Das

Onverwacht kwam zijn overlijden niet. De altijd goedlachse Charles was al langere tijd ernstig ziek en wist zich al een tijdje uitbehandeld. 'Het is wat het is', zei hij nog op Sluispolder waar hij voor het laatst op de startlijst stond. Met zijn overlijden slaat Charles Taylor een groot gat in de NVGJ. Sinds Charles te horen kreeg dat hij ziek was, trad hij de onheilstijding tegemoet zoals je van hem kon verwachten. Krachtdadig, optimistisch, relativerend. Misschien, nee niet misschien maar precies, zoals hij ook de NVGJ bestuurde.

Op het moment dat ik bij de NVGJ aan boord kwam was Charles nog voorzitter, al werd hij niet lang daarna opgevolgd door Leo van de Ruit die net als Charles vanaf dag 1 in het bestuur van onze vereniging zat. Ook na zijn terugtreding uit het bestuur bleef Charles zijn stempel drukken op de club. Als hij ook maar even de kans kreeg nam hij het woord om de waarde van de NVGJ te benadrukken, mensen een hart onder de riem te steken of te danken voor getoonde inzet.

Voor Charles was de NVGJ meer dan alleen een bonte verzameling mediamensen, het was ook een manier om golf een belangrijker plek in de media te geven en het was misschien ook wel daarom dat hij vaak hamerde op de dingen die hij belangrijk vond. Het elkaar een leuke dag bezorgen natuurlijk, maar ook het leggen van (inter)nationale verbanden, het verwelkomen van nieuwe mensen, het hooghouden van zeker decorum. 'Toch jammer dat je geen das draagt', zei hij me ooit met een milde glimlach om zijn mond. Hij zag graag dat iedereen ook daar een zekere etiquette in acht nam, al zei hij ook eens dat tijden nu eenmaal veranderen. De glimlach waarmee Charles me nog eens aansprak op mijn dasloze nek is geen onbelangrijk detail. Charles genoot van de NVGJ, ook toen hij geen actieve rol meer speelde, en wij genoten van zijn aanwezigheid. Altijd warm, altijd geïnteresseerd, altijd betrokken. En ja, altijd met das. Hij wel.

Vaarwel Charles.