Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
30.07.2023
De Gelpenberg - het verslag
Net geen hole in one op de 17e.. Foto Friso Leunge
Een rondje golf op de Gelpenberg… daar kan ik me altijd zo op verheugen. Niet alleen vanwege de prachtige baan maar het lijkt ook altijd alsof iedereen daar de hele dag stilletjes ‘Don’t Worry Be Happy’ neuriet. En met natuurlijk ook de immer stralende clubmanager Ellen Kroes die met een ongebreideld enthousiasme al haar gasten verwelkomt.
De baan lag er ook dit keer weer bij als een schilderij dat met aandacht bekeken moest worden en met greens die vanwege het NK strokeplay – gehouden twee dagen na onze wedstrijd — nog eens extra waren ‘opgepoetst’. “De greens zijn op 10 gebracht…“, hoorde ik sommige NVGJ leden met angst in hun stem melden…
Op deze dag was echter geen green voor mij te snel en werd het zo een ronde dat je fantaseert het golfspel nu eindelijk eens echt onder de knie te hebben. Op 27 juli lukte namelijk (bijna) alles wat ik in gedachten had. En ook nog eens op de 17e … net geen hole in one… (zie foto) maar dat kon mijn geluk niet drukken. Met 39 punten liep ik trots het clubhuis binnen en koesterde ik voor heel even het gevoel dat golf soms helemaal niet zo ingewikkeld hoeft te zijn…
Andy deed dit keer de prijsuitreiking en vergat door zijn – terechte — emoties dat ik als
winnaar nog moest speechen maar ach dan hadden mijn woorden vast ook tekortgeschoten. Wel wil ik bij deze de wedstrijdleiding bedanken voor het genschijnlijk stress-loos schuiven met de starttijden waardoor iedereen toch op tijd kon beginnen.
En ja het rondje duurde lang maar hoe erg is dat op de Gelpenberg? En natuurlijk ook dank aan mijn charmante flightgenoten wier enthousiasme zeker heeft bijgedragen aan mijn ‘geslaagde’ dag!
Pamela
De Gelpenberg - de uitslag
Pamela Sturhoofd besloot op De Gelpenberg eens flink uit te halen en toen ze was uitgeraasd stonden er 39 stableforpunten op de kaart, goed voor de winst in de A-categorie. Henri van der Steen maakt serieus werk van zijn geplande terugkeer naar de A, want hij won in de B-categorie met 37 punten.
A-categorie plhc stbf
1. Pamela Sturhoofd 18 39
2. Marijke Brouwers 18 34
3. Hans Terol 23 34
4. Anton Kuijntjes 11 33
5. Fred Veldman 18 33
6. Jeroen van Leeuwen 18 32
7. Martijn Paehlig 11 31
8. Friso Leunge 15 29
9. Léon Klein Schiphorst 21 25
10. Alwin de Rijke (sponsor) 23 22
11. Willem Schouten 13 21
12. Peter Wekking 22 21
B-categorie
1. Henri van der Steen 22 37
2. Sonja van de Rhoer 25 37
3. Hannie Verhoeven 30 37
4. Michiel van Kleef 34 35
5. Ron Buitenhuis 23 31
6. Madelon Barenbrug 36 31
7. Arjan Kerssies 24 28
8. Andy Houtkamp 24 28
9. Ellen Kroes 25 28
10. Peter Keijzer 29 27
11. Daniël Rommens 26 26
12. René Brouwer 27 26
13. Hans Botman 36 24
14. Ger Laan 29 23
15. Isrid van Geuns 25 22
16. Ruud Taal 32 21
17. Marianne Taal 24 21
18. Milanda Koopman 44 20
19. Paul Boehlé 33 17
20. William Wollring NS
21. Elaine de Boer NR
Daar zaten we dan. Op een stoeltje aan de achttiende green van de Royal Obidos. Elkaar hoopvol aankijkend. Zouden we op deze tweede dag van het EMGJ nog een sprongetje naar boven kunnen maken? Zou het mogelijk zijn om in die top 5 te komen? Het veld van het EMGJ was nog nooit zo sterk bezet. Er waren nog nooit zoveel landen (zei men). En ja, de banen waren nog nooit zo moeilijk geprepareerd als deze week. Voor jullie info: de greens van Royal Obidos deden 12,3 op de stimpmeter. Dat is een beetje vergelijkbaar met wanneer je thuis op de tegels in je keuken een putt probeert te maken. Het is aanraken en daar gaan ze dan. Dat het iets was waar niet alleen wij als Nederlanders last van hadden, zo bleek wel weer. Want er werd steen en been geklaagd. Of nou ja, geklaagd is misschien niet het goede woord. We realiseerden ons vooral allemaal dat we er geen klote van kunnen.
De Praia D'El Rey Golf Course was na twee oefendagen het décor van de eerste échte krachtmeting tussen de twaalf landen tijdens het EMGJ 2024. Nederland staat na die eerste dag op een verdienstelijke zesde plaats, al had er meer in gezeten zo vonden de deelnemers unaniem. Hoogtepunten: de beste score van de dag van álle golfers voor Stef Swagers (+5) en een fraaie eagle (+2 birdies) voor Hélène Wiesenhaan.
Het dreamteam van de NVGJ, kort voor het begin van de EMGJ in Portugal. Let's do it! Lees de verslagen en bekijk de mooie foto's. Regen en wind in Nederland, (ondergaande) zon in Portugal.
"Van de gele tees is te moeilijk, zegt de wedstrijdleiding. Daarom moeten de heren van blauw", sprak captaine Madelon Barenbrug. "En de teemarkers op rood worden helemaal naar voren gezet." Moeilijk? Een blik op de scorekaart van de Royal Óbidos Golfcourse (vijf keer par-3, vijf keer par-5 en acht keer par-4) maakte duidelijk dat we van blauw slechts 5450 meter moeten overbruggen. De dames blijven zeer royaal onder de vijf kilometer. Ook al geruststellend was de raadpleging van de handicaptabellen: iedereen krijgt minder slagen dan zijn of haar handicapgetal. Het kan niet anders dat de baan meevalt. Het enige minpunt is misschien dat de wedstrijdleiding er eigen regels op na houdt: iedereen speelt voor driekwart van zijn playing handicap. Eenmaal onderweg tijdens deze tweede oefenronde vroegen we ons af hoe de wedstrijdleiding tot dit besluit is gekomen. Oké, golf is een lastig spel. Maar op deze baan, met veel strategische gesitueerde waterhindernissen en razendsnelle greens, wordt het de speler (m/v) ietsje moeilijker gemaakt. Golflegende Seve Ballesteros, die de baan ontwierp, had er kennelijk zin in... Gelukkig bestaat een flink deel van ons team uit onverschrokken types, echte longhitters zelfs, die niet zo snel geïmponeerd zijn. Water? Daar speel je gewoon om- of overheen. Snelle greens? Ook daarvoor is de oplossing eenvoudig: een stuk zachter putten dan je thuis gewend bent. Dus het kan niet missen dat de meesten van ons op woensdag, als we hier voor de echte score spelen, ten minste 30 stablefordpunten bijeen swingen. Omdat we niets (of bijna niets) aan het toeval wensen over te laten, lieten we de vroege oefenronde van vandaag (met drie starts vanaf 8 uur) volgen door een lange tactische teambespreking, een alcoholvrije lunch en een pittige sessie op zowel driving range als putting green. Daarna deed iedereen verplicht een middagdutje. En vanavond, zo is de afspraak, liggen we vroeg in ons mandje. O ja, het parcours glooit nogal. Bovendien is het vaak nogal ver lopen van green naar volgende tee. Welbeschouwd is het een echte buggybaan. Daarom laten we woensdag de handtrolleys en elektrische trolleys in de stalling (ze zijn bovendien van zeer matige kwaliteit, die niet past bij de vijf sterren die op dit real estate is geplakt) en legden we beslag op een flink deel van het buggypark. Want onze inschatting is dat we de andere elf landen dan in ieder geval rijdend over de betonpaden het nakijken zullen geven. Op naar morgen: de eerste wedstrijddag, op Praia d'el Rey.
De eerste oefenronde zit erop. En wel die op Praia d’el Rey. Wat zoiets betekent als ‘strand van de koning’. Althans, dat beweert de chauffeur van ons busje onderweg naar het clubhuis. Mij kunnen ze alles wijsmaken wat dat betreft. En eigenlijk spreekt er niemand van ons Portugees. Behalve Pamela. Die het graag liever wat onder de aandacht houdt, maar als ze haar zinnen heeft gezet op een specifiek drankje in een specifiek grote beker/glas/mok/wat er voor door moet gaan. Dan ineens weet ze toch iets tegen hem te ratelen waardoor hij gaat rennen. De smiecht.
Nee, verwacht hier niet elke paar minuten een update vanuit het team dat in Portugal onze driekleur representeert. Tien NVGJ-ers en de immer onvolprezen non-playing captain Madelon Barenbrug nemen het op Royal Obidos op tegen maar liefst zeven andere landen. Hoe vergaat het ze? Wat maken ze mee? Je vindt het hier.