Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
04.05.2023
Hij wist heel goed welke indruk hij op mensen kon maken. Als hij het ergens niet mee eens was dan hoorde je dat en als hij je niet moest deed hij ook geen enkele poging dat te verbloemen. 'Het is toch zo?' Ik hoor het hem zo zeggen. Daarnaast was er vooral ook binnen de vereniging (daarbuiten misschien zelfs wel!) geen mens die zo hartgrondig op alles en iedereen kon mopperen als Poppe de Boer. Zó hartgrondig zelfs dat het woord mopperen binnen de NVGJ vervangen werd door het woord popperen. Hij werkte al lang als fotograaf voor Golfers Magazine voor ik er in 2006 kwam werken en in de jaren die volgden mocht ik veel met hem samenwerken en zagen we samen ook heel wat mooie plekken. In Frankrijk speelden we op een volkomen verzopen St Omer ('Zijn we daarvoor dat hele kolere-eind onderweg geweest), Spanje ('Het is mij te warm maatje, ik blijf lekker in de buggy zitten'), Portugal (God, wat was hij daar ziek van een foute garnaal) en zeker ook in Nederland.
De eerste anekdote die me echter te binnen schiet als ik aan Poppe denk, speelt zich af in Amerika, pal buiten de luchthaven van Miami om precies te zijn. Voor een persreis waren we in de Nederlandse nacht aangekomen in Florida en probeerden we in onze net opgehaalde huurauto, in de avondspits, de juiste afrit van de oneindige rotonde te vinden om weg te komen van de luchthaven. We reden nog geen twee minuten of vanaf de bijrijdersstoel zag ik een hand komen die hard op de op het stuur zittende claxon begon te drukken, terwijl hij met zijn andere arm druk aan het zwaaien was om de andere weggebruikers weg te jagen. Want dat we zo snel niet bij de juiste afrit kwamen was natuurlijk allemaal de schuld van die Amerikaanse wegpiraten die stuk voor stuk niet konden rijden. Stelletje idioten waren het. Dat het misschien, heel misschien, ook wel eens zou kunnen liggen aan de jetlag van de twee Nederlanders die de weg niet wisten, werd honend weggelachen. 'Ze kunnen toch niet rijden, maatje', grijnsde hij terwijl hij, voor even dan toch, weer rustig in zijn stoel terugzakte.
De herinnering is wat mij betreft exemplarisch voor Poppe. Hij méénde het oprecht dat het aan de anderen lag, maar tegelijkertijd kon hij het prima hebben als je hem er op wees dat hij niet zo moest popperen. Of het nu ging over leden die in zijn ogen iets onverteerbaars hadden gedaan, over de staat van een golfbaan waar we te gast waren, de kwaliteit van het eten dat uit de keuken kwam, en laten we vooral niet beginnen over de logostrijd binnen de NVGJ. Poppe had er een mening over, een sterke mening vaak, en dat moest je horen ook. Soms gemaakt boos, soms echt verontwaardigd, af en toe zelfs driftig, maar vrijwel altijd gevolgd door die typerende grijns als je vroeg of hij weer lekker aan het popperen was.
Het zal een stuk stiller worden op de club, de strijd om een nieuw logo nooit meer zo hoog oplaaien, maar laten we vooral af en toe blijven popperen. Al was het alleen maar om de herinnering aan een goede vriend levend te houden.
De 'surprisereis', dit keer naar Spanje, zit er weer op. Sommigen stellen bleven nog iets langer, de meesten stapten maandag om 17 uur in de bus om pas tegen middernacht de golftas weer van de band op Schiphol te tillen. Het waren een paar sublieme dagen. Zonnetje, mooie banen, hier en daar een drankje, geen onvertogen woord, allemaal tevreden (hoewel niet altijd over het spel).
Natuurlijk was het spannend wie zich na dag 2 aan de top van het klassement zou nestelen. Maar alle aandacht, liefde en knuffels waren er in de eerste plaats voor Janneke Koster. Deze keer niet vanwege briljant golfspel maar vanwege een nachtelijke, onfortuinlijke val die haar een pijnlijke en opgezwollen enkel bezorgde. En veel warmte dus, als zij desondanks toch naar het terras of diner strompelde, steunend op Henk. Het was op dag 2 opnieuw zonnig maar wel een stuk frisser. Het was weer fijn spelen langs kleurige gevels. Ondanks netten langs de fairway vlogen hier en daar toch ballen richting koffiekopjes in tuinen en bij zwembaden. Op het oog bleef de schade beperkt. Bij het diner deden Ger en Rene de prijsuitreiking. Die leverde een heel andere top 3 op dan op dag 1, met Ron (mooie 34), Helene (keurige 32) en Frank van de familie Commandeur met een degelijke 31 punten. Dat maakt het klassement spannend. Op de laatste dag gaan Olga (59 punten) en Frank Maanders (58), Willem Buijteweg (58) runner up Ron Peereboom (57) en Ger (56) voor de hoofdprijzen. Voor de dagprijzen hebben ook anderen kans. Weer: zonnig, nog iets kouder.
Dag 2. De beste scores waren niet super, met 33 en 31. Onderhoud van Bellavista liet ook te wensen over, maar de zon scheen en het was droog en de gamba's a la ojillo waren heel lekker, dus waarom klagen. Olga won de eerste prijs, Willem Buijtenweg de tweede en Ger gelukkig de derde, anders waren alle dagprijzen naar de familie Commandeur deur gegaan, Frans Maanders werd 4. Gulzige types. Tot en met 14 punten rekenden we als de middenmoot, daaronder glom de degradatiezone. Peter - zijn naam liever hier niet noemen - had meer strepen dan punten, maar hij bleef gezellig. We applaudiseerden voor Hans T. We missen hem. Goed gedaan Hans. Mooi reisje.
Verrassingen genoeg tijdens deze surprisereis. Zeer aangenaam zonnig weer. En de Transavia vlucht met het grootste deel van de deelnemers vertrok ondanks dubbele storm en dankzij gunstige startbaan op tijd, om zes uur, om vier uur aanwezig, om 3 uur van huis. Een uitje. Een deel van de 24 deelnemers liep vrijdag al een oefenrondje, alsof dat zou helpen. En anderen, zoals Helene en Cara, deden zich aan de boulevard tegoed aan voortreffelijke visgerechtjes. Een paar keer zelfs. Het licht in het restaurant was buitengewoon helder en Willem B was zeer tevreden over het dessertbuffet. Dus de eerste dag deugde. Morgen het echte werk, om 9 uur vertrekken voor een ronde op Bellavista. Vanavond lijkt niemand zich daar nog druk om te maken.
Een stormachtig begin van de 'surprisereis' voor de NVGJ'ers! De vlucht van het gezelschap naar Faro was gelukkig niet geannuleerd. Drie dagen verblijven ze in het Hilton Islantilla Golf Resort. Henk Koster nam de stokken direct ter hand en begon met een rondje. Mooi weer, polootje was voldoende. De redactie wenst iedereen veel plezier in Portugal!