Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
21.04.2020
„Is het te vroeg om deze dag tot klotedag te verklaren?”, vroeg ik dinsdag 21 april in alle vroegte aan mijn twittervolgers. Niet dat ik een antwoord verwachtte (al kwam dat redelijk vaak) maar vanaf het moment dat ik mijn ogen opende leek de dag weinig goeds in de zin te hebben. Het bleek akelig waar.
Het thuiszitten begint hoe langer hoe meer te knellen. Je hoort het uit alle hoeken en gaten van de samenleving. Ouders met jonge kinderen spelen inmiddels een maand voor docent. Tieners moeten het al weken zonder hun vrienden stellen en zijn veroordeeld tot hun ouders. En wij mogen niet golfen.
Al die dingen samen zorgen ervoor dat je niet langer elke dag fluitend naast je bed staat. De ene dag wel, de andere dag nadrukkelijk niet. Weer op die niet arbo-verantwoorde werkplek aan de slag. Weer de discussie waarom leren toch echt belangrijk is. Weer niet golfen.
Soms echter gloort er licht aan het eind van de tunnel. Dan mag je de deur uit voor het maken van een instructie. Is het bijna voorjaarvakantie. Lijk je zelfs weer te gaan mogen golfen, put je moed uit een goed geschreven golfprotocol over golf in die vermaledijde 1,5 meter samenleving. Tot je het advies van het OMT leest en je daaruit niet anders kan dan concluderen dat wat hen betreft golf (en andere sporten) verboden blijven.
Dan begint het te borrelen, ontsnapt een luide vloek je mond, deel je je ongenoegen op de social media, mopper je al een uur na het opstaan dat het een klotedag is, en hoop je dat het snel woensdag, of nog beter, mei, desnoods juni, is.
En dan hoor je dat Rob van den Dobbelsteen overleden is.
Mopperende kinderen, slechte werkplekken, zelfs gesloten golfbanen, het doet er allemaal niet meer toe. Hoewel? Een rondje vanaf rood voelt nu bijna als een morele plicht. Mogen die banen vandaag nog open? Of nee, kan de tijd teruggedraaid worden? Een paar jaar? En dan allemaal vanaf rood?
Dag Rob, je gaat gemist worden.
De 'surprisereis', dit keer naar Spanje, zit er weer op. Sommigen stellen bleven nog iets langer, de meesten stapten maandag om 17 uur in de bus om pas tegen middernacht de golftas weer van de band op Schiphol te tillen. Het waren een paar sublieme dagen. Zonnetje, mooie banen, hier en daar een drankje, geen onvertogen woord, allemaal tevreden (hoewel niet altijd over het spel).
Natuurlijk was het spannend wie zich na dag 2 aan de top van het klassement zou nestelen. Maar alle aandacht, liefde en knuffels waren er in de eerste plaats voor Janneke Koster. Deze keer niet vanwege briljant golfspel maar vanwege een nachtelijke, onfortuinlijke val die haar een pijnlijke en opgezwollen enkel bezorgde. En veel warmte dus, als zij desondanks toch naar het terras of diner strompelde, steunend op Henk. Het was op dag 2 opnieuw zonnig maar wel een stuk frisser. Het was weer fijn spelen langs kleurige gevels. Ondanks netten langs de fairway vlogen hier en daar toch ballen richting koffiekopjes in tuinen en bij zwembaden. Op het oog bleef de schade beperkt. Bij het diner deden Ger en Rene de prijsuitreiking. Die leverde een heel andere top 3 op dan op dag 1, met Ron (mooie 34), Helene (keurige 32) en Frank van de familie Commandeur met een degelijke 31 punten. Dat maakt het klassement spannend. Op de laatste dag gaan Olga (59 punten) en Frank Maanders (58), Willem Buijteweg (58) runner up Ron Peereboom (57) en Ger (56) voor de hoofdprijzen. Voor de dagprijzen hebben ook anderen kans. Weer: zonnig, nog iets kouder.
Dag 2. De beste scores waren niet super, met 33 en 31. Onderhoud van Bellavista liet ook te wensen over, maar de zon scheen en het was droog en de gamba's a la ojillo waren heel lekker, dus waarom klagen. Olga won de eerste prijs, Willem Buijtenweg de tweede en Ger gelukkig de derde, anders waren alle dagprijzen naar de familie Commandeur deur gegaan, Frans Maanders werd 4. Gulzige types. Tot en met 14 punten rekenden we als de middenmoot, daaronder glom de degradatiezone. Peter - zijn naam liever hier niet noemen - had meer strepen dan punten, maar hij bleef gezellig. We applaudiseerden voor Hans T. We missen hem. Goed gedaan Hans. Mooi reisje.
Verrassingen genoeg tijdens deze surprisereis. Zeer aangenaam zonnig weer. En de Transavia vlucht met het grootste deel van de deelnemers vertrok ondanks dubbele storm en dankzij gunstige startbaan op tijd, om zes uur, om vier uur aanwezig, om 3 uur van huis. Een uitje. Een deel van de 24 deelnemers liep vrijdag al een oefenrondje, alsof dat zou helpen. En anderen, zoals Helene en Cara, deden zich aan de boulevard tegoed aan voortreffelijke visgerechtjes. Een paar keer zelfs. Het licht in het restaurant was buitengewoon helder en Willem B was zeer tevreden over het dessertbuffet. Dus de eerste dag deugde. Morgen het echte werk, om 9 uur vertrekken voor een ronde op Bellavista. Vanavond lijkt niemand zich daar nog druk om te maken.
Een stormachtig begin van de 'surprisereis' voor de NVGJ'ers! De vlucht van het gezelschap naar Faro was gelukkig niet geannuleerd. Drie dagen verblijven ze in het Hilton Islantilla Golf Resort. Henk Koster nam de stokken direct ter hand en begon met een rondje. Mooi weer, polootje was voldoende. De redactie wenst iedereen veel plezier in Portugal!