Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
03.01.2023
Even geen golf. Heerlijk. Hoewel het nog wel eens op ongeloof stuit als ik zeg dat ik het zalig vind om soms een tijdje níet met golf bezig te zijn, zette ik me begin januari, na net iets meer dan een week zonder, met een kleine zucht weer achter de laptop. De clubs moeten nog even wachten, maar de Tours en deadlines doen dat niet.'Dit is de laatste zondag zonder golf. De komende 34 weken wordt op deze dag een wedstrijd van de PGA Tour beslist', twitterde onze Amerikaanse collega Jason Sobel op zondag 1 januari na een 'winterstop' die nauwelijks vier weken had geduurd. Op de DP World Tour duurde de break net iets langer, maar als het Amerikaanse circuit eind augustus eindigt (om een paar weken later alweer te beginnen met het nieuwe seizoen, maar dat terzijde) gaan we aan deze kant van de oceaan nog maanden door en worden de clubs pas eind november even opgeborgen. Maak van die 34 weken gerust 44 weken en misschien nog wel een beetje meer.
'The neverending season'. Zo wordt de golfkalender ook wel genoemd, en je kan je afvragen of het niet goed zou zijn om nu en dan toch een pauze in te lassen. Grote Amerikaanse sporten als honkbal, American Football en basketball hebben seizoenen met een duidelijke kop en een staart en vooral ook voldoende rust tussen het einde van het ene en het begin van het andere seizoen. De mannen van de NBA moeten tijdens het van oktober tot april lopende seizoen vaak wel drie, vier keer per week aan de bak, maar daarna is het seizoen ook echt een maanden klaar.
De break die de NBA, NFL en MLB hebben geeft de verschillende sporten niet alleen een deeltje van het jaar waarin ze als enige grote sport het podium pakken, de maanden zonder wedstrijden geeft de spelers de kans tot rust te komen, iets wat in zekere zin ook gezegd kan worden van de toeschouwers. Je zal seizoenkaarthouder zijn bij de Lakers, dan zit je een keer of vijftig op de tribune. Leg dan maar eens uit dat je ook de uitwedstrijd nog wil zien op tv.
Misschien is dat wel een discussie die in menig golfhuis wordt gevoerd. Want waar de mannen en vrouwen vrijwel wekelijks de baan in gaan, betekent dat ook dat er een overvloed aan golf op tv is. Voor de echte golfaddicts ideaal, maar ook voor hen geldt dat nu en dan een kleine golfpauze de honger naar de golfbal alleen maar groter maakt. Even een paar weken geen golf op tv. Even een paar weken niet naar de baan. Of in elk geval minder. Ik weet, voor velen is het vloeken in de kerk, maar juist door even minder – hoe kort ook – met golf bezig te zijn, heb ik altijd weer meer zin in de volgende ronde, het volgende verhaal of volgende wedstrijd.
Hoe lang nog tot de Dekselse?
De 'surprisereis', dit keer naar Spanje, zit er weer op. Sommigen stellen bleven nog iets langer, de meesten stapten maandag om 17 uur in de bus om pas tegen middernacht de golftas weer van de band op Schiphol te tillen. Het waren een paar sublieme dagen. Zonnetje, mooie banen, hier en daar een drankje, geen onvertogen woord, allemaal tevreden (hoewel niet altijd over het spel).
Natuurlijk was het spannend wie zich na dag 2 aan de top van het klassement zou nestelen. Maar alle aandacht, liefde en knuffels waren er in de eerste plaats voor Janneke Koster. Deze keer niet vanwege briljant golfspel maar vanwege een nachtelijke, onfortuinlijke val die haar een pijnlijke en opgezwollen enkel bezorgde. En veel warmte dus, als zij desondanks toch naar het terras of diner strompelde, steunend op Henk. Het was op dag 2 opnieuw zonnig maar wel een stuk frisser. Het was weer fijn spelen langs kleurige gevels. Ondanks netten langs de fairway vlogen hier en daar toch ballen richting koffiekopjes in tuinen en bij zwembaden. Op het oog bleef de schade beperkt. Bij het diner deden Ger en Rene de prijsuitreiking. Die leverde een heel andere top 3 op dan op dag 1, met Ron (mooie 34), Helene (keurige 32) en Frank van de familie Commandeur met een degelijke 31 punten. Dat maakt het klassement spannend. Op de laatste dag gaan Olga (59 punten) en Frank Maanders (58), Willem Buijteweg (58) runner up Ron Peereboom (57) en Ger (56) voor de hoofdprijzen. Voor de dagprijzen hebben ook anderen kans. Weer: zonnig, nog iets kouder.
Dag 2. De beste scores waren niet super, met 33 en 31. Onderhoud van Bellavista liet ook te wensen over, maar de zon scheen en het was droog en de gamba's a la ojillo waren heel lekker, dus waarom klagen. Olga won de eerste prijs, Willem Buijtenweg de tweede en Ger gelukkig de derde, anders waren alle dagprijzen naar de familie Commandeur deur gegaan, Frans Maanders werd 4. Gulzige types. Tot en met 14 punten rekenden we als de middenmoot, daaronder glom de degradatiezone. Peter - zijn naam liever hier niet noemen - had meer strepen dan punten, maar hij bleef gezellig. We applaudiseerden voor Hans T. We missen hem. Goed gedaan Hans. Mooi reisje.
Verrassingen genoeg tijdens deze surprisereis. Zeer aangenaam zonnig weer. En de Transavia vlucht met het grootste deel van de deelnemers vertrok ondanks dubbele storm en dankzij gunstige startbaan op tijd, om zes uur, om vier uur aanwezig, om 3 uur van huis. Een uitje. Een deel van de 24 deelnemers liep vrijdag al een oefenrondje, alsof dat zou helpen. En anderen, zoals Helene en Cara, deden zich aan de boulevard tegoed aan voortreffelijke visgerechtjes. Een paar keer zelfs. Het licht in het restaurant was buitengewoon helder en Willem B was zeer tevreden over het dessertbuffet. Dus de eerste dag deugde. Morgen het echte werk, om 9 uur vertrekken voor een ronde op Bellavista. Vanavond lijkt niemand zich daar nog druk om te maken.
Een stormachtig begin van de 'surprisereis' voor de NVGJ'ers! De vlucht van het gezelschap naar Faro was gelukkig niet geannuleerd. Drie dagen verblijven ze in het Hilton Islantilla Golf Resort. Henk Koster nam de stokken direct ter hand en begon met een rondje. Mooi weer, polootje was voldoende. De redactie wenst iedereen veel plezier in Portugal!