Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
08.07.2020
Blijkbaar zitten de betere golfers van ons NVGJ Virtuele Golfkampioenschap in de Duca Golf Experience in de laatste flights. Want voor de neutrale toeschouwers viel er bij de flights zes en zeven veel te genieten. In flight zes verbeterden Gerald (17 punten) en Martijn (18 punten) de beste scores tot dan toe (15 punten). Ook in flight zeven, bestaande uit Sonja van de Rhoer, Willem Buijteweg, Taco Mulder en Ron Peereboom Voller trakteren de deelnemers het publiek op fraaie staaltjes topgolf.
Op hole 1 laten Taco en Willem meteen maar vast een par noteren. Hebben is hebben. Goed voor drie punten p.p. Sonja blijft met twee punten goed in het spoor, Ron denkt kennelijk ”Het eerste gewin is kattengespin”, en houdt het bij één stablefordpunt. Op hole twee, de 441 meter lange par vijf, begint Ron warm te draaien. Zijn drive haalt bijna 200 meter. Met zijn derde slag ligt hij in de fringe. Vervolgens brengt hij een par op het scorebord, goed voor drie punten. Taco komt met een bogey van deze hole, goed voor twee punten. Sonja en Willem voegen één punt toe aan hun totaal.
Ron heeft de eer op de par vier derde hole. Hij gooit er een vorstelijk drive van 212 meter tegenaan. Door een beetje geharrewar onderweg op deze hole heeft Ron zes slagen nodig om uit te holen, goed voor één punt (totaal 5). Taco, Willem en Sonja maken elk een mooie bogey. Hierdoor zien ze hun score met twee punten toenemen. Zo komt Sonja op vijf, Willem op zes en Taco op zeven. Taco slaagt er op hole vier niet in zijn score te verbeteren. Daarentegen doen Sonja en Ron (drive dit
keer 206 meter) goede zaken. Zijn bogeyen deze hole, wat twee punten oplevert. Willem blijft, ondanks dat hij op deze hole twee keer in de zandbak belandt, standvastig doorgaan. Met één punt als beloning.
Als de spelers hole vier verlaten, laat de scoreboardstatistiek iets bijzonders zien: alle vier flightgenoten staan op zeven punten. Wat nog niet eerder is voorgekomen tijdens deze virtuele competitie in het hoofdkantoor van onze sponsor Duca del Cosma. Hole vijf is een zo op het oog eenvoudige par drie. Toch lukt het Ron en Willem niet tot score te komen. Sonja en Taco daarentegen spreken hun onmiskenbare golftalenten aan: parretje voor alle twee. Dat betekent twee keer drie punten, waardoor ze op tien stablefords komen.
Met nog vier holes voor de boeg, kunnen we vaststellen dat er ook vandaag weer hoge scores haalbaar zijn. Dan moeten de spelers om te beginnen op de par vijf zesde hole gedegen slagwerk afleveren. Zulks is Sonja en Taco wel toevertrouwd. Met voor beiden een bogey voegen ze drie punten toe aan hun totaalscore. Ron weet dat hij nu of nooit een inhaalrace moet starten. Op een drive van 207 meter laat hij een tweede slag van 182 meter volgen. Echter, zijn derde slag vliegt over de green en belandt in het water van de Pacific. Hij scoort een zeven, goed voor één punt; zoals ook Willem één stableford meepikt.
Op de beroemde par drie zevende hole (hoge teebox, lage green) houden Ron en Willem hun slag te kort. Zodat ze vanuit de bunker verder mogen. Taco en Sonja slaan zoals het moet: bal op de green. Sonja ziet haar bal doorrollen naar de vlag. Hij blijft liggen op 4,5 meter van de pin. Dat wordt een ‘gimmie’ van de golfsimulator, oftewel een birdie voor Sonja. Dankzij maar liefst vier punten komt
Sonja op 17. En dat met nog twee holes te gaan. Willem maakt vanuit de bunker een “sandy”, goed voor drie punten. Taco en Ron zien hun inspanningen beloond met een bogey. Zij kunnen twee punten in de pocket steken, waarmee Taco op 15 komt en Ron op 10.
Kan Sonja de druk als potentiële ”leader in the clubhouse” aan. Uiterlijk lijkt ze een koele kikker. Bij het maken van een clubkeuze blijkt toch enige onzekerheid. We gaan het meemaken. Ron ziet zijn tweede, derde en vierde slag kopje onder gaan in de oceaan. Wat hem brengt op het maximum van tien slagen en een lelijke nul op de scorekaart. Sonja, Taco en Willem spelen deze par vier hole eensgezind in zes slagen; goed voor één punt per persoon. Ron blijft steken op tien punten; Willem komt op 12; Taco gaat naar 16; Sonja evenaart met 18 punten de toppositie van Martijn.
Op de laatste hole heeft Sonja aan één punt genoeg om in haar eentje aan de leiding te gaan. Bij Ron laat op hole negen zijn korte werk hem in de steek. Zeven slagen is teveel voor een punt. Taco doet er ook zeven slagen over om uit te holen: eveneens nul punten. Ook Sonja is op de slothole niet gelukkig met haar short game: zeven slagen en helaas voor haar dus ook nul punten. Willem is de enige die op hole negen geen punten morst. Hij maakt een bogey en dat is met zijn handicap goed voor drie punten.
Dit geeft voor deze flight de volgende eindstand: Ron tien punten, Willem 15, Taco 16 en Sonja 18. ”Leaders in the Clubhouse” zijn nu Sonja van de Rhoer en Martijn Paehlig. Gerald van Daalen staat met 17 punten op plek drie van het scoreboard. Taco is vierde met 16 punten. Voor de achtste en laatste flight van onze virtuele golfcompetitie in de Duca Golf Experience mogen op donderdag 9 juli John Dekker, Henk Koster, Ger Laan en Hans Terol aan de bak.
Daar zaten we dan. Op een stoeltje aan de achttiende green van de Royal Obidos. Elkaar hoopvol aankijkend. Zouden we op deze tweede dag van het EMGJ nog een sprongetje naar boven kunnen maken? Zou het mogelijk zijn om in die top 5 te komen? Het veld van het EMGJ was nog nooit zo sterk bezet. Er waren nog nooit zoveel landen (zei men). En ja, de banen waren nog nooit zo moeilijk geprepareerd als deze week. Voor jullie info: de greens van Royal Obidos deden 12,3 op de stimpmeter. Dat is een beetje vergelijkbaar met wanneer je thuis op de tegels in je keuken een putt probeert te maken. Het is aanraken en daar gaan ze dan. Dat het iets was waar niet alleen wij als Nederlanders last van hadden, zo bleek wel weer. Want er werd steen en been geklaagd. Of nou ja, geklaagd is misschien niet het goede woord. We realiseerden ons vooral allemaal dat we er geen klote van kunnen.
De Praia D'El Rey Golf Course was na twee oefendagen het décor van de eerste échte krachtmeting tussen de twaalf landen tijdens het EMGJ 2024. Nederland staat na die eerste dag op een verdienstelijke zesde plaats, al had er meer in gezeten zo vonden de deelnemers unaniem. Hoogtepunten: de beste score van de dag van álle golfers voor Stef Swagers (+5) en een fraaie eagle (+2 birdies) voor Hélène Wiesenhaan.
Het dreamteam van de NVGJ, kort voor het begin van de EMGJ in Portugal. Let's do it! Lees de verslagen en bekijk de mooie foto's. Regen en wind in Nederland, (ondergaande) zon in Portugal.
"Van de gele tees is te moeilijk, zegt de wedstrijdleiding. Daarom moeten de heren van blauw", sprak captaine Madelon Barenbrug. "En de teemarkers op rood worden helemaal naar voren gezet." Moeilijk? Een blik op de scorekaart van de Royal Óbidos Golfcourse (vijf keer par-3, vijf keer par-5 en acht keer par-4) maakte duidelijk dat we van blauw slechts 5450 meter moeten overbruggen. De dames blijven zeer royaal onder de vijf kilometer. Ook al geruststellend was de raadpleging van de handicaptabellen: iedereen krijgt minder slagen dan zijn of haar handicapgetal. Het kan niet anders dat de baan meevalt. Het enige minpunt is misschien dat de wedstrijdleiding er eigen regels op na houdt: iedereen speelt voor driekwart van zijn playing handicap. Eenmaal onderweg tijdens deze tweede oefenronde vroegen we ons af hoe de wedstrijdleiding tot dit besluit is gekomen. Oké, golf is een lastig spel. Maar op deze baan, met veel strategische gesitueerde waterhindernissen en razendsnelle greens, wordt het de speler (m/v) ietsje moeilijker gemaakt. Golflegende Seve Ballesteros, die de baan ontwierp, had er kennelijk zin in... Gelukkig bestaat een flink deel van ons team uit onverschrokken types, echte longhitters zelfs, die niet zo snel geïmponeerd zijn. Water? Daar speel je gewoon om- of overheen. Snelle greens? Ook daarvoor is de oplossing eenvoudig: een stuk zachter putten dan je thuis gewend bent. Dus het kan niet missen dat de meesten van ons op woensdag, als we hier voor de echte score spelen, ten minste 30 stablefordpunten bijeen swingen. Omdat we niets (of bijna niets) aan het toeval wensen over te laten, lieten we de vroege oefenronde van vandaag (met drie starts vanaf 8 uur) volgen door een lange tactische teambespreking, een alcoholvrije lunch en een pittige sessie op zowel driving range als putting green. Daarna deed iedereen verplicht een middagdutje. En vanavond, zo is de afspraak, liggen we vroeg in ons mandje. O ja, het parcours glooit nogal. Bovendien is het vaak nogal ver lopen van green naar volgende tee. Welbeschouwd is het een echte buggybaan. Daarom laten we woensdag de handtrolleys en elektrische trolleys in de stalling (ze zijn bovendien van zeer matige kwaliteit, die niet past bij de vijf sterren die op dit real estate is geplakt) en legden we beslag op een flink deel van het buggypark. Want onze inschatting is dat we de andere elf landen dan in ieder geval rijdend over de betonpaden het nakijken zullen geven. Op naar morgen: de eerste wedstrijddag, op Praia d'el Rey.
De eerste oefenronde zit erop. En wel die op Praia d’el Rey. Wat zoiets betekent als ‘strand van de koning’. Althans, dat beweert de chauffeur van ons busje onderweg naar het clubhuis. Mij kunnen ze alles wijsmaken wat dat betreft. En eigenlijk spreekt er niemand van ons Portugees. Behalve Pamela. Die het graag liever wat onder de aandacht houdt, maar als ze haar zinnen heeft gezet op een specifiek drankje in een specifiek grote beker/glas/mok/wat er voor door moet gaan. Dan ineens weet ze toch iets tegen hem te ratelen waardoor hij gaat rennen. De smiecht.
Nee, verwacht hier niet elke paar minuten een update vanuit het team dat in Portugal onze driekleur representeert. Tien NVGJ-ers en de immer onvolprezen non-playing captain Madelon Barenbrug nemen het op Royal Obidos op tegen maar liefst zeven andere landen. Hoe vergaat het ze? Wat maken ze mee? Je vindt het hier.