Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
29.06.2022
Donkersloot vs Sturhoofd 20ste hole
(Matchplay 2022 - 2e Ronde)
Voordat ik aan dit verslag begin, klik ik eerst nog even naar de NVGJ-website. Ik las de berichten m.b.t. het overlijden van Meinard en denk: wat liggen tragiek en schoonheid toch dichtbij bij elkaar. Je speelt op een maandag misschien wel je beste golfwedstrijd ooit, om vervolgens diezelfde nacht in je slaap te overlijden. Mag je dan spreken over een mooie manier van dood gaan? En bestaat zoiets eigenlijk? Een buitenstaander kan het misschien zo zien, voor de familie voelt het hoe dan ook anders.
Door het indrukwekkende verhaal van Charles op de site leer ik Meinard — die ik niet persoonlijk gekend heb — opeens een beetje kennen… Ik denk aan Pieter, aan Gjalt, aan Rob, aan Aleid… markante figuren binnen de NVGJ, die ons recent en iets minder recent ontvielen. Wat overblijft zijn de herinneringen en de anecdotes die regelmatig langskomen, op de site of aan tafel. Daarmee blijven zij gelukkig ook de komende jaren aanwezig.
En de ‘Pim Pam Matchplay’? Dat was een wedstrijd die eindeloos lang gelijk opging, met af en toe gebeurtenissen die enigszins onwerkelijk aandeden. Op hole vier bijvoorbeeld, als we maar niet begrijpen waarom we Pim’s wedstrijdbal niet kunnen vinden. „Ik zag hem toch echt hier vallen”, schudt Pim meewarig zijn hoofd. Maar twee minuten later kijkt hij met een grote grijns naar een boomstronk. „Gevonden!”, zegt hij — wijzend op de binnenkant van een boomstronk… (zie foto)
Snoeihard over de green
Op diezelfde hole pak ik dan eindelijk een voorsprong, omdat Pim in al zijn enthousiasme over het toch nog terugvinden van zijn bal, snoeihard over de green heen slaat. Bij hole 16 — waar we beiden opnieuw een par maken — raapt Pim zijn bal en lijkt plotseling de naastgelegen A27 even stil te vallen. „Het is niet zo dat rouw na die vier jaar minder wordt”, zegt Pim opeens uit het niets. Ik zie hem met zijn gedachten even heel ergens anders zijn… Vier jaar na het overlijden van zijn dochter lijkt hij even niets anders te willen dan met Julia van de green te (willen) wandelen. En dat is mooi, want voor herinneringen, anecdotes aan overleden dierbaren moet altijd plaats zijn.
Maar al snel is Pim ook weer de strijdlustige Pim. Zodra hij zich realiseert dat hij met nog één hole te gaan met 1 down achterstaat, roept hij met zijn driver in de hand haast bezwerend zwaaiend: “Dan moet het hier nu echt gaan gebeuren”… Hij kijkt even uit over de par 3, hookt vervolgens de bal richting de enorme waterpartij aan de linkerkant. Terwijl ik de overwinning dichterbij zie komen hoor ik Pim met afgrijzen in zijn stem “Oh neeee” roepen. Maar dan lijkt het wel alsof de bal door iets in de juiste richting wordt teruggeduwd, de bal stuitert, stuitert en landt vervolgens 40 centimer naast de vlag… Pim kan zijn ogen niet geloven. Ik ook niet!
Gelukzalig
De eerste birdie van de dag is er eentje om nooit meer te vergeten. Gelukzalig — en met opnieuw een gelijke stand — loopt Pim naar de 18e.
Ook op die laatste hole blijft de strijd onbeslist. Door tijdsdruk van mijn kant besluiten we de wedstrijd te beslissen met een puttwedstrijd. Pim weet die uiteindelijk te winnen en komt breed lachend naar me toe. Ondanks mijn verlies kan ik mijn lachen niet onderdrukken. Wat een knotsgekke middag was dit, waarin het over zo veel meer ging dan alleen matchplay.
Pamela Sturhoofd
De 'surprisereis', dit keer naar Spanje, zit er weer op. Sommigen stellen bleven nog iets langer, de meesten stapten maandag om 17 uur in de bus om pas tegen middernacht de golftas weer van de band op Schiphol te tillen. Het waren een paar sublieme dagen. Zonnetje, mooie banen, hier en daar een drankje, geen onvertogen woord, allemaal tevreden (hoewel niet altijd over het spel).
Natuurlijk was het spannend wie zich na dag 2 aan de top van het klassement zou nestelen. Maar alle aandacht, liefde en knuffels waren er in de eerste plaats voor Janneke Koster. Deze keer niet vanwege briljant golfspel maar vanwege een nachtelijke, onfortuinlijke val die haar een pijnlijke en opgezwollen enkel bezorgde. En veel warmte dus, als zij desondanks toch naar het terras of diner strompelde, steunend op Henk. Het was op dag 2 opnieuw zonnig maar wel een stuk frisser. Het was weer fijn spelen langs kleurige gevels. Ondanks netten langs de fairway vlogen hier en daar toch ballen richting koffiekopjes in tuinen en bij zwembaden. Op het oog bleef de schade beperkt. Bij het diner deden Ger en Rene de prijsuitreiking. Die leverde een heel andere top 3 op dan op dag 1, met Ron (mooie 34), Helene (keurige 32) en Frank van de familie Commandeur met een degelijke 31 punten. Dat maakt het klassement spannend. Op de laatste dag gaan Olga (59 punten) en Frank Maanders (58), Willem Buijteweg (58) runner up Ron Peereboom (57) en Ger (56) voor de hoofdprijzen. Voor de dagprijzen hebben ook anderen kans. Weer: zonnig, nog iets kouder.
Dag 2. De beste scores waren niet super, met 33 en 31. Onderhoud van Bellavista liet ook te wensen over, maar de zon scheen en het was droog en de gamba's a la ojillo waren heel lekker, dus waarom klagen. Olga won de eerste prijs, Willem Buijtenweg de tweede en Ger gelukkig de derde, anders waren alle dagprijzen naar de familie Commandeur deur gegaan, Frans Maanders werd 4. Gulzige types. Tot en met 14 punten rekenden we als de middenmoot, daaronder glom de degradatiezone. Peter - zijn naam liever hier niet noemen - had meer strepen dan punten, maar hij bleef gezellig. We applaudiseerden voor Hans T. We missen hem. Goed gedaan Hans. Mooi reisje.
Verrassingen genoeg tijdens deze surprisereis. Zeer aangenaam zonnig weer. En de Transavia vlucht met het grootste deel van de deelnemers vertrok ondanks dubbele storm en dankzij gunstige startbaan op tijd, om zes uur, om vier uur aanwezig, om 3 uur van huis. Een uitje. Een deel van de 24 deelnemers liep vrijdag al een oefenrondje, alsof dat zou helpen. En anderen, zoals Helene en Cara, deden zich aan de boulevard tegoed aan voortreffelijke visgerechtjes. Een paar keer zelfs. Het licht in het restaurant was buitengewoon helder en Willem B was zeer tevreden over het dessertbuffet. Dus de eerste dag deugde. Morgen het echte werk, om 9 uur vertrekken voor een ronde op Bellavista. Vanavond lijkt niemand zich daar nog druk om te maken.
Een stormachtig begin van de 'surprisereis' voor de NVGJ'ers! De vlucht van het gezelschap naar Faro was gelukkig niet geannuleerd. Drie dagen verblijven ze in het Hilton Islantilla Golf Resort. Henk Koster nam de stokken direct ter hand en begon met een rondje. Mooi weer, polootje was voldoende. De redactie wenst iedereen veel plezier in Portugal!