Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
01.10.2022
Een week of wat geleden dineerde ik met mijn vrouw Irma en bij golfvrienden Cor Groeneweg en Lucy Prijs , met wie ik ook een kleurrijk verleden bij De Volkskrant deel. Lucy toverde een voortreffelijke Schotse maaltijd op tafel en Cor vertelde geanimeerd over hun liefde voor Schotland en de vele reizen daarnaartoe. Op de schoorsteenmantel van hun smaakvolle appartement zag ik een grote stoffen dobbelsteen staan, waarover Cor niet zonder trots kon melden dat dit de zogenoemde Rode Dobbelsteen was, de wisseltrofee die hij vorig jaar had gewonnen bij het gelijknamige toernooi ter nagedachtenis van Rob van den Dobbelsteen.
Deze aardige en erudiete collega van Het Parool kenden wij natuurlijk uit onze tijd aan de Wibautstraat en het frequenteren van het nabijgelegen café Hesp. We kregen het over hem, ons vak, de tijdgeest en als vanzelf over de plussen en minnen van het afslaan van rood. Had Rob echt een punt: afslaan van geel frustreert alleen maar als je drives niet verder komen dan zo’n 150 meter. Ik bracht in dat ook wij zestigplussers in staat moeten zijn verder te slaan door je swingtechniek aan te passen. Dus lessen gaan nemen en oefenen, oefenen. Cor wees nog maar eens naar de schoorsteenmantel. Het bewijs dat spelen van rood hem beter lag stond er fier bovenop.
Toen rinkelde er bij mij een belletje. Als shorthitter moest ik mijn scepsis laten varen en gewoon meedoen. De afspraak samen naar Spierdijk te reizen was snel gemaakt. En afgelopen dinsdag was het zover. De Rode Dobbelsteen lag tussen onze golftassen op de achterbank.
Ik voelde mij direct op mijn gemak in de flight met good ol’ Hans Terol en good ol’ Ruud Taal. Fijne wijze mannen en tegen de afstanden hoefde ik dus niet op te zien. Aan de baan en het weer lag het ook niet. Hans speelde goed en sprokkelde mooi 34 punten. Ruud had niet echt zijn dag. Met onverhoedse bounces raakte hij zowat alle bunkers op het parcours, maar desondanks wist hij toch nog 27 punten binnen te slepen.
Over mijn spel waren niet alleen Hans en Ruud verbaasd, maar ook ikzelf, want dat de gebruikelijke vier of vijf strepen bleven van de kaart en nagenoeg alle afslagen gingen recht en voor deze gelegenheid ook ver. Daarbij pakten de chips goed uit en vielen de putts op de juiste plek. Ik zat in de spreekwoordelijke flow en kwam met 39 stf. punten van de baan. Dat bleek genoeg om de wisseltrofee mee naar huis te mogen nemen.
Op de dag dat wij hem in ere hielden, haalde Rob van den Dobbelsteen ook via mij zijn gelijk. Als shorthitter kun je van rood dus wél goed uit de verf komen. Als “When I’m Sixty-four” moet je je innerlijke mannetjesputter met rust laten en het longhitten aan de jeugdigen overlaten, die mogelijk niet eens weten wie Paul McCartney is.
Op de terugreis hadden Cor en ik er schik in dat de dobbelsteen wederom op de achterbank lag. Die had daar ook zomaar voor hem kunnen liggen, want met 37 punten eindigde hij als tweede. Al nagenietend kwam bij mij de gedachte op dat de NVGJ in emancipatoire zin voorop loopt in de sportwereld. Want de Rode Dobbelsteen mogen wij zien als een genderneutrale prijs. Mannen, vrouwen alsook de LHTBTIQ+ gemeenschap; wij slaan voortaan allen af van rood, er is geen onderscheid meer en wij allen kunnen op eerlijke wijze winnen. Ik ga dus voortaan van rood.
Maar morgenochtend nog even niet, want dan speel ik met de Herenclub.
Jan van Galen
1
WEST 1
L. Westhof (Louis)
M
10.9
6
36
2
TERO 1
H. Terol (Hans)
M
17.8
13
34
3
KLEI 1
L. Klein Schiphorst (Leon)
M
16.0
11
33
4
SWAG 1
S Swagers (Stef)
M
.4
-6
32
5
PAEH 1
M. Paehlig (Martijn)
M
8.7
3
31
6
RUIT 1
L. van de Ruit (Leo)
M
15.5
11
30
7
RIJK 1
J.A de Rijke (Alwin)
M
17.6
13
30
8
SCHE 1
C. Scheen (Christian)
M
15.2
11
29
9
TAYL 1
C. Taylor (Charles)
M
17.4
13
29
10
COLL 1
F. Collet (Foeke)
M
8.3
3
27
11
LEUN 1
F. Leunge (Friso)
M
11.5
7
27
12
VENG 1
E Venghaus (Eric)
M
14.6
10
27
13
JONG 1
A de Jong (Annette)
V
16.6
19
17
Uitslag netto stableford dames en heren van hcp 18.0 tot en met hcp 36.0
Volgorde
Lidcode
Naam
HCP
Pl.HCP
Score
Extra informatie
1
GALE 1
J. van Galen (Jan)
M
25.3
22
39
2
GROE 3
C. Groeneweg (Cor)
M
29.0
26
37
3
LAAN 1
G. Laan (Ger)
M
20.8
17
35
4
TAAL 1
R. Taal (Ruud)
M
24.9
21
27
5
BROU 1
R. Brouwer (René)
M
22.1
18
26
6
BOTM 1
H. Botman (Hans)
M
28.7
25
26
7
3504
Taylor(gast) (lia)
V
26.1
30
25
8
HOUT 1
A. Houtkamp (Andy)
M
18.6
14
23
9
WOLL 1
W. Wollring (William)
M
25.9
22
18
10
MASS 1
R Massaut (Ronald)
M
31.0
28
18
Daar zaten we dan. Op een stoeltje aan de achttiende green van de Royal Obidos. Elkaar hoopvol aankijkend. Zouden we op deze tweede dag van het EMGJ nog een sprongetje naar boven kunnen maken? Zou het mogelijk zijn om in die top 5 te komen? Het veld van het EMGJ was nog nooit zo sterk bezet. Er waren nog nooit zoveel landen (zei men). En ja, de banen waren nog nooit zo moeilijk geprepareerd als deze week. Voor jullie info: de greens van Royal Obidos deden 12,3 op de stimpmeter. Dat is een beetje vergelijkbaar met wanneer je thuis op de tegels in je keuken een putt probeert te maken. Het is aanraken en daar gaan ze dan. Dat het iets was waar niet alleen wij als Nederlanders last van hadden, zo bleek wel weer. Want er werd steen en been geklaagd. Of nou ja, geklaagd is misschien niet het goede woord. We realiseerden ons vooral allemaal dat we er geen klote van kunnen.
De Praia D'El Rey Golf Course was na twee oefendagen het décor van de eerste échte krachtmeting tussen de twaalf landen tijdens het EMGJ 2024. Nederland staat na die eerste dag op een verdienstelijke zesde plaats, al had er meer in gezeten zo vonden de deelnemers unaniem. Hoogtepunten: de beste score van de dag van álle golfers voor Stef Swagers (+5) en een fraaie eagle (+2 birdies) voor Hélène Wiesenhaan.
Het dreamteam van de NVGJ, kort voor het begin van de EMGJ in Portugal. Let's do it! Lees de verslagen en bekijk de mooie foto's. Regen en wind in Nederland, (ondergaande) zon in Portugal.
"Van de gele tees is te moeilijk, zegt de wedstrijdleiding. Daarom moeten de heren van blauw", sprak captaine Madelon Barenbrug. "En de teemarkers op rood worden helemaal naar voren gezet." Moeilijk? Een blik op de scorekaart van de Royal Óbidos Golfcourse (vijf keer par-3, vijf keer par-5 en acht keer par-4) maakte duidelijk dat we van blauw slechts 5450 meter moeten overbruggen. De dames blijven zeer royaal onder de vijf kilometer. Ook al geruststellend was de raadpleging van de handicaptabellen: iedereen krijgt minder slagen dan zijn of haar handicapgetal. Het kan niet anders dat de baan meevalt. Het enige minpunt is misschien dat de wedstrijdleiding er eigen regels op na houdt: iedereen speelt voor driekwart van zijn playing handicap. Eenmaal onderweg tijdens deze tweede oefenronde vroegen we ons af hoe de wedstrijdleiding tot dit besluit is gekomen. Oké, golf is een lastig spel. Maar op deze baan, met veel strategische gesitueerde waterhindernissen en razendsnelle greens, wordt het de speler (m/v) ietsje moeilijker gemaakt. Golflegende Seve Ballesteros, die de baan ontwierp, had er kennelijk zin in... Gelukkig bestaat een flink deel van ons team uit onverschrokken types, echte longhitters zelfs, die niet zo snel geïmponeerd zijn. Water? Daar speel je gewoon om- of overheen. Snelle greens? Ook daarvoor is de oplossing eenvoudig: een stuk zachter putten dan je thuis gewend bent. Dus het kan niet missen dat de meesten van ons op woensdag, als we hier voor de echte score spelen, ten minste 30 stablefordpunten bijeen swingen. Omdat we niets (of bijna niets) aan het toeval wensen over te laten, lieten we de vroege oefenronde van vandaag (met drie starts vanaf 8 uur) volgen door een lange tactische teambespreking, een alcoholvrije lunch en een pittige sessie op zowel driving range als putting green. Daarna deed iedereen verplicht een middagdutje. En vanavond, zo is de afspraak, liggen we vroeg in ons mandje. O ja, het parcours glooit nogal. Bovendien is het vaak nogal ver lopen van green naar volgende tee. Welbeschouwd is het een echte buggybaan. Daarom laten we woensdag de handtrolleys en elektrische trolleys in de stalling (ze zijn bovendien van zeer matige kwaliteit, die niet past bij de vijf sterren die op dit real estate is geplakt) en legden we beslag op een flink deel van het buggypark. Want onze inschatting is dat we de andere elf landen dan in ieder geval rijdend over de betonpaden het nakijken zullen geven. Op naar morgen: de eerste wedstrijddag, op Praia d'el Rey.
De eerste oefenronde zit erop. En wel die op Praia d’el Rey. Wat zoiets betekent als ‘strand van de koning’. Althans, dat beweert de chauffeur van ons busje onderweg naar het clubhuis. Mij kunnen ze alles wijsmaken wat dat betreft. En eigenlijk spreekt er niemand van ons Portugees. Behalve Pamela. Die het graag liever wat onder de aandacht houdt, maar als ze haar zinnen heeft gezet op een specifiek drankje in een specifiek grote beker/glas/mok/wat er voor door moet gaan. Dan ineens weet ze toch iets tegen hem te ratelen waardoor hij gaat rennen. De smiecht.
Nee, verwacht hier niet elke paar minuten een update vanuit het team dat in Portugal onze driekleur representeert. Tien NVGJ-ers en de immer onvolprezen non-playing captain Madelon Barenbrug nemen het op Royal Obidos op tegen maar liefst zeven andere landen. Hoe vergaat het ze? Wat maken ze mee? Je vindt het hier.