Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
07.07.2024
*In de Pan gehakt*
Vorig jaar op 11 mei begon Anton zijn verslag van onze Match Play op de Kroonprins (door mij destijds gewonnen met 5&4) als volgt:
"Onthouden: het ligt nooit aan jezelf. Nooit. En al is het wel zo, dan geef je dat nog niet toe. Niet aan jezelf tenminste. En niet aan je vrienden. Het zijn stoere woorden, maar het heeft geen enkele zin om het te ontkennen. Ik speelde erbarmelijk slecht. Maar laten we het daar dan ook meteen bij laten."
Deze keer kan ik geen beter begin vinden om mijn gevoel na deze Match Play te beschrijven. Aangezien Anton en ondergetekende graag op mooie banen spelen en ik helaas door de vakantie de NVGJ-wedstrijd op De Pan ga missen, hadden we al een tijd geleden afgesproken om onze wedstrijd op De Pan te spelen. Deze top 100 van de wereld baan en Harry Colt-klassieker uit 1928 is een parel in de kroon van de Nederlandse golfbanen. Na twee keer verzetten kwam het er afgelopen donderdag eindelijk van. Ik had me er erg op verheugd en het weer was fantastisch.
Zoals gebruikelijk op De Pan waren er weinig andere spelers en konden we rustig even putten. De driving range had geen ballen meer omdat er ’s morgens vier jeugdleden ieder 1000 ballen hadden geslagen en de ballenraper pas aan het einde van de dag kwam. De jongens hebben zeker de video van Tiger bekeken.
Op de eerste hole begonnen we allebei uitstekend met een birdie, niks wees op het naderende onheil voor ondergetekende. Op de 2e hole sloeg Anton een streep van een drive en hookte ik hem links bijna naar hole 3. Met een mooi chipje door de bomen en een beetje scramblen kom ik van de hole af met een double, Anton mist een puttje en maakt een bogey.
Van tevoren zei ik nog tegen Anton dat je echt je best moet doen om een bal te verliezen op De Pan, op deze dag heb ik het tegendeel bewezen! Ik had een historisch slechte dag (laagste score van de afgelopen acht jaar op De Pan) en zelfs toen ik de wedstrijd al verloren had werd het niet veel beter. Slices naar rechts, hooks naar links, zelfs drie shanks (meestal heb ik er daar één per jaar van), enfin het was echt afzien. Wat ik ook probeerde, het werd niet beter. Totale kortsluiting in mijn hoofd op golfgebied.
Ik heb nog een club laten liggen in de rough links van hole 5 (die er gelukkig nog lag toen we er bij hole 8 weer langskwamen) en was in staat om de rest van de ronde een zeldzame goede slag snel met een of twee rampzalige slagen teniet te doen. Ik moest echt mijn uiterste best doen om niet strontchagrijnig door de baan te lopen en van deze fantastische baan te genieten….
Anyway, Anton speelde een zeer goede ronde met twee birdies, acht pars, zes bogeys en twee doubles en geloof me dat is echt een prestatie op deze verraderlijke greens, technische afslagen en lastige liggingen als je de green mist aan de verkeerde kant. Dus deze keer gaat Anton door naar de volgende ronde en kijk ik uit naar een re-match.
Aan het einde van de ronde twijfelde ik aan mijn golfafspraak voor de volgende dag op Lage Vuursche, ik dacht aan afzeggen wegens een vormcrisis! Gelukkig overtuigde Anton me om gewoon te gaan spelen; iedereen heeft wel eens zo’n dag als donderdag… Gelukkig heb ik naar zijn advies geluisterd en verloor ik weliswaar de match play op vrijdag (op de 16e), maar had ik wel 33 stablefordpunten. Pfew, gelukkig.
De 'surprisereis', dit keer naar Spanje, zit er weer op. Sommigen stellen bleven nog iets langer, de meesten stapten maandag om 17 uur in de bus om pas tegen middernacht de golftas weer van de band op Schiphol te tillen. Het waren een paar sublieme dagen. Zonnetje, mooie banen, hier en daar een drankje, geen onvertogen woord, allemaal tevreden (hoewel niet altijd over het spel).
Natuurlijk was het spannend wie zich na dag 2 aan de top van het klassement zou nestelen. Maar alle aandacht, liefde en knuffels waren er in de eerste plaats voor Janneke Koster. Deze keer niet vanwege briljant golfspel maar vanwege een nachtelijke, onfortuinlijke val die haar een pijnlijke en opgezwollen enkel bezorgde. En veel warmte dus, als zij desondanks toch naar het terras of diner strompelde, steunend op Henk. Het was op dag 2 opnieuw zonnig maar wel een stuk frisser. Het was weer fijn spelen langs kleurige gevels. Ondanks netten langs de fairway vlogen hier en daar toch ballen richting koffiekopjes in tuinen en bij zwembaden. Op het oog bleef de schade beperkt. Bij het diner deden Ger en Rene de prijsuitreiking. Die leverde een heel andere top 3 op dan op dag 1, met Ron (mooie 34), Helene (keurige 32) en Frank van de familie Commandeur met een degelijke 31 punten. Dat maakt het klassement spannend. Op de laatste dag gaan Olga (59 punten) en Frank Maanders (58), Willem Buijteweg (58) runner up Ron Peereboom (57) en Ger (56) voor de hoofdprijzen. Voor de dagprijzen hebben ook anderen kans. Weer: zonnig, nog iets kouder.
Dag 2. De beste scores waren niet super, met 33 en 31. Onderhoud van Bellavista liet ook te wensen over, maar de zon scheen en het was droog en de gamba's a la ojillo waren heel lekker, dus waarom klagen. Olga won de eerste prijs, Willem Buijtenweg de tweede en Ger gelukkig de derde, anders waren alle dagprijzen naar de familie Commandeur deur gegaan, Frans Maanders werd 4. Gulzige types. Tot en met 14 punten rekenden we als de middenmoot, daaronder glom de degradatiezone. Peter - zijn naam liever hier niet noemen - had meer strepen dan punten, maar hij bleef gezellig. We applaudiseerden voor Hans T. We missen hem. Goed gedaan Hans. Mooi reisje.
Verrassingen genoeg tijdens deze surprisereis. Zeer aangenaam zonnig weer. En de Transavia vlucht met het grootste deel van de deelnemers vertrok ondanks dubbele storm en dankzij gunstige startbaan op tijd, om zes uur, om vier uur aanwezig, om 3 uur van huis. Een uitje. Een deel van de 24 deelnemers liep vrijdag al een oefenrondje, alsof dat zou helpen. En anderen, zoals Helene en Cara, deden zich aan de boulevard tegoed aan voortreffelijke visgerechtjes. Een paar keer zelfs. Het licht in het restaurant was buitengewoon helder en Willem B was zeer tevreden over het dessertbuffet. Dus de eerste dag deugde. Morgen het echte werk, om 9 uur vertrekken voor een ronde op Bellavista. Vanavond lijkt niemand zich daar nog druk om te maken.
Een stormachtig begin van de 'surprisereis' voor de NVGJ'ers! De vlucht van het gezelschap naar Faro was gelukkig niet geannuleerd. Drie dagen verblijven ze in het Hilton Islantilla Golf Resort. Henk Koster nam de stokken direct ter hand en begon met een rondje. Mooi weer, polootje was voldoende. De redactie wenst iedereen veel plezier in Portugal!