat hij dacht dat goed voor hem was en bekroonde die keuzes en inspanningen met een zege op het hoogste niveau.
Kaart veilig, toekomst veilig.
En dan is 2024 feitelijk nog maar nauwelijks begonnen ook.
Daar zaten we dan. Op een stoeltje aan de achttiende green van de Royal Obidos. Elkaar hoopvol aankijkend. Zouden we op deze tweede dag van het EMGJ nog een sprongetje naar boven kunnen maken? Zou het mogelijk zijn om in die top 5 te komen? Het veld van het EMGJ was nog nooit zo sterk bezet. Er waren nog nooit zoveel landen (zei men). En ja, de banen waren nog nooit zo moeilijk geprepareerd als deze week. Voor jullie info: de greens van Royal Obidos deden 12,3 op de stimpmeter. Dat is een beetje vergelijkbaar met wanneer je thuis op de tegels in je keuken een putt probeert te maken. Het is aanraken en daar gaan ze dan. Dat het iets was waar niet alleen wij als Nederlanders last van hadden, zo bleek wel weer. Want er werd steen en been geklaagd. Of nou ja, geklaagd is misschien niet het goede woord. We realiseerden ons vooral allemaal dat we er geen klote van kunnen.
De Praia D'El Rey Golf Course was na twee oefendagen het décor van de eerste échte krachtmeting tussen de twaalf landen tijdens het EMGJ 2024. Nederland staat na die eerste dag op een verdienstelijke zesde plaats, al had er meer in gezeten zo vonden de deelnemers unaniem. Hoogtepunten: de beste score van de dag van álle golfers voor Stef Swagers (+5) en een fraaie eagle (+2 birdies) voor Hélène Wiesenhaan.
Het dreamteam van de NVGJ, kort voor het begin van de EMGJ in Portugal. Let's do it! Lees de verslagen en bekijk de mooie foto's. Regen en wind in Nederland, (ondergaande) zon in Portugal.
"Van de gele tees is te moeilijk, zegt de wedstrijdleiding. Daarom moeten de heren van blauw", sprak captaine Madelon Barenbrug. "En de teemarkers op rood worden helemaal naar voren gezet." Moeilijk? Een blik op de scorekaart van de Royal Óbidos Golfcourse (vijf keer par-3, vijf keer par-5 en acht keer par-4) maakte duidelijk dat we van blauw slechts 5450 meter moeten overbruggen. De dames blijven zeer royaal onder de vijf kilometer. Ook al geruststellend was de raadpleging van de handicaptabellen: iedereen krijgt minder slagen dan zijn of haar handicapgetal. Het kan niet anders dat de baan meevalt. Het enige minpunt is misschien dat de wedstrijdleiding er eigen regels op na houdt: iedereen speelt voor driekwart van zijn playing handicap. Eenmaal onderweg tijdens deze tweede oefenronde vroegen we ons af hoe de wedstrijdleiding tot dit besluit is gekomen. Oké, golf is een lastig spel. Maar op deze baan, met veel strategische gesitueerde waterhindernissen en razendsnelle greens, wordt het de speler (m/v) ietsje moeilijker gemaakt. Golflegende Seve Ballesteros, die de baan ontwierp, had er kennelijk zin in... Gelukkig bestaat een flink deel van ons team uit onverschrokken types, echte longhitters zelfs, die niet zo snel geïmponeerd zijn. Water? Daar speel je gewoon om- of overheen. Snelle greens? Ook daarvoor is de oplossing eenvoudig: een stuk zachter putten dan je thuis gewend bent. Dus het kan niet missen dat de meesten van ons op woensdag, als we hier voor de echte score spelen, ten minste 30 stablefordpunten bijeen swingen. Omdat we niets (of bijna niets) aan het toeval wensen over te laten, lieten we de vroege oefenronde van vandaag (met drie starts vanaf 8 uur) volgen door een lange tactische teambespreking, een alcoholvrije lunch en een pittige sessie op zowel driving range als putting green. Daarna deed iedereen verplicht een middagdutje. En vanavond, zo is de afspraak, liggen we vroeg in ons mandje. O ja, het parcours glooit nogal. Bovendien is het vaak nogal ver lopen van green naar volgende tee. Welbeschouwd is het een echte buggybaan. Daarom laten we woensdag de handtrolleys en elektrische trolleys in de stalling (ze zijn bovendien van zeer matige kwaliteit, die niet past bij de vijf sterren die op dit real estate is geplakt) en legden we beslag op een flink deel van het buggypark. Want onze inschatting is dat we de andere elf landen dan in ieder geval rijdend over de betonpaden het nakijken zullen geven. Op naar morgen: de eerste wedstrijddag, op Praia d'el Rey.
De eerste oefenronde zit erop. En wel die op Praia d’el Rey. Wat zoiets betekent als ‘strand van de koning’. Althans, dat beweert de chauffeur van ons busje onderweg naar het clubhuis. Mij kunnen ze alles wijsmaken wat dat betreft. En eigenlijk spreekt er niemand van ons Portugees. Behalve Pamela. Die het graag liever wat onder de aandacht houdt, maar als ze haar zinnen heeft gezet op een specifiek drankje in een specifiek grote beker/glas/mok/wat er voor door moet gaan. Dan ineens weet ze toch iets tegen hem te ratelen waardoor hij gaat rennen. De smiecht.
Nee, verwacht hier niet elke paar minuten een update vanuit het team dat in Portugal onze driekleur representeert. Tien NVGJ-ers en de immer onvolprezen non-playing captain Madelon Barenbrug nemen het op Royal Obidos op tegen maar liefst zeven andere landen. Hoe vergaat het ze? Wat maken ze mee? Je vindt het hier.