Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
27.04.2022
Het overlijden van Gjalt heeft ons allen diep geschokt. Uit de reacties op de site blijkt hoe geliefd hij was bij iedereen. Je kunt bij onze club denk ik niemand vinden die een kwaad woord over hem kan zeggen. Hij was de rust zelve, een fijn mens met het hart op de juiste plaats, nooit cynisch of arrogant, altijd bescheiden op de achtergrond, maar een geïnteresseerde gesprekspartner aan tafel tijdens onze nazit.
Ikzelf vond het altijd heerlijk als ik met hem in een flight was ingedeeld, want dat betekende een rustige ronde met fijn golfspel, zonder stress, goed geconcentreerd, dus meestal een mooie score, dankzij Gjalt.
Gjalt ademde golf. Hij wist na 1 keer spelen hoe een baan liep. Als je na afloop iets vroeg over een hole dan kon hij precies uitleggen waar en hoe die liep en ook nog welke clubs hij op die hole gebruikt had, en dat dan 18 keer. Zo bijzonder.
Met zijn lage handicap was hij natuurlijk ook diverse malen lid van het NVGJ team tijdens EMGJ of Nations Cup wedstrijden.
In 2011 speelden wij op Porto Santo. Een mooie baan, met zeer geaccidenteerd terrein. Gjalt was toen nog redelijk te pas en liep alle 18 holes, heuvel op, heuvel af. We hadden toen nog niet zo in de gaten dat het niet zo goed met hem ging. Ook daar deed hij het zwijgen toe, nooit hoorde je hem klagen. Alleen als je er daadwerkelijk zelf naar vroeg, vertelde hij over zijn ziekte en wat dat met hem deed.
Twee jaar daarna togen wij met het NVGJ team naar Schwerin, WinstonGolf. Ook daar was Gjalt van grote waarde. Wederom zwaar begaanbaar terrein, maar nog steeds geen buggy. Gjalt bracht een van de beste scores van het team binnen.
In 2017 werd het EMGJ georganiseerd door België in Mons. Daar werd duidelijk dat de ziekte erger werd. Met een medische verklaring mocht er één buggy per team ingezet worden. Gjalt maakte daar dankbaar gebruik van en kwam weer binnen met een heel goede score.
De organisatie had voor ’s avonds een ontvangst voorbereid in het gemeentehuis van Mons. Het was een kort stukje wandelen, zo werd ons verzekerd. Helaas, het was een behoorlijk eind en ook nog vals plat, met kinderkopjes. Ik was dat jaar ook niet helemaal gezond dus Gjalt en ik hobbelden achter het gezelschap aan, met lange pauzes tussendoor. Ik zag dat hij het erg zwaar had en had erg met hem te doen. We hebben het gered, maar gelukkig kon ik voor de terugweg een auto voor hem regelen.
Tijdens de Nations Cup in Villa Carolina, Italië in 2018 had hij zijn Ruby meegenomen als ondersteuning. Tijdens de wedstrijden bestuurde zij de buggy en bracht hem de clubs die hij nodig had. Ik zat met ze in een flight en het viel mij op dat de ziekte nu wel heel erg zijn tol begon te eisen. Het lopen viel hem zwaar, maar gelukkig was daar altijd weer Ruby met de buggy. Dat was mooi om te zien.
In februari 2021 ging Gjalt met pensioen. Ruby en hij gingen genieten van het leven. Ruby nam weer wat golflessen en samen gingen ze doen wat hij het liefste deed, golfen. Er lagen nog zoveel plannen voor de toekomst, vooral veel golfen. Helaas zal het daar niet meer van komen.
Alle teams van de NVGJ-reizen en natuurlijk alle andere leden van de club wensen zijn lieve vrouw Ruby en hun zonen Jolt en Ruben heel veel sterkte met het verwerken van dit grote verlies.
Madelon Barenbrug
Een paar keer tijdens mijn halve finaletreffen tegen longhitter en algehele kanjer Hélène Wiesenhaan moest ik onwillekeurig denken aan een speech van een andere onovertroffen kanjer, Al Pacino. ‘This is a game of inches. We fight every day for that extra inch. We live and die by that inch”.
Waarom niet boven Coevorden, Delfzijl of Simpelveld? Nee, de plaatselijke bui(en) vielen precies boven Winkel en nog exacter: boven golfbaan Regthuys. Hoewel de ellende niet lang duurde, toch redelijk frustrerend. Op deze fraaie foto, waarop Karin Mulder van buiten de fairway verder moet, lijkt er nog niets aan de hand.
Bunker Blues, het Opus Magnum van Leo van de Ruit, werd na de Memorial op Zeegersloot verloot. Het door Leo gesigneerde en door Ruud Taal beschikbaar gestelde boek werd gewonnen door Hannie Verhoeven. Zij ging met Robin, de dochter van Leo en zijn vriendin Henny, eregasten tijden het diner, op de foto. Ruud Onstein en Ruud Taal hielden beiden een ontroerende toespraak waarin Leo centraal stond.
Een spannende strijd wilde het niet worden, onze halve finale in de B-ronde van de mr. Glow matchplay-competitie. Terwijl we ons daar juist op hadden verheugd. Hannie, 1e op de eerste dag Texel, en ik, 1e op de tweede dag eerder deze maand. Allebei in vorm en op scherp. Maar het pakte anders uit. Met hele slechte weersvoorspellingen togen we woensdagmiddag 25 september naar golfbaan Haverleij bij ’s Hertogenbosch, bekend terrein voor Hannie. De baan was vrijwel leeg. Ik even naar de DR, kijken of mijn ballen recht vertrokken. Hannie naar de putting-green, die vol vers zand lag. Dat bleek later overigens met de hele baan en alle greens het geval. Met een doorbrekende zon – die buien zijn nooit gevallen - sloegen we verwachtingsvol af. Na 3 holes stond ik echter al 2 down. Het euvel: twee keer in de grond slaan, waardoor de bal niet 100 meter verder op de green landde, maar 50 meter verder op de fairway. Het beter indraaien en met rechte arm slaan, lukte even niet. Terwijl Hannie, zoals altijd, haar ballen kaarsrecht en ver bleef slaan. Toch pakte ik nog 2 holes terug, speelden we er twee gelijk, en leek het even de wedstrijd te worden waar we op hoopten. Maar de twee holes erna ging t weer mis met als gevolg, met 2 down naar de volgende 9 op de rode lus. Daar weer eentje teruggepakt en paar holes gelijk. Toen de par 3 van hole 14. Je weet vaak in het moment waar je een wedstrijd verliest. En dat was hier. We lagen samen op de green, konden allebei prima een par maken. Ik miste helaas de (heel korte) putt, waar Hannie hem wel netjes maakte: 3 down. De hole daarna verprutste ik opnieuw met een misslag; daarmee was over en uit. Het leert mij weer dat wat bij golfen een goede vorm lijkt te zijn, plots onderbroken kan worden door een flinke off-day. En dat brengt de twijfel of je die slag, die je de afgelopen maanden te pakken leek te hebben, niet weer helemaal kwijt bent. ‘Dat Is golf’, zeggen golfvrienden dan. Vast waar, want bij tennis ken ik het niet. Hannie leek er in ieder geval weinig last van te hebben; super constant bleef ze goed spelen en zorgde dat haar putts vielen als het moest om de hole te winnen.. Een terechte winnaar. Nu je vorm nog even vasthouden Hannie! Tot in de finale van de B tegen Pamela of Sonja.
Op 16 september speelden Pamela en ik onze matchplay wedstrijd in de verliezersronde. Pamela had de moeite genomen naar de Heelsumse af te reizen, waar ik haar voor deze middag had uitgenodigd. We waren allebei ruim op tijd om een koffietje te doen, wat in te slaan en te putten, een goede voorbereiding is het halve werk! Het weer viel mee, geen wind, niet veel zon, maar ook geen regen, lekkere temperatuur.
Wat was het een gigantisch feest, onze tweedaagse op Texel. Wat hebben we enorm genoten. En wat was het fijn om deze paar dagen zo met elkaar door te brengen op onze geliefde homecourse in de deskundige handen van Anita en haar team. Gelukkig hebben we de foto's en de verhalen nog!