Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
07.10.2020
Bij het woord ‘bubbel’ hoorden lang louter positieve gedachtes. Bubbelgum. Bubbelbad. Bubbeltjesplastic. Maar anno 2020 is het woord ontdaan van die vooral vrolijke associaties. De coronabubbel zal velen nog lang heugen.
Het zal half januari geweest zijn, dat mijn jongste zoon aan tafel zei: ‘Covid gaat echt een groot probleem worden. Ik denk dat we nu mondkapjes moeten kopen hoor’. We haalden onze schouders op. Het is een slim jong, maar dat onbekende virus waarde toch alleen rond in China? En hoe erg kon het nou helemaal zijn? Zo’n vaart zou het wel niet lopen toch?
Nog geen twee maanden later ging het handen schudden in de ban, sloten ‘niet noodzakelijke winkels en kantoren hun deuren en moesten zelfs golfbanen en andere sportfaciliteiten eraan geloven. Na een periode van weken in inteligente lockdown en maanden van aanpassingen, werden langzaam maar zeker tal van maatregelen versoepeld en probeerde men het ‘normale leven’ (hoe lang blijven we dat tussen aanhalingstekens schrijven?) weer op te pakken, al bleef veel anders dan eens. Anderhalve meter hier, mondmasker daar, thuiswerken als dat kan, en – vooral in de sportwereld — met een leven in een bubbel.
Het klinkt heel vrolijk, bubbel, maar de de maatregelen waar spelers zich aan moeten houden, vallen niets mee. Een bekende uit de golfwereld vertelde aan een familielid die werkzaam is in het gevangeniswezen over de maatregelen waar hij zich aan moest houden. ‘Jullie hebben minder bewegingsvrijheid dan de mensen die bij ons binnen zitten…’, was de verbijsterde reactie van degene die beroepsmatig mensen achter slot en grendel zet.
Is het echt zo erg dan? Kennelijk. Ik ben er niet bij geweest, maar de verhalen die me via de Nederlandse spelers bereiken, stemmen niet bepaald vrolijk. Het constante testen, het verplichte mondkapje en het spelen zonder publiek behoren nog tot de minst vervelende gevolgen van een leven in de bubbel. Andere maatregelen grijpen dieper in in het dagelijkse leven. Van de baan direct naar je hotelkamer, waar je alleen af mag om te eten op een vooraf gereserveerd tijdstip. Samen aan tafel kan je daarbij wel vergeten. Zelfs een eventueel meereizende partner moet op ruime afstand blijven. Al is dat altijd nog te verkiezen boven de alleen reizende speler. De caddies zitten elders in een hotel en eenzaamheid ligt op de loer. ‘Een gevangenis’, heb ik het horen noemen. ‘Een straf’ ook. En zelfs een ‘Wat mij betreft hoeft het zo niet’.
Het leven van een topgolfer is mooi en spannend. Je reist veel, komt op allerlei plaatsen en ziet veel van de wereld. Maar nu even niet. Van de golfbaan naar de muren van je hotelkamer waar je niet anders kan dan nog maar een serie op Netflix kijken in afwachting van de volgende ronde en een paar uurtjes in de buitenlucht.
Ineens snap ik extreem langzaam spel een stuk beter.
Met trots kan het organisatiecomité de definitieve datum presenteren voor het Charity Golftoernooi t.b.v. De Stichting Sintvoorieder1, gesponsord door Zorg Vastgoed Management BV. En wel op dinsdag 13 mei 2025. Golfcentrum De Hoge Dijk stelt hiervoor belangeloos haar golfbaan beschikbaar! Het toernooi is een vurige wens van onze gewaardeerde sponsor Eric Venghaus die de stichting een warm hart toedraagt. De stichting zet zich in om kinderen die in verborgen armoede leven op pakjesavond toch een presentje te kunnen geven. Daarvoor is geld nodig. De volledige opbrengst gaat, na aftrek van kosten, naar de stichting. Alle medewerkers zetten zich vrijwillig in om dit toernooi tot een succes te maken. Wij vragen onze leden deze flyer onder de aandacht te brengen van hun netwerk. Wellicht bevinden zich daaronder geïnteresseerden in dit evenement. Elke flight is welkom! Het organisatiecomité
Ons gewaardeerde lid Sonja van de Rhoer mocht na een overwinning in de voorronde in Turkije deelnemen aan de finale van de Turkish Airlines World Golf Cup, uiteraard in Turkije. Ze speelde onder meer met ex-voetballer van Paris Saint Germain uit Kameroen en een Mongoliër, die danslesjes gaf tijdens het wachten bij de teebox. Hoe leuk kan golf zijn? Lees HIER over de avonturen van Sonja op de prachtige banen bij het Gloria Serenity Resort. Dit artikel werd eerder geplaatst in het Nationaal Golf Magazine.
De 'surprisereis', dit keer naar Spanje, zit er weer op. Sommigen stellen bleven nog iets langer, de meesten stapten maandag om 17 uur in de bus om pas tegen middernacht de golftas weer van de band op Schiphol te tillen. Het waren een paar sublieme dagen. Zonnetje, mooie banen, hier en daar een drankje, geen onvertogen woord, allemaal tevreden (hoewel niet altijd over het spel).
Natuurlijk was het spannend wie zich na dag 2 aan de top van het klassement zou nestelen. Maar alle aandacht, liefde en knuffels waren er in de eerste plaats voor Janneke Koster. Deze keer niet vanwege briljant golfspel maar vanwege een nachtelijke, onfortuinlijke val die haar een pijnlijke en opgezwollen enkel bezorgde. En veel warmte dus, als zij desondanks toch naar het terras of diner strompelde, steunend op Henk. Het was op dag 2 opnieuw zonnig maar wel een stuk frisser. Het was weer fijn spelen langs kleurige gevels. Ondanks netten langs de fairway vlogen hier en daar toch ballen richting koffiekopjes in tuinen en bij zwembaden. Op het oog bleef de schade beperkt. Bij het diner deden Ger en Rene de prijsuitreiking. Die leverde een heel andere top 3 op dan op dag 1, met Ron (mooie 34), Helene (keurige 32) en Frank van de familie Commandeur met een degelijke 31 punten. Dat maakt het klassement spannend. Op de laatste dag gaan Olga (59 punten) en Frank Maanders (58), Willem Buijteweg (58) runner up Ron Peereboom (57) en Ger (56) voor de hoofdprijzen. Voor de dagprijzen hebben ook anderen kans. Weer: zonnig, nog iets kouder.
Dag 2. De beste scores waren niet super, met 33 en 31. Onderhoud van Bellavista liet ook te wensen over, maar de zon scheen en het was droog en de gamba's a la ojillo waren heel lekker, dus waarom klagen. Olga won de eerste prijs, Willem Buijtenweg de tweede en Ger gelukkig de derde, anders waren alle dagprijzen naar de familie Commandeur deur gegaan, Frans Maanders werd 4. Gulzige types. Tot en met 14 punten rekenden we als de middenmoot, daaronder glom de degradatiezone. Peter - zijn naam liever hier niet noemen - had meer strepen dan punten, maar hij bleef gezellig. We applaudiseerden voor Hans T. We missen hem. Goed gedaan Hans. Mooi reisje.