Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
25.01.2020
Een rondje op de korte baan is voor iedereen goed. Of je nu net begonnen bent of al heel lang speelt. Ontwerpers van topbanen mogen dan het idee hebben dat golfbanen langer en langer moeten, na een rondje op een par-3 baan weet je wel beter. Er is niets mis met de korte baan. Helemaal niets.
Toen ik een kleine twintig jaar geleden begon met golf deed ik dat niet op het beste moment in het jaar. September was het, misschien zelfs al wel oktober. De zomer, en in elk geval het najaar, was nat, althans, te nat voor de polderbaan waar ik mijn eerste ballen sloeg. Amsterdam Waterland deed, voor de baan grondig werd gerenoveerd, zijn naam eer aan zullen we maar zeggen. In mijn herinnering hing er van eind oktober tot begin maart vrijwel non-stop het bordje ‘gesloten’ op de eerste tee. Of leek dat maar zo, omdat ik zó graag eens op de ‘grote baan’ wilde spelen? Dat was immers de plek waar je moest zijn. Vanaf waar je je eindelijk échte golfer mocht noemen.
Na de eerste kennismaking met de sport met een groep vrienden op de negen holes oefenbaan van hetzelfde Waterland, volgden lessen, tal van mandjes ballen op de drivingrange, maar bovenal waren er rondjes op de Slochterbaan zoals de korte baan daar heet. Deels uit nood geboren – vanwege dat gesloten bordje – deels omdat ik me er als beginner prima thuis voelde.
De holes op de par-3 baan waren – zijn — tussen de zestig en de 125 meter lang en de meeste daarvan waren daardoor ‘haalbaar’, ondanks mijn beperkte vaardigheden. Voor de langste hole had ik met wind tegen soms zelfs een houtje vijf nodig, maar aan de andere kant maakte ik ook mijn eerste parren en zelfs een enkele birdie. Een rondje duurde nauwelijks een uur waardoor ik er talloze speelde. Op vrije dagen meerdere achter elkaar, maar ook voor het werk, na het werk en een enkele keer zelfs tijdens het werk. Ik was er niet weg te slaan.
Na al die maanden op de korte baan zag ik ergens begin maart, op weg naar weer een rondje, dat de grote baan open was en omdat deze verder toch verlaten was, mocht ik van de caddiemaster best ook zonder GVB eens een rondje spelen.
Ik pakte de kans met beide handen aan, nu ging het gebeuren. Eindelijk het echte werk, eindelijk die driver gebruiken, eindelijk… Ik zal het maar eerlijk zeggen: het werd een deceptie. De holes waren me te lang, er was te veel water, en – uiteindelijk – had ik te weinig ballen bij me, waardoor ik – oh de schaamte – na negen holes de shop in moest om een nieuw zakje lakeballs te halen. Het spel dat ik de maanden daarvoor met zoveel plezier bijna dagelijks had beoefend was ineens even niet zo leuk meer.
Met de jaren leerde ik dat het niet uitmaakt welke handicap je hebt om dat gevoel nu en dan te ervaren – frustratie zit ingebakken in deze sport – maar net als toen is de oplossing simpel. Natuurlijk een lesje en een goede oefensessie, maar niet in de laatste plaats doet ook een bezoekje aan de korte baan wonderen. Een snel rondje, en nog een, een parretje hier, een birdie daar en wat is golf toch een leuk spel.
En de korte baan een plek waar je vaker heen zou moeten.
De 'surprisereis', dit keer naar Spanje, zit er weer op. Sommigen stellen bleven nog iets langer, de meesten stapten maandag om 17 uur in de bus om pas tegen middernacht de golftas weer van de band op Schiphol te tillen. Het waren een paar sublieme dagen. Zonnetje, mooie banen, hier en daar een drankje, geen onvertogen woord, allemaal tevreden (hoewel niet altijd over het spel).
Natuurlijk was het spannend wie zich na dag 2 aan de top van het klassement zou nestelen. Maar alle aandacht, liefde en knuffels waren er in de eerste plaats voor Janneke Koster. Deze keer niet vanwege briljant golfspel maar vanwege een nachtelijke, onfortuinlijke val die haar een pijnlijke en opgezwollen enkel bezorgde. En veel warmte dus, als zij desondanks toch naar het terras of diner strompelde, steunend op Henk. Het was op dag 2 opnieuw zonnig maar wel een stuk frisser. Het was weer fijn spelen langs kleurige gevels. Ondanks netten langs de fairway vlogen hier en daar toch ballen richting koffiekopjes in tuinen en bij zwembaden. Op het oog bleef de schade beperkt. Bij het diner deden Ger en Rene de prijsuitreiking. Die leverde een heel andere top 3 op dan op dag 1, met Ron (mooie 34), Helene (keurige 32) en Frank van de familie Commandeur met een degelijke 31 punten. Dat maakt het klassement spannend. Op de laatste dag gaan Olga (59 punten) en Frank Maanders (58), Willem Buijteweg (58) runner up Ron Peereboom (57) en Ger (56) voor de hoofdprijzen. Voor de dagprijzen hebben ook anderen kans. Weer: zonnig, nog iets kouder.
Dag 2. De beste scores waren niet super, met 33 en 31. Onderhoud van Bellavista liet ook te wensen over, maar de zon scheen en het was droog en de gamba's a la ojillo waren heel lekker, dus waarom klagen. Olga won de eerste prijs, Willem Buijtenweg de tweede en Ger gelukkig de derde, anders waren alle dagprijzen naar de familie Commandeur deur gegaan, Frans Maanders werd 4. Gulzige types. Tot en met 14 punten rekenden we als de middenmoot, daaronder glom de degradatiezone. Peter - zijn naam liever hier niet noemen - had meer strepen dan punten, maar hij bleef gezellig. We applaudiseerden voor Hans T. We missen hem. Goed gedaan Hans. Mooi reisje.
Verrassingen genoeg tijdens deze surprisereis. Zeer aangenaam zonnig weer. En de Transavia vlucht met het grootste deel van de deelnemers vertrok ondanks dubbele storm en dankzij gunstige startbaan op tijd, om zes uur, om vier uur aanwezig, om 3 uur van huis. Een uitje. Een deel van de 24 deelnemers liep vrijdag al een oefenrondje, alsof dat zou helpen. En anderen, zoals Helene en Cara, deden zich aan de boulevard tegoed aan voortreffelijke visgerechtjes. Een paar keer zelfs. Het licht in het restaurant was buitengewoon helder en Willem B was zeer tevreden over het dessertbuffet. Dus de eerste dag deugde. Morgen het echte werk, om 9 uur vertrekken voor een ronde op Bellavista. Vanavond lijkt niemand zich daar nog druk om te maken.
Een stormachtig begin van de 'surprisereis' voor de NVGJ'ers! De vlucht van het gezelschap naar Faro was gelukkig niet geannuleerd. Drie dagen verblijven ze in het Hilton Islantilla Golf Resort. Henk Koster nam de stokken direct ter hand en begon met een rondje. Mooi weer, polootje was voldoende. De redactie wenst iedereen veel plezier in Portugal!