Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
10.06.2024
Geen wereldconflict in de 20e eeuw ging aan oorlogsfotograaf Robert Capa voorbij. Zijn credo leeft nog altijd voort in de fotojournalistieke wereld: 'Als je foto niet goed genoeg is, sta je te veraf.’ Het werd hem zelf fataal door in Indochina op een landmijn te trappen. Hij kwam iets te dichtbij.
Ik moest er deze week aan denken: D-Day. Hij vocht mee, met zijn camera als wapen. Het leverde iconische foto’s op, die de oorlog een gezicht gaven.
Capa’s uitspraak is, als reactie op de oproep voor ‘geschiktere foto’s van de NVGJ-Week’, natuurlijk een volkomen misplaatste metafoor. Maar ik permitteer me op deze manier, beroepshalve, te mengen in de discussie over het - per se - aanleveren van liggende foto’s.
Hoezo; waarom?
Welnu, omdat een situatie zich nu eenmaal ‘voordoet’ en zich op het juiste moment laat vastleggen door de fotograaf. Dat is diens enige opdracht. Of dat beeld nu staand, liggend of vierkant is. Als de World Press Photo toevallig staand is, zoals de winnaar van dit jaar, dan past de lay out zich maar aan.
Ik heb collega’s gezien met camera’s die door ducktape bijeen werden gehouden, maar waarmee vrijwel altijd op de juiste afstand en het goede moment werd ‘geklikt’. Het toont aan dat, ongeacht allerlei digitale snufjes die in het vak zijn geslopen, te allen tijde het rechter oog en dito wijsvinger van de fotojournalist bepalend zijn voor het resultaat. Voor hem of haar is het beeldformaat op decisive moment volkomen ondergeschikt. Grote bladen hadden daar respect voor en pasten de lay out aan. Ze stopten desnoods de persen om dat ene beeld in al zijn waardigheid te kunnen tonen.
Dus niet de wens van de fotoredacteur is bepalend, omdat het beeld moet passen in een vooraf afgebakend sjabloon. Maar durf als redactie de lay out aan te passen als ‘die ene foto’ erom vraagt. Een zeer aanzienlijk deel van alle redactionele ruimte in gedrukte media wordt gevuld met beeld, dus zo gek is dat ook weer niet.
Met vele anderen heb ik het grootste deel van mijn loopbaan massief ijzeren Hasselblad’s meegetorst (op afstand zelfs terug te zien aan mijn ietwat scheven schouders en licht gebogen rug). Het voordeel was dat het vierkante dia’s opleverde, die door de vormgever naar wens konden worden ‘gecropt’ en zowel voor een spread als een tijdschrift-cover konden worden gebruikt. En dat laatste betaalde dan weer 150% van een foto op een binnenpagina. Maar dat terzijde.
Tot zover uit de oude doos. De donkere kamers zijn al weer een tijdje geleden gesloten en de fotografische werkelijkheid is inmiddels iets anders.
Toch maar ‘liggende’ beelden dan. Maar dan wel zo dichtbij mogelijk!
Ruud Taal, golfend fotojournalist
De 'surprisereis', dit keer naar Spanje, zit er weer op. Sommigen stellen bleven nog iets langer, de meesten stapten maandag om 17 uur in de bus om pas tegen middernacht de golftas weer van de band op Schiphol te tillen. Het waren een paar sublieme dagen. Zonnetje, mooie banen, hier en daar een drankje, geen onvertogen woord, allemaal tevreden (hoewel niet altijd over het spel).
Natuurlijk was het spannend wie zich na dag 2 aan de top van het klassement zou nestelen. Maar alle aandacht, liefde en knuffels waren er in de eerste plaats voor Janneke Koster. Deze keer niet vanwege briljant golfspel maar vanwege een nachtelijke, onfortuinlijke val die haar een pijnlijke en opgezwollen enkel bezorgde. En veel warmte dus, als zij desondanks toch naar het terras of diner strompelde, steunend op Henk. Het was op dag 2 opnieuw zonnig maar wel een stuk frisser. Het was weer fijn spelen langs kleurige gevels. Ondanks netten langs de fairway vlogen hier en daar toch ballen richting koffiekopjes in tuinen en bij zwembaden. Op het oog bleef de schade beperkt. Bij het diner deden Ger en Rene de prijsuitreiking. Die leverde een heel andere top 3 op dan op dag 1, met Ron (mooie 34), Helene (keurige 32) en Frank van de familie Commandeur met een degelijke 31 punten. Dat maakt het klassement spannend. Op de laatste dag gaan Olga (59 punten) en Frank Maanders (58), Willem Buijteweg (58) runner up Ron Peereboom (57) en Ger (56) voor de hoofdprijzen. Voor de dagprijzen hebben ook anderen kans. Weer: zonnig, nog iets kouder.
Dag 2. De beste scores waren niet super, met 33 en 31. Onderhoud van Bellavista liet ook te wensen over, maar de zon scheen en het was droog en de gamba's a la ojillo waren heel lekker, dus waarom klagen. Olga won de eerste prijs, Willem Buijtenweg de tweede en Ger gelukkig de derde, anders waren alle dagprijzen naar de familie Commandeur deur gegaan, Frans Maanders werd 4. Gulzige types. Tot en met 14 punten rekenden we als de middenmoot, daaronder glom de degradatiezone. Peter - zijn naam liever hier niet noemen - had meer strepen dan punten, maar hij bleef gezellig. We applaudiseerden voor Hans T. We missen hem. Goed gedaan Hans. Mooi reisje.
Verrassingen genoeg tijdens deze surprisereis. Zeer aangenaam zonnig weer. En de Transavia vlucht met het grootste deel van de deelnemers vertrok ondanks dubbele storm en dankzij gunstige startbaan op tijd, om zes uur, om vier uur aanwezig, om 3 uur van huis. Een uitje. Een deel van de 24 deelnemers liep vrijdag al een oefenrondje, alsof dat zou helpen. En anderen, zoals Helene en Cara, deden zich aan de boulevard tegoed aan voortreffelijke visgerechtjes. Een paar keer zelfs. Het licht in het restaurant was buitengewoon helder en Willem B was zeer tevreden over het dessertbuffet. Dus de eerste dag deugde. Morgen het echte werk, om 9 uur vertrekken voor een ronde op Bellavista. Vanavond lijkt niemand zich daar nog druk om te maken.
Een stormachtig begin van de 'surprisereis' voor de NVGJ'ers! De vlucht van het gezelschap naar Faro was gelukkig niet geannuleerd. Drie dagen verblijven ze in het Hilton Islantilla Golf Resort. Henk Koster nam de stokken direct ter hand en begon met een rondje. Mooi weer, polootje was voldoende. De redactie wenst iedereen veel plezier in Portugal!