„ Zou je dat nu wel doen. Pas op, dat je niet in het water valt’’, zegt Annette bezorgd. Dat is de tragiek van matchplay. Als je achter staat en je ziet de ander heel constant spelen, dan moet je risico’s nemen. Bal in de grasrand van het water. „Je kunt de bal ook onspeelbaar verklaren’’, probeert zij nog. Nee, dan ben ik zeker weg. F***, waterbal.
Ik gun je graag het thuisvoordeel, reageerde ik heel coulant toen Annette de Jong voorstelde de matchplay op De Zaanse te spelen, in plaats van op De Purmer, mijn thuishonk. Ik ben toch niet geheel onbekend op de Zaanse en met de acht slagen die ik meekrijg zal ze een vette kluif aan mij hebben, sprak ik mijzelf een maand geleden al moed in. De eerste ronde tegen Jan van Galen gewonnen. Bij vlagen geweldig gespeeld. Vol vertrouwen, dus. Daarna begon het kwakkelen. Hamstrings en de lies. The Mondial, de laatste vier holes moeten laten lopen en twee weken geleden de tweede dag op de Texelse niet kunnen finishen. Maandag radiologie, dan horen we het wel. En een vol hoofd. Dat helpt ook niet. De belangrijkste vraag: Op 1 augustus met pré-pensioen. Wat ga ik eigenlijk doen?
Al is dit allemaal geen excuus om te verliezen. Zeker niet als je begint met een vette par na een put van 8-9 meter. Hole twee (par 3) wordt meteen gegeven na een fatale waterbal. Twee holes, 2-0. Kassa. Maar op hole drie ben ik zelf de klos. Met twee punten voor kun je behoudend spelen. Waarom leg ik dan voor de waterhindernis op met een 8 als een 9 ook goed is. Water, dus. Zo dom!
Cooling gel
Annette begint hole 4 met een afzwaaier. Maar mijn afslag is nog slechter. Komend van achter de bomen loop je meteen achter de feiten aan en ik heb hier ook geen extra slag. Tsja en dan staat het ineens weer gelijk. Of toch niet. Je hebt in twee niet eens zo moeilijke holes een zekere voorsprong uit handen gegeven cq. teruggepakt. Het vertrouwen begint bij mij licht te verdampen, net als het putten. Maar de slagen extra redden mij nog even. Tot hole 7. Twee keer water. Oeehhh… mijn hamstrings. Cooling gel, smeren! „Ik verlies gemiddeld zes ballen per keer’’, vertrouwt Annette mij toe. Heel geruststellend Annet, maar waarom nu dan niet? Holes 8 op de Zaanse is de Par 3 over het water. Alleen de bal van Annette ziet geen water. Ze speelt haar Pinnacle, langs het water en met een slice gaat naar rechts, richting de vlag. Een misser die heel goed uitpakt. Vooral als je zelf water treft. Mooie slag, maar net te kort; story of my life. Was ik vijftien centimeter langer, had ik ook geen overgewicht.
Gladiolen
Bij de turn is eigenlijk nog niets beslist. De 9-de gewonnen staat Annette één punt voor. Alles is nog open. Alleen was ik even vergeten dat er meteen drie afslagen volgen vanaf de ringdijk, schuin langs het water. De ringdijk, het handelsmerk van de Zaanse; vijf keer. Voor mij deze dag niet de gladiolen, maar de symbolische ‘dood’. Deze zijn toch lastiger dan op de oude negen. De holes gaan alle drie verloren. Ook door een geweldige par van Annettre. Gelukkig word ik nog een keer gered door een extra slag. Min 3. Als ik vervolgens weer water tref lijkt het einde nabij. Zo kom je op de beslissende hole randje waterhindernis te liggen. Precies waar je niet willen liggen. Heb ik weer risico’s genomen? Nee, juiste club, maar de bal perfect geraakt. Helaas de beslissende slag niet. F***, weer een waterbal.
Dit wil je dus niet, bal in de grasrand van de sloot. Maar als je achter staat en je golfpartner speelt solide dan moet je wel risico’s nemen.
Ouwe diesel
Cap af, hug, gefeliciteerd Annette. „Ja. Ik ben een beetje een ouwe diesel.’’ Nou laat dat ‘ouwe’ maar gerust weg. We spelen de resterende holes uit en doen de baan harmonieus in nog geen 3,5 uur. En wie Annette treft in de derde ronde: laat je niet misleiden door de iets kortere drives en lengteslagen. Annette maakt(e) weinig fouten en speelt zoals genoemd heel constant. Maar vooral: die vrouw kan chippen én putten. Haar korte spel is top! Zeker putten. Dat bevestigt later – geenszins verbaasd over de winnaar — oud NVGJ-lid Hans Woudstra op het buitenterras van De Zaanse. „Ja, ze heeft Léon Klein Schiphorst ook verslagen.’’ En Annette zit natuurlijk niet voor niets in de A. Op het terras langs hole 18 is het goed toeven. Tijd voor de after glow. Tijd ook voor de betere gesprekken. Een sterke aanbeveling om mee te doen met de matchplay. Zeker voor wie recenter lid is geworden van de NVGJ, om je golfpartner voor de dag te leren kennen. Annette is twee jaar lid en werkte eerder bij Privé voor ze de overstap maakte naar radio 100% NL. Inmiddels met pensioen woont zij in Zaandam, appartement aan de Zaan. Ik ben een jaar geleden juist verhuisd uit Zaandam. Ik heb de rivier de Zaan ingeruild voor een sloot en een stuk weiland in landelijk Westzaan (denk maar aan de weerfoto’s van Kees Jak).
Het gesprek komt op pensioen, de creatieve druk van de journalistiek en om altijd ‘aan’ te staan. Over kinderen en kleinkinderen, over ouders op leeftijd. Over het leven. Over golf, over de NVGJ en dat het een bijzondere club (mensen) is. Niet eens ‘over elkaar een plezierige dag bezorgen’, want dat leek zo vanzelfsprekend.
Annette, bedankt voor een mooie, gezellige golfdag. Heel veel succes in de volgende ronde. Ik ga de troostronde in.
Ronald Massaut
