Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
01.12.2021
Zouden er sportclubs zijn waar je lekkerder kan eten dan op golfbanen? Het ligt er natuurlijk maar helemaal aan waar je van houdt, maar er zijn maar weinig banen waar je met honger naar huis hoeft te gaan.
Als kind kan ik me herinneren dat ik na elke zwemles – althans de lessen die níet om 07.00 in de ochtend waren – hoopvol aan mijn vader of moeder vroeg of ik – alsjeblieft, alsjeblieft – een patatje of anders een tosti mocht. Het antwoord was vrijwel altijd nee, en hoewel dat teleurstellend was (‘maar ik heb zo’n hónger’), smaakte de vette hap die enkele keer dat het wel mocht, daardoor zóveel lekkerder. Natte haartjes, plastic vorkje en natuurlijk met een lekkere klodder mayo.
Veel anders dan een vette hap was er ook niet te krijgen in mijn herinnering. Een broodje gezond kon je misschien hier en daar krijgen, maar, net als in de voetbalkantine waar een broodje kroket het summum was, verdenk ik de uitbaters er met terugwerkende kracht van dat dit gezonde alternatief alleen maar als excuus op de kaart stond. Ik kan me in elk geval niet herinneren het ooit besteld te hebben of hebben zien worden.
Nee, dan het eten in de golfclubhuizen. Ik wist niet wat ik meemaakte toen ik eind vorige eeuw met golf begon en daar ook wel eens bleef eten. Goed, op mijn eerste baan kwam de toenmalige kok niet veel verder dan patat met saté of patat met biefstuk – inclusief bakje garnituur als excuusgroenten – maar veel vaker werd ik meer dan aangenaam verrast als ik, bijvoorbeeld voor de rubriek Afslag Op voor Golfers Magazine, aanschoof. De saté en biefstuk ontbreken vrijwel nooit op de kaart, maar daar blijft het zelden bij. Mooie verse vis aan de kust. Asperges in overvloed in het seizoen. Stamppotten en snert in de donkere maanden. Ik at roti, ik bestelde vegan, ik smikkelde zelfs van fantasierijke amuses.
De ene keer in de setting van een eetcafé, de andere keer met gesteven linnen en sjiek tafelzilver, maar eigenlijk altijd kan je wel iets bestellen dat veel verder gaat dan een patatje mét.
En heb je toch eens geen zin om in het clubhuis te blijven eten, of is het restaurant daar gesloten, dan heb ik een tip: restaurantgids Lekker500 2022 is (bijna) uit. Sinds deze Nederlandse restaurantgids in 1977 voor het eerst verscheen is het verworden tot een instituut. Een team van proevers gaat het hele jaar het land door op zoek naar de beste eetgelegenheden en stelt op basis daarvan elk jaar een indrukwekkende ranglijst samen. En ja, daar ben ik best een beetje jaloers op. Als golfredacteur kom je op mooie plaatsen, waar je uitstekend kan eten dus ook, maar ik rij met alle liefde een stukje om om mijn collega’s te ondersteunen bij het maken van de volgende editie van Lekker500. Ik zeg het maar even.
Met trots kan het organisatiecomité de definitieve datum presenteren voor het Charity Golftoernooi t.b.v. De Stichting Sintvoorieder1, gesponsord door Zorg Vastgoed Management BV. En wel op dinsdag 13 mei 2025. Golfcentrum De Hoge Dijk stelt hiervoor belangeloos haar golfbaan beschikbaar! Het toernooi is een vurige wens van onze gewaardeerde sponsor Eric Venghaus die de stichting een warm hart toedraagt. De stichting zet zich in om kinderen die in verborgen armoede leven op pakjesavond toch een presentje te kunnen geven. Daarvoor is geld nodig. De volledige opbrengst gaat, na aftrek van kosten, naar de stichting. Alle medewerkers zetten zich vrijwillig in om dit toernooi tot een succes te maken. Wij vragen onze leden deze flyer onder de aandacht te brengen van hun netwerk. Wellicht bevinden zich daaronder geïnteresseerden in dit evenement. Elke flight is welkom! Het organisatiecomité
Ons gewaardeerde lid Sonja van de Rhoer mocht na een overwinning in de voorronde in Turkije deelnemen aan de finale van de Turkish Airlines World Golf Cup, uiteraard in Turkije. Ze speelde onder meer met ex-voetballer van Paris Saint Germain uit Kameroen en een Mongoliër, die danslesjes gaf tijdens het wachten bij de teebox. Hoe leuk kan golf zijn? Lees HIER over de avonturen van Sonja op de prachtige banen bij het Gloria Serenity Resort. Dit artikel werd eerder geplaatst in het Nationaal Golf Magazine.
De 'surprisereis', dit keer naar Spanje, zit er weer op. Sommigen stellen bleven nog iets langer, de meesten stapten maandag om 17 uur in de bus om pas tegen middernacht de golftas weer van de band op Schiphol te tillen. Het waren een paar sublieme dagen. Zonnetje, mooie banen, hier en daar een drankje, geen onvertogen woord, allemaal tevreden (hoewel niet altijd over het spel).
Natuurlijk was het spannend wie zich na dag 2 aan de top van het klassement zou nestelen. Maar alle aandacht, liefde en knuffels waren er in de eerste plaats voor Janneke Koster. Deze keer niet vanwege briljant golfspel maar vanwege een nachtelijke, onfortuinlijke val die haar een pijnlijke en opgezwollen enkel bezorgde. En veel warmte dus, als zij desondanks toch naar het terras of diner strompelde, steunend op Henk. Het was op dag 2 opnieuw zonnig maar wel een stuk frisser. Het was weer fijn spelen langs kleurige gevels. Ondanks netten langs de fairway vlogen hier en daar toch ballen richting koffiekopjes in tuinen en bij zwembaden. Op het oog bleef de schade beperkt. Bij het diner deden Ger en Rene de prijsuitreiking. Die leverde een heel andere top 3 op dan op dag 1, met Ron (mooie 34), Helene (keurige 32) en Frank van de familie Commandeur met een degelijke 31 punten. Dat maakt het klassement spannend. Op de laatste dag gaan Olga (59 punten) en Frank Maanders (58), Willem Buijteweg (58) runner up Ron Peereboom (57) en Ger (56) voor de hoofdprijzen. Voor de dagprijzen hebben ook anderen kans. Weer: zonnig, nog iets kouder.
Dag 2. De beste scores waren niet super, met 33 en 31. Onderhoud van Bellavista liet ook te wensen over, maar de zon scheen en het was droog en de gamba's a la ojillo waren heel lekker, dus waarom klagen. Olga won de eerste prijs, Willem Buijtenweg de tweede en Ger gelukkig de derde, anders waren alle dagprijzen naar de familie Commandeur deur gegaan, Frans Maanders werd 4. Gulzige types. Tot en met 14 punten rekenden we als de middenmoot, daaronder glom de degradatiezone. Peter - zijn naam liever hier niet noemen - had meer strepen dan punten, maar hij bleef gezellig. We applaudiseerden voor Hans T. We missen hem. Goed gedaan Hans. Mooi reisje.