Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
25.11.2020
Naar topgolf kijken is een groot genoegen, net zoals het tegelijkertijd eigenlijk een verschrikking is. Hoewel je weet dat elke vergelijking met ons eigen geknutsel volledig mank gaat, is het soms toch confronterend om te zien hoe de beste spelers van de wereld het spel benaderen. Maar soms, heel soms, laten de wereldtoppers óns groeien.
Het spelletje dat de heren elitegolfers spelen lijkt nog maar weinig op dat wat wij golf noemen. De aftstanden, de brute kracht, de precisie, het gebeurt nog maar zelden dat ik denk ‘dat kan ik ook’ (ook niet bij de vrouwen trouwens, maar dat terzijde) al was dat wel wat ik mezelf hoorde zeggen toen Jon Rahm op de achtste hole van Augusta National een bal keihard de bossen in topte. De onvervalste ‘hazennaaier’ kwam geen moment meer dan vijftig centimeter los van de grond, maakte nog wel heel wat meters, maar eindigde ruim van het doel en tussen de hoge bomen. Rahm keek verstoord naar zijn clubblad, schudde zijn hoofd, en vervolgde zijn weg. Ook hij wist op dat moment direct dat hij een ongekend slechte bal had geslagen, maar ook dat hij dat bij de volgende slag zeker goed ging maken.
Het is precies dat moment waar het voor ‘ons’ goedwillende amateurs meestal misgaat. Een slechte bal willen we uit alle macht compenseren, zelfs als de ligging nog slechter is dan de ligging waar de problemen mee begonnen. Dat een overhangende tak onze swing belemmert, dat het gat waar we de bal doorheen moeten krijgen niet veel groter is als een hoepel of dat de kansen op succes nog veel kleiner zijn dan dat… we nemen het niet waar, of weigeren in elk geval het waar te nemen. Eén verloren slag is immers genoeg. Niet laf terugtikken nu, maar het verloren terrein in één keer goedmaken. Waarna het vervolg zich laat raden…
Dat is iets wat de pro’s nooit overkomt. Of, bijna nooit, want wie zich eerder genoemde achtste hole van Rahm nog herinnert weet wel beter. Het door hem gekozen gat leek groot genoeg, maar vandaag niet. Hij raakte de boom vol en lag daardoor nóg verder in de problemen, hetgeen me nóg bekender voorkwam dan voornoemde hazennaaier. Onwillekeurig moest ik terugdenken aan andere momenten die van kwaad tot erger gingen. Derksen die in (bijna)gewonnen positie een tien maakte in Parijs. Kevin Na(externe link) die wel uit de bosjes dacht te kunnen spelen, maar dieper en dieper in het moerras zakte op weg naar een 16. Met als absoluut dieptepunt – hoogtepunt zo je wilt – de +19 die als officieel hoogste score op een hole ooit in de boeken staat. Hoewel aanwezigen meenden dat Ray Ainsley eigenlijk 23 slagen boven par scoorde.
En dan heb ik het (Uit respect? Uit ongeloof?) nog niet eens gehad over de tien van Tiger(externe link) in de laatste editie van The Masters. Een tien! Op een par-3… Woods! Denk daar maar aan als je de volgende keer richting hole worstelt. In iedereen schuilt een Tiger. Of in iedereen schuilt een rommelaar. Beslis zelf maar wat de prettigste gedachte is maar onthoud dat ook topgolfers soms net mensen zijn.
Met trots kan het organisatiecomité de definitieve datum presenteren voor het Charity Golftoernooi t.b.v. De Stichting Sintvoorieder1, gesponsord door Zorg Vastgoed Management BV. En wel op dinsdag 13 mei 2025. Golfcentrum De Hoge Dijk stelt hiervoor belangeloos haar golfbaan beschikbaar! Het toernooi is een vurige wens van onze gewaardeerde sponsor Eric Venghaus die de stichting een warm hart toedraagt. De stichting zet zich in om kinderen die in verborgen armoede leven op pakjesavond toch een presentje te kunnen geven. Daarvoor is geld nodig. De volledige opbrengst gaat, na aftrek van kosten, naar de stichting. Alle medewerkers zetten zich vrijwillig in om dit toernooi tot een succes te maken. Wij vragen onze leden deze flyer onder de aandacht te brengen van hun netwerk. Wellicht bevinden zich daaronder geïnteresseerden in dit evenement. Elke flight is welkom! Het organisatiecomité
Ons gewaardeerde lid Sonja van de Rhoer mocht na een overwinning in de voorronde in Turkije deelnemen aan de finale van de Turkish Airlines World Golf Cup, uiteraard in Turkije. Ze speelde onder meer met ex-voetballer van Paris Saint Germain uit Kameroen en een Mongoliër, die danslesjes gaf tijdens het wachten bij de teebox. Hoe leuk kan golf zijn? Lees HIER over de avonturen van Sonja op de prachtige banen bij het Gloria Serenity Resort. Dit artikel werd eerder geplaatst in het Nationaal Golf Magazine.
De 'surprisereis', dit keer naar Spanje, zit er weer op. Sommigen stellen bleven nog iets langer, de meesten stapten maandag om 17 uur in de bus om pas tegen middernacht de golftas weer van de band op Schiphol te tillen. Het waren een paar sublieme dagen. Zonnetje, mooie banen, hier en daar een drankje, geen onvertogen woord, allemaal tevreden (hoewel niet altijd over het spel).
Natuurlijk was het spannend wie zich na dag 2 aan de top van het klassement zou nestelen. Maar alle aandacht, liefde en knuffels waren er in de eerste plaats voor Janneke Koster. Deze keer niet vanwege briljant golfspel maar vanwege een nachtelijke, onfortuinlijke val die haar een pijnlijke en opgezwollen enkel bezorgde. En veel warmte dus, als zij desondanks toch naar het terras of diner strompelde, steunend op Henk. Het was op dag 2 opnieuw zonnig maar wel een stuk frisser. Het was weer fijn spelen langs kleurige gevels. Ondanks netten langs de fairway vlogen hier en daar toch ballen richting koffiekopjes in tuinen en bij zwembaden. Op het oog bleef de schade beperkt. Bij het diner deden Ger en Rene de prijsuitreiking. Die leverde een heel andere top 3 op dan op dag 1, met Ron (mooie 34), Helene (keurige 32) en Frank van de familie Commandeur met een degelijke 31 punten. Dat maakt het klassement spannend. Op de laatste dag gaan Olga (59 punten) en Frank Maanders (58), Willem Buijteweg (58) runner up Ron Peereboom (57) en Ger (56) voor de hoofdprijzen. Voor de dagprijzen hebben ook anderen kans. Weer: zonnig, nog iets kouder.
Dag 2. De beste scores waren niet super, met 33 en 31. Onderhoud van Bellavista liet ook te wensen over, maar de zon scheen en het was droog en de gamba's a la ojillo waren heel lekker, dus waarom klagen. Olga won de eerste prijs, Willem Buijtenweg de tweede en Ger gelukkig de derde, anders waren alle dagprijzen naar de familie Commandeur deur gegaan, Frans Maanders werd 4. Gulzige types. Tot en met 14 punten rekenden we als de middenmoot, daaronder glom de degradatiezone. Peter - zijn naam liever hier niet noemen - had meer strepen dan punten, maar hij bleef gezellig. We applaudiseerden voor Hans T. We missen hem. Goed gedaan Hans. Mooi reisje.