Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
08.07.2020
Blijkbaar zitten de betere golfers van ons NVGJ Virtuele Golfkampioenschap in de Duca Golf Experience in de laatste flights. Want voor de neutrale toeschouwers viel er bij de flights zes en zeven veel te genieten. In flight zes verbeterden Gerald (17 punten) en Martijn (18 punten) de beste scores tot dan toe (15 punten). Ook in flight zeven, bestaande uit Sonja van de Rhoer, Willem Buijteweg, Taco Mulder en Ron Peereboom Voller trakteren de deelnemers het publiek op fraaie staaltjes topgolf.
Op hole 1 laten Taco en Willem meteen maar vast een par noteren. Hebben is hebben. Goed voor drie punten p.p. Sonja blijft met twee punten goed in het spoor, Ron denkt kennelijk ”Het eerste gewin is kattengespin”, en houdt het bij één stablefordpunt. Op hole twee, de 441 meter lange par vijf, begint Ron warm te draaien. Zijn drive haalt bijna 200 meter. Met zijn derde slag ligt hij in de fringe. Vervolgens brengt hij een par op het scorebord, goed voor drie punten. Taco komt met een bogey van deze hole, goed voor twee punten. Sonja en Willem voegen één punt toe aan hun totaal.
Ron heeft de eer op de par vier derde hole. Hij gooit er een vorstelijk drive van 212 meter tegenaan. Door een beetje geharrewar onderweg op deze hole heeft Ron zes slagen nodig om uit te holen, goed voor één punt (totaal 5). Taco, Willem en Sonja maken elk een mooie bogey. Hierdoor zien ze hun score met twee punten toenemen. Zo komt Sonja op vijf, Willem op zes en Taco op zeven. Taco slaagt er op hole vier niet in zijn score te verbeteren. Daarentegen doen Sonja en Ron (drive dit
keer 206 meter) goede zaken. Zijn bogeyen deze hole, wat twee punten oplevert. Willem blijft, ondanks dat hij op deze hole twee keer in de zandbak belandt, standvastig doorgaan. Met één punt als beloning.
Als de spelers hole vier verlaten, laat de scoreboardstatistiek iets bijzonders zien: alle vier flightgenoten staan op zeven punten. Wat nog niet eerder is voorgekomen tijdens deze virtuele competitie in het hoofdkantoor van onze sponsor Duca del Cosma. Hole vijf is een zo op het oog eenvoudige par drie. Toch lukt het Ron en Willem niet tot score te komen. Sonja en Taco daarentegen spreken hun onmiskenbare golftalenten aan: parretje voor alle twee. Dat betekent twee keer drie punten, waardoor ze op tien stablefords komen.
Met nog vier holes voor de boeg, kunnen we vaststellen dat er ook vandaag weer hoge scores haalbaar zijn. Dan moeten de spelers om te beginnen op de par vijf zesde hole gedegen slagwerk afleveren. Zulks is Sonja en Taco wel toevertrouwd. Met voor beiden een bogey voegen ze drie punten toe aan hun totaalscore. Ron weet dat hij nu of nooit een inhaalrace moet starten. Op een drive van 207 meter laat hij een tweede slag van 182 meter volgen. Echter, zijn derde slag vliegt over de green en belandt in het water van de Pacific. Hij scoort een zeven, goed voor één punt; zoals ook Willem één stableford meepikt.
Op de beroemde par drie zevende hole (hoge teebox, lage green) houden Ron en Willem hun slag te kort. Zodat ze vanuit de bunker verder mogen. Taco en Sonja slaan zoals het moet: bal op de green. Sonja ziet haar bal doorrollen naar de vlag. Hij blijft liggen op 4,5 meter van de pin. Dat wordt een ‘gimmie’ van de golfsimulator, oftewel een birdie voor Sonja. Dankzij maar liefst vier punten komt
Sonja op 17. En dat met nog twee holes te gaan. Willem maakt vanuit de bunker een “sandy”, goed voor drie punten. Taco en Ron zien hun inspanningen beloond met een bogey. Zij kunnen twee punten in de pocket steken, waarmee Taco op 15 komt en Ron op 10.
Kan Sonja de druk als potentiële ”leader in the clubhouse” aan. Uiterlijk lijkt ze een koele kikker. Bij het maken van een clubkeuze blijkt toch enige onzekerheid. We gaan het meemaken. Ron ziet zijn tweede, derde en vierde slag kopje onder gaan in de oceaan. Wat hem brengt op het maximum van tien slagen en een lelijke nul op de scorekaart. Sonja, Taco en Willem spelen deze par vier hole eensgezind in zes slagen; goed voor één punt per persoon. Ron blijft steken op tien punten; Willem komt op 12; Taco gaat naar 16; Sonja evenaart met 18 punten de toppositie van Martijn.
Op de laatste hole heeft Sonja aan één punt genoeg om in haar eentje aan de leiding te gaan. Bij Ron laat op hole negen zijn korte werk hem in de steek. Zeven slagen is teveel voor een punt. Taco doet er ook zeven slagen over om uit te holen: eveneens nul punten. Ook Sonja is op de slothole niet gelukkig met haar short game: zeven slagen en helaas voor haar dus ook nul punten. Willem is de enige die op hole negen geen punten morst. Hij maakt een bogey en dat is met zijn handicap goed voor drie punten.
Dit geeft voor deze flight de volgende eindstand: Ron tien punten, Willem 15, Taco 16 en Sonja 18. ”Leaders in the Clubhouse” zijn nu Sonja van de Rhoer en Martijn Paehlig. Gerald van Daalen staat met 17 punten op plek drie van het scoreboard. Taco is vierde met 16 punten. Voor de achtste en laatste flight van onze virtuele golfcompetitie in de Duca Golf Experience mogen op donderdag 9 juli John Dekker, Henk Koster, Ger Laan en Hans Terol aan de bak.
Zakjapanners, Excel-sheets, Google Maps en een hele rits aan mitsen en maren nog meer zijn de revue gepasseerd, maar onze wedstrijdleider Louis Westhof heeft het allemaal weten te pareren en is tot een indeling gekomen.
Mijn lievelingscabaretier ADHD’er, Jochem Myjer omschreef het mooi in zijn theatervoorstelling Adem in, Adem uit. TEXEL- lammetjes, vogels kijken, wandelen, fietsen, rust, natuur, bos, nachtelijke duisternis en de Waddenzee die op de wereld erfgoedlijst van de UNESCO staat en natuurlijk onze geliefde gastvrije golfbaan. Ik had een paar dagen voordat ik naar Texel vertrok met een half oog een tv programma langs zien komen dat er te weinig schapen waren op Texel of te weinig lammetjes werden geboren en dat er moest worden gevreesd voor de toekomst van “Het Schaap”. Nou dat weer, dacht ik geërgerd. Moet ik er dan nog op uit om een dekbed of kussen of onderdeken te scoren voor TexelWool failliet is? Niet gedaan. Misschien September. Maar goed , Elaine de Boer en ik hadden besloten een dagje eerder af te reizen naar Texel en een rondje golf te spelen. Alex de Vries belde of hij mocht aan sluiten Er waren geen belemmeringen voor dit verzoek, en Louis Westerhof besloot op de Lage Vuursche dat ook hij zichzelf een dagje eerder Texel gunde en met ons mee wilde spelen. Wel wat later dan de geplande starttijd wegens dringende business. Geen probleem. We zien het wel waar je bij ons aansluit. Zo startte wij na een gezellige lunch met zijn drieën. We speelde de spelvorm Amerikaantje en wat later kwam daar ook nog een tweede spelvorm bij namelijk “burgemeester”. Door elkaar. Om het ons gemakkelijk te maken. Met Louis erbij werd het Hoog-Laag , jongens tegen de meisjes. Het eindigde in gelijk spel, we hadden alle vier een geweldige middag, waarbij Elaine zichzelf oversteeg met 39 stableford punten. Het was aan haar te danken dat we niet verloren. Wat een gezelligheid in het clubhuis waar een aantal NVGJers zich hadden verzameld rond het haardvuur en heerlijk zaten te borrelen. Gezamenlijk gegeten en heel, heel weinig drank tot mij genomen. Op naar woensdag; de wedstrijddag. Mijn flightgenoten Frank Uijlenbroek en Eric Korver hadden er ook zin in. Ik was benieuwd hoe de golfdag zich zou ontvouwen met deze twee heren. Dan heb ik het over hun temperament gedurende het spel. Zou Eric zijn club’s door midden breken of in het water smijten? Zou Frank zichzelf verbaal tot het bot afbreken na een mislukte slag? Ik kan jullie vertellen dat Eric maar 1keer zijn club weggesmeten heeft na het misgaan van een slag uit de bunker en Frank heeft maar een paar keer zichzelf afgebrand met hier niet te herhalen bewoordingen. Het viel mij reuze mee. Er werd mij nog wel door Frank, aan het begin van onze ronde, vriendelijk doch dringend verzocht mijn broek aan te houden. Dit naar aanleiding van onze ronde op de Lage Vuursche waar ik een regenbroek aan had en naast de green opeens bedacht dat ie uit moest. En wel nu. Maar mijn regenbroek ging niet over mijn golfschoenen heen en ik kreeg mijn broek ook niet meer omhoog omdat mijn schoenen in de voering verstrikt waren geraakt. HELP, ik krijg mijn broek niet uit riep ik. Frank moest toen nog putten en was aan het wachten en wachten en wachten. Killing voor je spel. Super, super onbeleefd van mij. Totaal ongepast gedrag. Maar het is mij vergeven. Toch Frank? Tja, 36 punten . Ik dacht bij elke slag, please houd de bal in de baan, blijf je concentreren, loop even naar de vlag, meet even de afstand op de green naar de vlag. Dat betaalde zich uit. Maar ook zeker het gezelschap van Frank en Eric die zo zichtbaar genoten, hebben bijgedragen tot deze prestatie. Zelf was ik vooral geïnteresseerd in de prestatie van Alwin, ook sponsor, want ja ook tussen de sponsoren is een titanenstrijd gaande. Gelukkig had hij minder gepresteerd. Wij staan nu gelijk. Een geestige prijsuitreiking van Alex, om Seth Gaaikema maar even te citeren: wat een spreker is die man, wat een spreker is die man, het is een man die ouwehoeren kan. Voor de jeugd onder ons , Seth Gaaikema was een cabaretier, musicalschrijver en vertaler. Ik schrijf het er maar even bij want laatst had een medewerker van mij nog nooit van de Beatles gehoord. De lieftallige assistentie van Louis maakte het plaatje compleet. Nog even een kleine rectificatie. De lakeball’s worden door de NVGJ gesponsord als prijs. Niet door mij. De zeepjes dan weer wel, zolang jullie dit leuk vinden, anders gaan we weer over op de wijn. Pas toen ik weer op mijn stoel zat dacht ik “shit” ik had wat moeten zeggen maar gelukkig deed Hannie dat, winnares in de B. Dus als nog, bij deze, heel veel dank aan de onvermoeibare organisatie waar zoals altijd alles tot in de puntjes georganiseerd en geregeld was. Het waren heerlijke dagen. Jolanda
Ik ben er klaar voor. Tenminste, alle voorbereidingen zijn gedaan: diverse handschoen, check. Genoeg ballen, check. Pins, check. Pitchfork, check. Golfhorloge, check. Vier seizoenen kleding in de auto, check. Nog wel even de clubjes poetsen. En nieuwe golfschoenen bestellen, want deze robuuste Stuburts zitten wel heerlijk, maar overal waar naden zijn laten die inmiddels los. Nu ben ik mij wat minder bewust van wat wij ‘in voorraad’ hebben dan mijn echtgenote. Tenzij het om de wijnkast gaat. ,,Nieuwe schoenen bestellen'', vraagt zij verbaasd. ,,Heb je al eens in de garage gekeken. Je hebt nog twee paar nieuwe. In de doos, nooit uitgepakt'', klinkt het vol onbegrip. Hè, nieuwe schoenen? Welnee, of toch. Twee dozen van Duca del Cosma. Ja, uitverkoopjes, die kon ik echt niet laten staan. De situatie vraagt om een licht charmeoffensief. Zal ik meteen maar even het schoenenrek opruimen, stel ik zeer toeschietelijk voor. ,,Zal mij niet verbazen als daar ook nog nieuwe schoenen staan.'' Kom op! Ik verzamel geen schoenen, ik loop er alleen maar op. Het opruimen van het muurhoge schoenenrek blijkt een harde confrontatie met mijzelf. Op ooghoogte vind ik direct de vaker gebruikte, oude schoenen. Wat meer onderop blinken nog andere schoenen. Callaway? Zitten die ook in de schoenen, vraag ik quasi nonchalant. Wel een beetje slordig. Nog eens drie paar golfschoenen; nieuw. Wit met rode en zwarte bies, geheel zwart en een paar klassiek bruin met krokodillenprint. Maar, ik gooi ook zes paar oude schoenen weg, probeer ik nog. Dat is niet voor niets, want niet wetend dat de garage een verkapte golfschoenensale is, had ik al een nieuw paar besteld. Hey Dée, werk jij morgen thuis? ,,Ja, hoezo?'' Nou, het kan zijn dat er een pakje voor mij wordt bezorgd en ik heb de hele dag afspraken buitenshuis, probeer ik zo gewoon mogelijk. Dat heeft ze meteen door. ,,Een pakje? Je gaat mij toch niet vertellen dat je nieuwe golfschoenen hebt besteld'' vraagt ze hoofdschuddend. Nou ja, ik wist dus niet dat ik ergens nog een paar nieuwe schoenen had staan. Dat was voor ik ging opruimen, anders had ik dat nóóit gedaan, natuurlijk. Weer een zucht, gecombineerd met een meewarige blik. Ik denk dat het maandag de zwarte Callaway's worden; spikeless. Ik blijk ook zwarte golfschoenen te hebben mét spikes... Wist ik ook niet... Ronald Massaut
Soos vorige jaar het Ruud Taal en Ruud Onstein, die twee oudste gholfspelende lede van die NVGJ, die nuwe gholf seisoen afgeskop met ’n wedstrijd op die gholfbaan van Kuilsrivier, ’n baan in die omgewing van Stellenbosch. Hulle het matchplay gespeel vir die bevordering van die inskrijwings vir die Mr. Glow Matchplay Kompetisie en die eggenotes Marianne en Kea het toegekijk of alles volgens die reeëls is verloop. Ruud O is oud wenner van dees kompetisie, maar hij is nu te oud om nog te kompeteer vir die wentjek, ondanks dat hij die gholfstokkies nog aardig kan hanteer. Ruud T het die wens om die Cup nog ooit te wen, maar of dit sal gebeur lig in die skoot van die toekoms verborge. Het was een spannend tweegeveg waarbij die wenkanse bij elk putjie verander het. Dan het Ruud één op op sy telkaart, en dan had Ruud één op op sy telkaart. So het die kanse gewissel. Op die 15e putjie was albei spelers gelijk op, maar op die 16e putjie het Ruud O sy bofhou verbrou en die bal in die water geslaan, terwijl Ruud T een baie bofhou gemoker het en die putjie gewen het. Op die 17e putjie was beide spelers gelijk aan die baansijfer so dat die 18e putjie, baansijfer 5, die beslissing moes bring. Daar het Ruud T toegeslaan, hij was met drie houwe op die setperk en het met sy setijster, die vuurwarm was, die bal dood bij die pen gekrij vir ‘n 5. Die beide spelers het hierna hande geskud en Ruud T gefelisiteer met dees pragtige oorwinning. Die wedstrijd was in baie harmonie verloop en die koeldrankies na afloop was baie lekker. Dieselfde aand het die twee aandete geniet in één van die spog restaurants van Stellenbosch. Daar het Ruud T na sy sege geseg: “Ek is baie tevrede met my spel, daar was ’n paar belangrike sethouwe wat die verskil tussen wen en verloor was. Dit is ’n wonderlike manier om die nuwe seisoen te begin en ek sien uit na die jaar. Ek wil hierop voortbou en vanjaar my best gholf speel’ aldus een tevrede Ruud Taal. (voor vertalingen raden wij Google Translate of Glosbe.com aan, red)
De aanmelding voor de NVGJ-matchplaycompetitie 2025 is opengesteld. Aanmelden kan heel eenvoudig (én snel!), door een e-mailbericht naar louiswesthof@gmail.com te sturen met: ‘Ja, ik doe mee’, of woorden van gelijke strekking. Ook in de 2024-editie is weer bewezen dat er geen leukere spelvorm is dan matchplay. Voor het derde jaar op rij draagt deze wedstrijdreeks de naam van onze ruimhartige sponsor Mr. Glow, vertegenwoordigd door Jolanda Swart. Hulde! Ik ben heel benieuwd waarmee ze de finalisten en halvefinalisten dit jaar zal verrassen. Gezien het enthousiasme onder de deelnemers over de vorige edities hebben we voor dit jaar nauwelijks iets aan de opzet gewijzigd. Dus organiseren we ook in dit jaar een herkansingscompetitie voor de verliezers in de eerste en tweede ronde (mits voldoende aanmeldingen, moet ik er formeel bij vermelden). We memoreren hierbij het spelconcept, dat een kleine wijziging onderging: er wordt tot en met de kwartfinales gespeeld met driekwart verrekening van de playing handicaps. In de halve finales én de finale worden de handicaps volledig verrekend (dit mede op voorspraak van onze kampioen van 2024, die zo meer tegenstand verwacht). Bij de indeling van de eerste en tweede ronde doet de wedstrijdleider zijn best om te voorkomen dat de deelnemers het halve (of hele) land moeten doorkruisen om het tegen elkaar te kunnen opnemen. Met vriendelijke groet, uw wedstrijdleider, Louis Westhof
Nog maar één week en dan gaat het seizoen gelukkig weer beginnen. Wie er nog niet bij is, is in ieder geval onze all time recordhouder van de NVGJ, met maar liefst zeven eindoverwinningen van de Order of Merit. Henri van der Steen staat voorlopig nog even aan de kant door een venijnige rugblessure en wacht op een operatie