Pal aan zee, een stevige wind, zon, een hartelijk welkom in het clubhuis. The Reay Golfclub, de noordelijkste 18-holes baan van Schotland, aan de rand van het gelijknamige plaatsje, staat model voor wat golf is voor de Schotten. Een sportieve plek, waar dorpsgenoten het tegen elkaar en de elementen opnemen, een goed glas bier of wijn drinken en iedereen welkom is.

Na jaren aarzelen omdat partner Hans het argument ‘regen in je zomervakantie’ steeds in de strijd wierp, reisden we dit jaar op mijn aandringen dan toch af naar Schotland. Het regende in Nederland immers toch al de hele zomer. Slechter kon het bijna niet worden. Doel; de 500 mijl oost-noord-west kust doen, veel lopen en ook golfen. Het overtrof alle verwachtingen.

We startten onze trip bij Edinburgh op de Dalmahoy Golfclub, een prachtige 18 holes baan die je tegen gereduceerd tarief speelt, als je er slaapt. Lange par 4’en, moeilijke par 3’en in een prachtige park om het landhuis heen. Achteraf de meest luxe baan die we speelden.

Tijdens onze tocht langs de oostkust zagen we steeds dat vrijwel elk dorp aan zee op het onvruchtbare stuk grond (links) langs de kust zijn begraafplaats en golfbaan heeft gemaakt. Meestal 18 holes, soms ook 9. We grapten na het zien van een begraafplaats: ‘Nu moet de golfcourse ook snel komen’.

Ten westen van Dunnet, waar je de Orkney-eilanden ziet liggen, had ik de Reary Golfclub besproken. De vrijwilligster in het clubhuis ontving ons hartelijk, wees de kooi om een paar ballen te oefenen, en de weg naar hole 1. Daarna moesten we hem zelf vinden. Wat een avontuur; doglegs, blinde holes, duinen op, en zo meer. En dat voor 40 pond pp. De zelfgebakken taart na afloop hadden we wel verdiend. Zeker Hans, waarvoor dit de derde baan van zijn leven was.

Aan de oostkust troffen we in de kleine kustplaats Gairloch spontaan eenzelfde soort linksbaan, naast een klein begraafplaatsje in de kom van de baai. Hoogteverschillen, duinen, aan zee. We mochten hem na 17 uur voor 15 pond pp spelen. Bijna windstil werd het, de zon scheen. Een feestje werkelijk; uitdagend, maar wel te doen. Op de par 3, die van grote hoogte 145 m ver lag, lagen we nota bene allebei op de green.

Wat een walhalla voor golfers Schotland, zowel voor geoefende spelers, als voor beginners zoals Hans. Geweldige banen, van groot en kostbaar, tot kleiner en prima te betalen. Van moeilijk door ligging en weersomstandigheden, tot makkelijker, maar - dat moet gezegd - dan moet het weer wel meezitten. De laatste besproken baan Abroath Golf Course, 10 km boven Carnoustie en zeker zo mooi gelegen en betaalbaar, hebben we afgezegd; windkracht 5 was ons te machtig.

Wat ik in Schotland het allerleukst vond is dat golf er gewoon een volkssport is. Iedereen speelt het, ongeacht salaris en positie, man, vrouw, jong en oud. Ook zijn de banen allemaal open. Zelfs op St Andrews en Carnoustie mag gewoon met honden worden gewandeld, in Nederland toch ondenkbaar!

‘Het is een open course hier. Iedereen is welkom’, zei een groundsman op St Andrews me toen ik vroeg naar de wandelaars met honden, die overstaken tussen de oefenende golfsters voor AIG for ladies dat er volgend weekeinde wordt gehouden. ‘Alleen op zondag zijn we dicht voor iedereen. Dan krijgt de baan rust en mogen de vissers hun netten drogen op de baan’.

Jullie begrijpen het waarschijnlijk al. Schotland, ik kom terug! En aan andere golfers, zou ik willen zeggen; ga er eens een kijkje nemen!