Any given Sunday wint Hélène

Een paar keer tijdens mijn halve finaletreffen tegen longhitter en algehele kanjer Hélène Wiesenhaan moest ik onwillekeurig denken aan een speech van een andere onovertroffen kanjer, Al Pacino. ‘This is a game of inches. We fight every day for that extra inch. We live and die by that inch.’  

Pacino’s toespraak in *Any Given Sunday* – kijken die film – draait om American football, een spel waarvan we hier in Europa doorgaans weinig begrijpen. Maar hij is prima toepasbaar op golf, wat mij betreft. We meppen het golfballetje soms honderden meters per keer, maar uiteindelijk is het een centimeter hier of daar die het verschil tussen winst en verlies bepaalt.  

Op een zeer regenachtige herfstdag in de buurt van Amersfoort lag golfbaan De Hoge Kleij er heel behoorlijk en bekoorlijk bij. Met dank aan ons gewaardeerde lid Lia mochten Hélène en ik spelen op deze prachtige golfbaan. En dat was, ondanks het pokkenweer, een voorrecht. Waarvoor onze dank.  

Het spel zelf was de eerste paar holes niet de mooie baan waardig. Ik miste op hole 1 al een puttje van een halve meter en joeg de bal op hole 2 voor het eerst in de struiken, maar Hélène was evenmin al te wakker en de pot bleef gelijk op gaan. Op 6 constateerden we dat er nog geen par gemaakt was, geen superscore voor twee zogenaamde singelhandicappers dus.  

Ik leek me zowaar wat van die zelfreflectie aan te trekken, want maakte een birdie op hole 7 en kwam 2up. Ik dacht even dat er toch nog een competitieve pot van te maken zou zijn, ondanks het feit dat ik op elke hole zo’n 50 meter achter Hélène lag na onze drives. La Wiesenhaan mept het balletje allemachtig ver en helaas was die birdie van mijn kant voor haar ook reden om een tandje bij te zetten.  

Op de afslag van 9 was het al weer all square en na weer wat geklooi van mij op de green van die prachtige dogleg par 4 stond ik achter. Een paar holes later, waaronder een bijzonder mooie maar door mij ernstig verprutste par 5 in een bocht naar een verzonken green, stond ik er zelfs 3 down.  

Nu heb ik wel voor heter vuren gestaan en waren er nog voldoende holes te gaan. Hélène was echter geenszins van plan de duimschroeven te laten losschieten en bleef volharden in verre en kaarsrechte drives vanaf de damestee.  

Toch had ik op drie holes achter elkaar een mogelijkheid om een hole terug te winnen. En dan zijn we weer terug bij die inches en Al Pacino. In de laatste twee jaar dat ik geen matchplaywedstrijd verloor, was ik steeds bij machte geweest die kansen dan ook te benutten. Deze keer wilden ze er gewoon niet in. Op hole 15 maakte mijn bal zelfs een 360-ommetje rond de hole, maar weer viel het kreng niet.  

Op hole 16 lukte het nog om een beetje terug te komen, maar toen stond ik al dormie en was het te laat. Op de green van de korte 17 was er geen genade meer. Waarna Hélène op hole 18 even een uitroepteken zette op haar overwinning. Voor het eerst speelde ze mee vanaf mijn tee en sloeg op die lange par 4 laatste hole de bal achteloos voorbij die van mij.  

In de finale gaat Hélène spelen tegen ons nieuwe lid die naar verluidt zelfs een scratch handicap heeft, maar ik acht onze machtige, krachtige Wiesenhaan ook dan niet kansloos. Haar drive is namelijk ook in figuurlijke zin indrukwekkend. Ik heb genoten van onze wedstrijd en van weer een heerlijk seizoen matchplaycompetitie. Ik kijk alweer uit naar volgend jaar.  

Wie weet vallen de ‘inches’ dan wel mijn kant uit.  

Groet en veel succes,  
Willem.