Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
23.06.2021
Wat is de Noordwijkse toch een beest van een golfbaan. Zeker als er over de enkele duinenrij die de links scheidt van de Noordzee drie clubs wind giert. Voeg daar harde fairways, verhoogde greens, een aantal bijna sadistisch gestoken vlaggen en een tegenstander met ruim zestig jaar golfervaring aan toe en je hebt een wedstrijd. Het was grinden tot ik nauwelijks nog kiezen over had, maar ik kwam met een lach van oor tot oor binnen. Wat een golfbaan...
Eigenlijk doe ik alleen mee met onze matchplaycompetitie omdat je dan een kans hebt om tegen Ruud Onstein te loten. Niet dat een wedstrijd tegen onze sympathieke oud-penningmeester een walk-over is – verre van – maar Ruud is lid op de Noordwijkse en ook na twintig jaar is hij nog lang niet uitgekeken op zijn homecourse. Dat snap ik heel goed. Ik ken in Nederland geen design dat beter past in zijn natuurlijke omgeving. Misschien wel het beste bewijs hiervoor is het feit dat de baan niet werd getekend door een golfarchitect, maar gewoon door een lid van de club. Kennelijk lag er altijd al een golfbaan verborgen op dit ruige, door Staats Bosbeheer ter beschikking gestelde stuk land aan de kust. Hier een golfbaan aanleggen zou tegenwoordig nooit meer kunnen, maar gelukkig was de wereld in 1972 simpeler en mogen we hier nu golfen.
En dat deden we dus, op een zonnige en winderige dinsdagmiddag. De eerste zeven holes hielden we elkaar qua score keurig in evenwicht, maar vervolgens wist ik drie holes op rij te winnen en begon de gastheer hardop te twijfelen of we de zestiende – waar hij zijn laatste extra slag kreeg – wel zouden halen. Onnodige zorgen. Ruud won hole elf en twaalf en alleen dankzij een aantal onwaarschijnlijke up and downs wist ik de holes erna te voorkomen dat hij de stand gelijk zou trekken. Op de par-3 zeventiende leek dat alsnog te gebeuren, toen ik na een gemiste green een te korte bump and run helemaal terug naar mijn voeten zag rollen. Mijn tegenstander maakte echter twee keer op rij dezelfde fout en moest de handdoek in de ring werpen: 2&1.
Niet veel later zaten we in het hoog op een duin gelegen clubhuis aan een Affligem en een portie bitterballen, genietend van de schuimkoppen op de Noordzee aan de ene kant en de robuust golvende links aan de andere kant. Mooier wordt het niet. Echt niet.
Ik hoop dat ik volgend jaar weer tegen Ruud mag...
De 'surprisereis', dit keer naar Spanje, zit er weer op. Sommigen stellen bleven nog iets langer, de meesten stapten maandag om 17 uur in de bus om pas tegen middernacht de golftas weer van de band op Schiphol te tillen. Het waren een paar sublieme dagen. Zonnetje, mooie banen, hier en daar een drankje, geen onvertogen woord, allemaal tevreden (hoewel niet altijd over het spel).
Natuurlijk was het spannend wie zich na dag 2 aan de top van het klassement zou nestelen. Maar alle aandacht, liefde en knuffels waren er in de eerste plaats voor Janneke Koster. Deze keer niet vanwege briljant golfspel maar vanwege een nachtelijke, onfortuinlijke val die haar een pijnlijke en opgezwollen enkel bezorgde. En veel warmte dus, als zij desondanks toch naar het terras of diner strompelde, steunend op Henk. Het was op dag 2 opnieuw zonnig maar wel een stuk frisser. Het was weer fijn spelen langs kleurige gevels. Ondanks netten langs de fairway vlogen hier en daar toch ballen richting koffiekopjes in tuinen en bij zwembaden. Op het oog bleef de schade beperkt. Bij het diner deden Ger en Rene de prijsuitreiking. Die leverde een heel andere top 3 op dan op dag 1, met Ron (mooie 34), Helene (keurige 32) en Frank van de familie Commandeur met een degelijke 31 punten. Dat maakt het klassement spannend. Op de laatste dag gaan Olga (59 punten) en Frank Maanders (58), Willem Buijteweg (58) runner up Ron Peereboom (57) en Ger (56) voor de hoofdprijzen. Voor de dagprijzen hebben ook anderen kans. Weer: zonnig, nog iets kouder.
Dag 2. De beste scores waren niet super, met 33 en 31. Onderhoud van Bellavista liet ook te wensen over, maar de zon scheen en het was droog en de gamba's a la ojillo waren heel lekker, dus waarom klagen. Olga won de eerste prijs, Willem Buijtenweg de tweede en Ger gelukkig de derde, anders waren alle dagprijzen naar de familie Commandeur deur gegaan, Frans Maanders werd 4. Gulzige types. Tot en met 14 punten rekenden we als de middenmoot, daaronder glom de degradatiezone. Peter - zijn naam liever hier niet noemen - had meer strepen dan punten, maar hij bleef gezellig. We applaudiseerden voor Hans T. We missen hem. Goed gedaan Hans. Mooi reisje.
Verrassingen genoeg tijdens deze surprisereis. Zeer aangenaam zonnig weer. En de Transavia vlucht met het grootste deel van de deelnemers vertrok ondanks dubbele storm en dankzij gunstige startbaan op tijd, om zes uur, om vier uur aanwezig, om 3 uur van huis. Een uitje. Een deel van de 24 deelnemers liep vrijdag al een oefenrondje, alsof dat zou helpen. En anderen, zoals Helene en Cara, deden zich aan de boulevard tegoed aan voortreffelijke visgerechtjes. Een paar keer zelfs. Het licht in het restaurant was buitengewoon helder en Willem B was zeer tevreden over het dessertbuffet. Dus de eerste dag deugde. Morgen het echte werk, om 9 uur vertrekken voor een ronde op Bellavista. Vanavond lijkt niemand zich daar nog druk om te maken.
Een stormachtig begin van de 'surprisereis' voor de NVGJ'ers! De vlucht van het gezelschap naar Faro was gelukkig niet geannuleerd. Drie dagen verblijven ze in het Hilton Islantilla Golf Resort. Henk Koster nam de stokken direct ter hand en begon met een rondje. Mooi weer, polootje was voldoende. De redactie wenst iedereen veel plezier in Portugal!