Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
14.10.2022
Haviksoord - het verslag
EN TOEN WAREN ER NOG TIEN
In het voorjaar, meteen bij het verschijnen van de wedstrijdagenda blokkeerde ik in mijn agenda al meteen de data van de wedstrijden op Houthalen en Haviksoord. Allebei bijzondere locaties met heerlijk te spelen golfbanen. Die wilde ik zeker niet missen! Ondanks het heerlijke weer en gezellige flight bakte ik er op woensdag niet zo heel veel van. Mijn plan voor vandaag, de donderdag op de altijd goed verzorgde en onderhouden Haviksoord is om toch in ieder geval boven de dertig stableford punten te scoren.
In vergelijking met andere wedstrijden is het ritje heel kort voor mij. Ik hoef zelfs niet te rijden, want logé Louis Westhof is vandaag ‘mijn’ chauffeur. ‘Haviksoord is een van mijn favoriete banen’, vertel ik hem nog onderweg. ‘Zo’n fijne baan! En vandaag krijg ik maar liefst 17 strokes wat natuurlijk ook heel lekker speelt’. De Brabantse gastvrijheid in het clubhuis is zoals altijd top. Het maakt niet uit of je er als greenfee-speler komt óf zoals wij nu met de NVGJ. Oorspronkelijk zouden er 21 deelnemers zijn, tenminste dat is waar de cateraar op rekende. Net zoals de koffie, heel bijzondere thee’tjes en heerlijke vlaai klaar staan, doet ook het supervriendelijke personeel er alles aan om het ons naar de zin te maken.
Net zoals gister neemt John Dekker de wedstrijdleiding op zich (dat doet hij heel goed). Hij ziet zich genoodzaakt om nogal wat te schuiven in de startlijst, want er blijken vandaag nog maar 12 spelers te zijn. En Onno Hansum verhuist vanwege zijn werk naar de eerste flight; hij moet direct na de wedstrijd vertrekken.
Ruimschoots op tijd staan we met een paar spelers bij hole 1 en zien de afslag van de eerste flight niet echt lekker weg gaan. De ene bal komt niet verder dan de rode tee, een andere afslag gaat richting de splinternieuwe auto van Anna van Lennep; de derde kan ik niet volgen. Oei, denk ik nog, als dat maar goed gaat en we vandaag niet al te veel moeten wachten. Wachten hoeft helemaal niet, we zien de eerste flight heel af en toe in de verte de bosjes in schieten en er ook snel weer uitkomen. Pas als wij op de green van 17 staan, zien we pas het drietal voor ons.
Op de laatste tee. Met mijn flightgenoten Martijn Paehlig — die gisteren een topdag had door maar liefst 40 punten te scoren – en Paul Boehlé genieten we ondanks het druppeltje regen dat af en toe valt van een heerlijke middag. Bij Martijn gaan de drives lang niet zo goed als gisteren, maar Martijn blijft zoals altijd positief. Zelfs als hij uiteindelijk zijn ‘gouden’ provisionele bal in de vijver bij hole 18 ziet verdwijnen. Paul is blij dat hij vandaag zo goed speelt. Af en toe belandt zijn bal wel in de bossen, maar hij weet zijn bal er dan heel gemakkelijk uit te slaan. En ik? Zelf speel ik ondanks een paar domme fouten niet onverdienstelijk en kom met 36 punten binnen. ‘Had ik vorige week tijdens het EMGJ in Tsjechië maar zo goed gespeeld’, zo verzucht ik.
Eenmaal terug in het clubhuis is het erg gezellig. Helaas is Eric Korver inmiddels al naar huis. Zo jammer, gisteren op Houthalen was hij nog mijn ‘Kissmister’. Onverstoord zijn Jolanda Swart en Louis Westhof na zijn vertrek met z’n tweetjes verder gegaan. Anna van Lennep, William Wollring en Jan van Galen komen als laatste flight binnen. Nog met slechts tien personen – wel een heel gezellig clubje – worden we door drie dames van Haviksoord in de watten gelegd. Unaniem besluiten we niet te douchen en om te kleden zodat we lekker op tijd aan tafel kunnen. Fijn voor de mensen die nog ver moeten rijden. Het Italiaans buffet is echt ongelooflijk goed. Carpaccio, diverse mediterrane voorgerechten, hoofdgerechten met allerlei sausjes en bijgerechten. En zelfs een tafel met allerlei kazen staat voor ons klaar. En wel voor 21 personen. We zijn nog maar met tien..
Op verzoek van John verricht Jan van Galen — die een van de dames (met een Russische naam, maar in Nederland geboren zo vertelt ze) van de horeca als ‘Kissmiss’ naast zich weet te krijgen — de prijsuitreiking. Vervolgens wordt ons zelfs nog Italiaanse ijstaart (keuze uit vier smaken) met slagroom aangeboden, veel te veel om nog op te eten, maar wel heel erg lekker!
Chapeau voor de organisatie, wedstrijdleiding, cateraar en natuurlijk het personeel van Haviksoord! En beste uit- en afvallers: wat hebben jullie veel gemist!
1. Marijke Brouwers 17 36
2. Jolanda Swart 15 33
3. Paul Boehlé 27 32
4. Ron Buitenhuis 18 31
5. Anna van Lennep 29 31
6. Louis Westhof 12 30
7. John Dekker 27 30
8. Onno Hansum 32 30
9. Jan van Galen 27 29
10. Martijn Paehlig 8 26
11. William Wollring 27 13
12. Eric Korver 15 NR
Daar zaten we dan. Op een stoeltje aan de achttiende green van de Royal Obidos. Elkaar hoopvol aankijkend. Zouden we op deze tweede dag van het EMGJ nog een sprongetje naar boven kunnen maken? Zou het mogelijk zijn om in die top 5 te komen? Het veld van het EMGJ was nog nooit zo sterk bezet. Er waren nog nooit zoveel landen (zei men). En ja, de banen waren nog nooit zo moeilijk geprepareerd als deze week. Voor jullie info: de greens van Royal Obidos deden 12,3 op de stimpmeter. Dat is een beetje vergelijkbaar met wanneer je thuis op de tegels in je keuken een putt probeert te maken. Het is aanraken en daar gaan ze dan. Dat het iets was waar niet alleen wij als Nederlanders last van hadden, zo bleek wel weer. Want er werd steen en been geklaagd. Of nou ja, geklaagd is misschien niet het goede woord. We realiseerden ons vooral allemaal dat we er geen klote van kunnen.
De Praia D'El Rey Golf Course was na twee oefendagen het décor van de eerste échte krachtmeting tussen de twaalf landen tijdens het EMGJ 2024. Nederland staat na die eerste dag op een verdienstelijke zesde plaats, al had er meer in gezeten zo vonden de deelnemers unaniem. Hoogtepunten: de beste score van de dag van álle golfers voor Stef Swagers (+5) en een fraaie eagle (+2 birdies) voor Hélène Wiesenhaan.
Het dreamteam van de NVGJ, kort voor het begin van de EMGJ in Portugal. Let's do it! Lees de verslagen en bekijk de mooie foto's. Regen en wind in Nederland, (ondergaande) zon in Portugal.
"Van de gele tees is te moeilijk, zegt de wedstrijdleiding. Daarom moeten de heren van blauw", sprak captaine Madelon Barenbrug. "En de teemarkers op rood worden helemaal naar voren gezet." Moeilijk? Een blik op de scorekaart van de Royal Óbidos Golfcourse (vijf keer par-3, vijf keer par-5 en acht keer par-4) maakte duidelijk dat we van blauw slechts 5450 meter moeten overbruggen. De dames blijven zeer royaal onder de vijf kilometer. Ook al geruststellend was de raadpleging van de handicaptabellen: iedereen krijgt minder slagen dan zijn of haar handicapgetal. Het kan niet anders dat de baan meevalt. Het enige minpunt is misschien dat de wedstrijdleiding er eigen regels op na houdt: iedereen speelt voor driekwart van zijn playing handicap. Eenmaal onderweg tijdens deze tweede oefenronde vroegen we ons af hoe de wedstrijdleiding tot dit besluit is gekomen. Oké, golf is een lastig spel. Maar op deze baan, met veel strategische gesitueerde waterhindernissen en razendsnelle greens, wordt het de speler (m/v) ietsje moeilijker gemaakt. Golflegende Seve Ballesteros, die de baan ontwierp, had er kennelijk zin in... Gelukkig bestaat een flink deel van ons team uit onverschrokken types, echte longhitters zelfs, die niet zo snel geïmponeerd zijn. Water? Daar speel je gewoon om- of overheen. Snelle greens? Ook daarvoor is de oplossing eenvoudig: een stuk zachter putten dan je thuis gewend bent. Dus het kan niet missen dat de meesten van ons op woensdag, als we hier voor de echte score spelen, ten minste 30 stablefordpunten bijeen swingen. Omdat we niets (of bijna niets) aan het toeval wensen over te laten, lieten we de vroege oefenronde van vandaag (met drie starts vanaf 8 uur) volgen door een lange tactische teambespreking, een alcoholvrije lunch en een pittige sessie op zowel driving range als putting green. Daarna deed iedereen verplicht een middagdutje. En vanavond, zo is de afspraak, liggen we vroeg in ons mandje. O ja, het parcours glooit nogal. Bovendien is het vaak nogal ver lopen van green naar volgende tee. Welbeschouwd is het een echte buggybaan. Daarom laten we woensdag de handtrolleys en elektrische trolleys in de stalling (ze zijn bovendien van zeer matige kwaliteit, die niet past bij de vijf sterren die op dit real estate is geplakt) en legden we beslag op een flink deel van het buggypark. Want onze inschatting is dat we de andere elf landen dan in ieder geval rijdend over de betonpaden het nakijken zullen geven. Op naar morgen: de eerste wedstrijddag, op Praia d'el Rey.
De eerste oefenronde zit erop. En wel die op Praia d’el Rey. Wat zoiets betekent als ‘strand van de koning’. Althans, dat beweert de chauffeur van ons busje onderweg naar het clubhuis. Mij kunnen ze alles wijsmaken wat dat betreft. En eigenlijk spreekt er niemand van ons Portugees. Behalve Pamela. Die het graag liever wat onder de aandacht houdt, maar als ze haar zinnen heeft gezet op een specifiek drankje in een specifiek grote beker/glas/mok/wat er voor door moet gaan. Dan ineens weet ze toch iets tegen hem te ratelen waardoor hij gaat rennen. De smiecht.
Nee, verwacht hier niet elke paar minuten een update vanuit het team dat in Portugal onze driekleur representeert. Tien NVGJ-ers en de immer onvolprezen non-playing captain Madelon Barenbrug nemen het op Royal Obidos op tegen maar liefst zeven andere landen. Hoe vergaat het ze? Wat maken ze mee? Je vindt het hier.