Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
14.10.2020
Zoals we eerder konden lezen, binden NVGJ-ers buiten de normale wedstrijden ook op een andere manier de strijd met elkaar aan. De ‘Elite Cup’ was daar een mooi voorbeeld van. Een leuk en aanstekelijk verslag op de website was het gevolg van deze spannende wedstrijd op de Links Valley Golf Club in Ermelo, die door Foeke Collet met een score van 85 bruto werd gewonnen. Goed voorbeeld doet goed volgen. Een paar dagen geleden werd op de uitdagende 9-holes Par Drie baan van Madurodam de Pro-Staten Cup gespeeld door acht NVGJ-ers die op een of andere manier geselecteerd waren voor deze prestigieuze wedstrijd.
Hoe deze selectie plaats vond is het best bewaarde geheim uit de geschiedenis van de NVGJ. Uit de namen kan geconcludeerd worden dat een leeftijd van om en nabij de tachtig jaar een pré is, maar niet noodzakelijk. Ook werd duidelijk dat het geen gender neutrale happening was. Alleen mannen konden worden toegelaten, een beslissing die wellicht nog een staartje kan krijgen. Een boze brief van de hoofdredacteur van OPZIJ werd reeds ontvangen. Hoewel de naam van de Cup doet vermoeden dat het hier om een medische aandoening gaat, is dat volgens de organisatoren een foute veronderstelling, maar wel een gelukkige bijkomstigheid. Pro staat voor professional, verwijzend naar de vroegere kundigheid van de deelnemers en staten verwijst naar de staat, de kwaliteit van leven, van de deelnemers op dit moment.
De wedstrijd werd onder ideale omstandigheden gespeeld en de baan was in topconditie. Het was zaak om bogey’s en dubbel bogey’s van de kaart te houden en, het moet gezegd worden, dat lukte aardig. Er kon genoten worden van prachtige slagen die aan een ver verleden herinnerden. Jaap Homan, onder toeziend oog van ‘Het Parlement’, speelde als in zijn beste dagen, maar won niet. Ook Robbie van Erven Dorens liet zien waartoe hij vroeger in staat was. Poppe de Boer stond lang bovenaan het leaderbord dat nauwkeurig werd bijgehouden door Tom van Eyk, maar redde het ook niet. Cees van Drongelen stond te dringelen voor een plaats in de top drie, maar kreeg op de laatste holes de yips op de snelle greens. De uiteindelijke winnaar werd Peter Smulders met een score van 32 bruto. Hij kreeg onder luid applaus de Pro-staten Cup overhandigd. Naast de eerdergenoemde spelers deden nog mee, Ruud Onstein, Leo van de Ruit en Charles Taylor. De nazit in het gezellige clubhuis van Madurodam was uitermate gezellig met volle kleine glaasjes en mooie verhalen over vroeger tijden onder het motto: ‘Ons is oud, maar nog nie koud nie’.
Er komt zeker een vervolg van deze wedstrijd, maar met wie en waar, niemand weet het. Afwachten dus of je misschien een uitnodiging krijgt. Bij onverhoopt overlijden van één van de deelnemers, zal hij worden vervangen door een nieuw lid. Het aantal deelnemers blijf beperkt tot acht. Aanmelden voor een plaats op de wachtlijst kan met een brief onder nummer met een cv van de golfprestaties uit het verleden.
De foto’s van dit mooie evenement volgen zo spoedig mogelijk. Het rolletje is opgestuurd naar het ontwikkelcentrum van het ministerie van Defensie.
RO
Een paar keer tijdens mijn halve finaletreffen tegen longhitter en algehele kanjer Hélène Wiesenhaan moest ik onwillekeurig denken aan een speech van een andere onovertroffen kanjer, Al Pacino. ‘This is a game of inches. We fight every day for that extra inch. We live and die by that inch”.
Waarom niet boven Coevorden, Delfzijl of Simpelveld? Nee, de plaatselijke bui(en) vielen precies boven Winkel en nog exacter: boven golfbaan Regthuys. Hoewel de ellende niet lang duurde, toch redelijk frustrerend. Op deze fraaie foto, waarop Karin Mulder van buiten de fairway verder moet, lijkt er nog niets aan de hand.
Bunker Blues, het Opus Magnum van Leo van de Ruit, werd na de Memorial op Zeegersloot verloot. Het door Leo gesigneerde en door Ruud Taal beschikbaar gestelde boek werd gewonnen door Hannie Verhoeven. Zij ging met Robin, de dochter van Leo en zijn vriendin Henny, eregasten tijden het diner, op de foto. Ruud Onstein en Ruud Taal hielden beiden een ontroerende toespraak waarin Leo centraal stond.
Een spannende strijd wilde het niet worden, onze halve finale in de B-ronde van de mr. Glow matchplay-competitie. Terwijl we ons daar juist op hadden verheugd. Hannie, 1e op de eerste dag Texel, en ik, 1e op de tweede dag eerder deze maand. Allebei in vorm en op scherp. Maar het pakte anders uit. Met hele slechte weersvoorspellingen togen we woensdagmiddag 25 september naar golfbaan Haverleij bij ’s Hertogenbosch, bekend terrein voor Hannie. De baan was vrijwel leeg. Ik even naar de DR, kijken of mijn ballen recht vertrokken. Hannie naar de putting-green, die vol vers zand lag. Dat bleek later overigens met de hele baan en alle greens het geval. Met een doorbrekende zon – die buien zijn nooit gevallen - sloegen we verwachtingsvol af. Na 3 holes stond ik echter al 2 down. Het euvel: twee keer in de grond slaan, waardoor de bal niet 100 meter verder op de green landde, maar 50 meter verder op de fairway. Het beter indraaien en met rechte arm slaan, lukte even niet. Terwijl Hannie, zoals altijd, haar ballen kaarsrecht en ver bleef slaan. Toch pakte ik nog 2 holes terug, speelden we er twee gelijk, en leek het even de wedstrijd te worden waar we op hoopten. Maar de twee holes erna ging t weer mis met als gevolg, met 2 down naar de volgende 9 op de rode lus. Daar weer eentje teruggepakt en paar holes gelijk. Toen de par 3 van hole 14. Je weet vaak in het moment waar je een wedstrijd verliest. En dat was hier. We lagen samen op de green, konden allebei prima een par maken. Ik miste helaas de (heel korte) putt, waar Hannie hem wel netjes maakte: 3 down. De hole daarna verprutste ik opnieuw met een misslag; daarmee was over en uit. Het leert mij weer dat wat bij golfen een goede vorm lijkt te zijn, plots onderbroken kan worden door een flinke off-day. En dat brengt de twijfel of je die slag, die je de afgelopen maanden te pakken leek te hebben, niet weer helemaal kwijt bent. ‘Dat Is golf’, zeggen golfvrienden dan. Vast waar, want bij tennis ken ik het niet. Hannie leek er in ieder geval weinig last van te hebben; super constant bleef ze goed spelen en zorgde dat haar putts vielen als het moest om de hole te winnen.. Een terechte winnaar. Nu je vorm nog even vasthouden Hannie! Tot in de finale van de B tegen Pamela of Sonja.
Op 16 september speelden Pamela en ik onze matchplay wedstrijd in de verliezersronde. Pamela had de moeite genomen naar de Heelsumse af te reizen, waar ik haar voor deze middag had uitgenodigd. We waren allebei ruim op tijd om een koffietje te doen, wat in te slaan en te putten, een goede voorbereiding is het halve werk! Het weer viel mee, geen wind, niet veel zon, maar ook geen regen, lekkere temperatuur.
Wat was het een gigantisch feest, onze tweedaagse op Texel. Wat hebben we enorm genoten. En wat was het fijn om deze paar dagen zo met elkaar door te brengen op onze geliefde homecourse in de deskundige handen van Anita en haar team. Gelukkig hebben we de foto's en de verhalen nog!