Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
30.09.2022
Texel Revisited (dag 1) - het verslag
Foto Koen Suyk
Een heel mooie dag
Het was een mooie dag. Nog mooier dan verwacht. Nou vind ik op Texel golfen altijd al een feestje – zelfs als Buienradar 12 millimeter neerslag in de voorspelling heeft staan – maar de najaarseditie van 2022 had wat extra’s in petto: eindelijk zouden we de gerenoveerde eerste negen mogen spelen.
In zijn afgeladen Passat, met de voltallige redactie van Golfers Magazine op de achterbank, verklapt Leonard op de heenweg al wat we kunnen verwachten. Verhoogde tees, meer heuvels, nieuwe bunkers, aangepaste greens en een prachtig uitzicht vanuit het nieuwe clubhuis. We nemen alle informatie gretig in ons op. Ons nieuwe lid is namelijk in de leer bij Alan Rijks, en was het afgelopen jaar elke twee weken op de Texelse te vinden. Dan heb je recht van spreken. Helemaal als je dat met zo veel passie voor golfbaanarchitectuur doet.
Een paar uur later zakken we met een Skûmkoppe in de hand voldaan weg in de luxe bank in het prachtige clubhuis, dat ondanks zijn enorme afmetingen de gezelligheid van ‘t oude Hanenhuus heeft weten te behouden. Leonard heeft niet overdreven. Sterker nog, hij was te bescheiden. De eerste negen is substantieel beter geworden, en past door de verhoogde tees en toevoeging van heuvels tussen de holes visueel veel beter bij het spektakelstuk na de turn.
Geen paniek: de eerste helft van de ronde is nog steeds beduidend minder lastig dan de tweede. Maar de drie voorheen wat zwakkere broeders in het oude design zijn grondig aangepakt. Hole één is een schoonheid geworden, waarbij je van de hoge tee een prachtig uitzicht over de baan hebt. Geniet echter niet te lang, want met water links en out of bounds rechts is van een relaxte ‘binnenkomer’ geen sprake meer. Focus! En dan krijg je een paar honderd meter later nog te maken met een volledig nieuwe, flink geonduleerde green. De toon is gezet.
Ook de par-3 zesde is met een valei voor de green spannender geworden, terwijl de voorheen wat karakterloze zevende een prachtige par-5 is geworden. In het zompige niemandsland halverwege de hole is een gigantische bunker verrezen, die je naar links dwingt, waar ineens ook een waterhindernis blijkt te liggen – nooit geweten. Indrukwekkend hoe je met één bunker een hole compleet kunt veranderen… en gigantisch kunt verbeteren.
Petje af voor Alan, Leonard, Iwan en Anita, het kloppend hart van de Texelse. Het is mooi om te zien dat er volop tijd, geld en passie wordt geïnvesteerd om de golfbeleving op het Waddeneiland naar een zo hoog mogelijk niveau te krijgen. Missie meer dan geslaagd.
Niet alleen is de baan nóg beter geworden dan we hadden durven hopen, de voorspelde buien drijven het grootste deel van de ronde net langs de baan. De laatste paar holes valt een deel van de beloofde millimeters alsnog, maar dan zitten wij als eerste flight al lang en droog in het clubhuis. Soms moet je gewoon mazzel hebben.
Op de eerder genoemde bank vinden we ook Willy Hoogland. Haar gevecht tegen een ziekenhuisbacterie staat een rondje golf nog in de weg, maar ze is op de weg terug – iets wat een half jaar geleden na een verkeerde diagnose een stuk minder aannemelijk leek. Kijk, zulk nieuws maakt van een mooie dag nou een héél mooie dag. De jonge harige viervoeter van de familie Hoogland is het hier roerend mee eens en doezelt na een grote gaap weer lekker weg.
Dat niet altijd een goede afloop mogelijk is, herinneren de aanwezigen zich tijdens de minuut stilte voor Meinard Carper, die afgelopen zomer na een score van 43 Stablefordpunten de greens van de Texelse definitief inruilde voor de eeuwige fairways. Waarschijnlijk zal hij samen met Jan Heemskerk tevreden hebben toegekeken hoe de leden van de NVGJ genoten van hun – en onze – prachtige homecourse.
Een geweldige baan, fijn gezelschap, goed nieuws, prima weer, heerlijk eten, en in tachtig slagen rond met één bal. Dat kun je met recht een heel mooie dag noemen. Ik had er alleen een tweede aan vast moeten plakken…
Foeke
Texel Revisited (dag 1) - de uitslag
Prachtige dag, schitterende baan, heerlijk diner, mooi clubhuis, klein beetje regen en enkele hoge scores. De eerste dag van de tweedaagse op onze homecourse De Texelse in een notedop. In de A-categorie wederom een mooie score van Foeke Collet. In de B zegevierde Annemart van Rhee tot haar eigen verrassing.
A-categorie plhc stbf
1. Foeke Collet 11 39
2. Karin Mulder (sponsor) 17 36
3. Ingeborg Smulders (gast) 14 35
4. Boudewijn van de Rhoer (gast) 14 33
5. Marijke Brouwers 16 32
6. Helene Wiesenhaan 13 31
7. Willem Schouten 12 29
8. Jeroen van Leeuwen 17 29
9. Gerald van Daalen 16 28
10. Anton Kuijntjes 10 27
11. Martijn Paehlig 11 27
12. Anita Hiemstra (gast) 21 27
13. Bas Hoedemakers 14 26
14. Alwin de Rijke 22 26
15. Peter Smulders 20 25
16. Hans Terol 22 25
17. Leonard van Nunen 21 24
18. Charles Taylor 22 24
19. Christian Scheen 19 23
20. Rob Hoogland 18 22
21. Daphne van den Berg (gast) 13 21
22. Roderik van den Bogaard 12 20
23. Koen Suyk 19 17
24. Léon Klein Schiphorst 20 16
B-Categorie
1. Monique van den Oord (gast) 24 38
2. Annemart van Rhee 23 34
3. Arjan Kerssies 27 32
4. Henri van der Steen 20 31
5. Hannie Verhoeven 25 29
6. Sonja van de Rhoer 24 28
7. Peter Keijzer 30 28
8. René Brouwer 27 25
9. Lia Taylor (gast) 32 23
10. Hans Botman 25 22
11. Toussaint Kluiters 30 21
12. Isrid van Geuns 24 20
13. Ronald Massaut 28 20
14. Paul Boehlé 32 17
15. Dea Massaut (gast) 25 15
16. Hannes van de Stadt 20 10
Zakjapanners, Excel-sheets, Google Maps en een hele rits aan mitsen en maren nog meer zijn de revue gepasseerd, maar onze wedstrijdleider Louis Westhof heeft het allemaal weten te pareren en is tot een indeling gekomen.
Mijn lievelingscabaretier ADHD’er, Jochem Myjer omschreef het mooi in zijn theatervoorstelling Adem in, Adem uit. TEXEL- lammetjes, vogels kijken, wandelen, fietsen, rust, natuur, bos, nachtelijke duisternis en de Waddenzee die op de wereld erfgoedlijst van de UNESCO staat en natuurlijk onze geliefde gastvrije golfbaan. Ik had een paar dagen voordat ik naar Texel vertrok met een half oog een tv programma langs zien komen dat er te weinig schapen waren op Texel of te weinig lammetjes werden geboren en dat er moest worden gevreesd voor de toekomst van “Het Schaap”. Nou dat weer, dacht ik geërgerd. Moet ik er dan nog op uit om een dekbed of kussen of onderdeken te scoren voor TexelWool failliet is? Niet gedaan. Misschien September. Maar goed , Elaine de Boer en ik hadden besloten een dagje eerder af te reizen naar Texel en een rondje golf te spelen. Alex de Vries belde of hij mocht aan sluiten Er waren geen belemmeringen voor dit verzoek, en Louis Westerhof besloot op de Lage Vuursche dat ook hij zichzelf een dagje eerder Texel gunde en met ons mee wilde spelen. Wel wat later dan de geplande starttijd wegens dringende business. Geen probleem. We zien het wel waar je bij ons aansluit. Zo startte wij na een gezellige lunch met zijn drieën. We speelde de spelvorm Amerikaantje en wat later kwam daar ook nog een tweede spelvorm bij namelijk “burgemeester”. Door elkaar. Om het ons gemakkelijk te maken. Met Louis erbij werd het Hoog-Laag , jongens tegen de meisjes. Het eindigde in gelijk spel, we hadden alle vier een geweldige middag, waarbij Elaine zichzelf oversteeg met 39 stableford punten. Het was aan haar te danken dat we niet verloren. Wat een gezelligheid in het clubhuis waar een aantal NVGJers zich hadden verzameld rond het haardvuur en heerlijk zaten te borrelen. Gezamenlijk gegeten en heel, heel weinig drank tot mij genomen. Op naar woensdag; de wedstrijddag. Mijn flightgenoten Frank Uijlenbroek en Eric Korver hadden er ook zin in. Ik was benieuwd hoe de golfdag zich zou ontvouwen met deze twee heren. Dan heb ik het over hun temperament gedurende het spel. Zou Eric zijn club’s door midden breken of in het water smijten? Zou Frank zichzelf verbaal tot het bot afbreken na een mislukte slag? Ik kan jullie vertellen dat Eric maar 1keer zijn club weggesmeten heeft na het misgaan van een slag uit de bunker en Frank heeft maar een paar keer zichzelf afgebrand met hier niet te herhalen bewoordingen. Het viel mij reuze mee. Er werd mij nog wel door Frank, aan het begin van onze ronde, vriendelijk doch dringend verzocht mijn broek aan te houden. Dit naar aanleiding van onze ronde op de Lage Vuursche waar ik een regenbroek aan had en naast de green opeens bedacht dat ie uit moest. En wel nu. Maar mijn regenbroek ging niet over mijn golfschoenen heen en ik kreeg mijn broek ook niet meer omhoog omdat mijn schoenen in de voering verstrikt waren geraakt. HELP, ik krijg mijn broek niet uit riep ik. Frank moest toen nog putten en was aan het wachten en wachten en wachten. Killing voor je spel. Super, super onbeleefd van mij. Totaal ongepast gedrag. Maar het is mij vergeven. Toch Frank? Tja, 36 punten . Ik dacht bij elke slag, please houd de bal in de baan, blijf je concentreren, loop even naar de vlag, meet even de afstand op de green naar de vlag. Dat betaalde zich uit. Maar ook zeker het gezelschap van Frank en Eric die zo zichtbaar genoten, hebben bijgedragen tot deze prestatie. Zelf was ik vooral geïnteresseerd in de prestatie van Alwin, ook sponsor, want ja ook tussen de sponsoren is een titanenstrijd gaande. Gelukkig had hij minder gepresteerd. Wij staan nu gelijk. Een geestige prijsuitreiking van Alex, om Seth Gaaikema maar even te citeren: wat een spreker is die man, wat een spreker is die man, het is een man die ouwehoeren kan. Voor de jeugd onder ons , Seth Gaaikema was een cabaretier, musicalschrijver en vertaler. Ik schrijf het er maar even bij want laatst had een medewerker van mij nog nooit van de Beatles gehoord. De lieftallige assistentie van Louis maakte het plaatje compleet. Nog even een kleine rectificatie. De lakeball’s worden door de NVGJ gesponsord als prijs. Niet door mij. De zeepjes dan weer wel, zolang jullie dit leuk vinden, anders gaan we weer over op de wijn. Pas toen ik weer op mijn stoel zat dacht ik “shit” ik had wat moeten zeggen maar gelukkig deed Hannie dat, winnares in de B. Dus als nog, bij deze, heel veel dank aan de onvermoeibare organisatie waar zoals altijd alles tot in de puntjes georganiseerd en geregeld was. Het waren heerlijke dagen. Jolanda
Ik ben er klaar voor. Tenminste, alle voorbereidingen zijn gedaan: diverse handschoen, check. Genoeg ballen, check. Pins, check. Pitchfork, check. Golfhorloge, check. Vier seizoenen kleding in de auto, check. Nog wel even de clubjes poetsen. En nieuwe golfschoenen bestellen, want deze robuuste Stuburts zitten wel heerlijk, maar overal waar naden zijn laten die inmiddels los. Nu ben ik mij wat minder bewust van wat wij ‘in voorraad’ hebben dan mijn echtgenote. Tenzij het om de wijnkast gaat. ,,Nieuwe schoenen bestellen'', vraagt zij verbaasd. ,,Heb je al eens in de garage gekeken. Je hebt nog twee paar nieuwe. In de doos, nooit uitgepakt'', klinkt het vol onbegrip. Hè, nieuwe schoenen? Welnee, of toch. Twee dozen van Duca del Cosma. Ja, uitverkoopjes, die kon ik echt niet laten staan. De situatie vraagt om een licht charmeoffensief. Zal ik meteen maar even het schoenenrek opruimen, stel ik zeer toeschietelijk voor. ,,Zal mij niet verbazen als daar ook nog nieuwe schoenen staan.'' Kom op! Ik verzamel geen schoenen, ik loop er alleen maar op. Het opruimen van het muurhoge schoenenrek blijkt een harde confrontatie met mijzelf. Op ooghoogte vind ik direct de vaker gebruikte, oude schoenen. Wat meer onderop blinken nog andere schoenen. Callaway? Zitten die ook in de schoenen, vraag ik quasi nonchalant. Wel een beetje slordig. Nog eens drie paar golfschoenen; nieuw. Wit met rode en zwarte bies, geheel zwart en een paar klassiek bruin met krokodillenprint. Maar, ik gooi ook zes paar oude schoenen weg, probeer ik nog. Dat is niet voor niets, want niet wetend dat de garage een verkapte golfschoenensale is, had ik al een nieuw paar besteld. Hey Dée, werk jij morgen thuis? ,,Ja, hoezo?'' Nou, het kan zijn dat er een pakje voor mij wordt bezorgd en ik heb de hele dag afspraken buitenshuis, probeer ik zo gewoon mogelijk. Dat heeft ze meteen door. ,,Een pakje? Je gaat mij toch niet vertellen dat je nieuwe golfschoenen hebt besteld'' vraagt ze hoofdschuddend. Nou ja, ik wist dus niet dat ik ergens nog een paar nieuwe schoenen had staan. Dat was voor ik ging opruimen, anders had ik dat nóóit gedaan, natuurlijk. Weer een zucht, gecombineerd met een meewarige blik. Ik denk dat het maandag de zwarte Callaway's worden; spikeless. Ik blijk ook zwarte golfschoenen te hebben mét spikes... Wist ik ook niet... Ronald Massaut
Soos vorige jaar het Ruud Taal en Ruud Onstein, die twee oudste gholfspelende lede van die NVGJ, die nuwe gholf seisoen afgeskop met ’n wedstrijd op die gholfbaan van Kuilsrivier, ’n baan in die omgewing van Stellenbosch. Hulle het matchplay gespeel vir die bevordering van die inskrijwings vir die Mr. Glow Matchplay Kompetisie en die eggenotes Marianne en Kea het toegekijk of alles volgens die reeëls is verloop. Ruud O is oud wenner van dees kompetisie, maar hij is nu te oud om nog te kompeteer vir die wentjek, ondanks dat hij die gholfstokkies nog aardig kan hanteer. Ruud T het die wens om die Cup nog ooit te wen, maar of dit sal gebeur lig in die skoot van die toekoms verborge. Het was een spannend tweegeveg waarbij die wenkanse bij elk putjie verander het. Dan het Ruud één op op sy telkaart, en dan had Ruud één op op sy telkaart. So het die kanse gewissel. Op die 15e putjie was albei spelers gelijk op, maar op die 16e putjie het Ruud O sy bofhou verbrou en die bal in die water geslaan, terwijl Ruud T een baie bofhou gemoker het en die putjie gewen het. Op die 17e putjie was beide spelers gelijk aan die baansijfer so dat die 18e putjie, baansijfer 5, die beslissing moes bring. Daar het Ruud T toegeslaan, hij was met drie houwe op die setperk en het met sy setijster, die vuurwarm was, die bal dood bij die pen gekrij vir ‘n 5. Die beide spelers het hierna hande geskud en Ruud T gefelisiteer met dees pragtige oorwinning. Die wedstrijd was in baie harmonie verloop en die koeldrankies na afloop was baie lekker. Dieselfde aand het die twee aandete geniet in één van die spog restaurants van Stellenbosch. Daar het Ruud T na sy sege geseg: “Ek is baie tevrede met my spel, daar was ’n paar belangrike sethouwe wat die verskil tussen wen en verloor was. Dit is ’n wonderlike manier om die nuwe seisoen te begin en ek sien uit na die jaar. Ek wil hierop voortbou en vanjaar my best gholf speel’ aldus een tevrede Ruud Taal. (voor vertalingen raden wij Google Translate of Glosbe.com aan, red)
De aanmelding voor de NVGJ-matchplaycompetitie 2025 is opengesteld. Aanmelden kan heel eenvoudig (én snel!), door een e-mailbericht naar louiswesthof@gmail.com te sturen met: ‘Ja, ik doe mee’, of woorden van gelijke strekking. Ook in de 2024-editie is weer bewezen dat er geen leukere spelvorm is dan matchplay. Voor het derde jaar op rij draagt deze wedstrijdreeks de naam van onze ruimhartige sponsor Mr. Glow, vertegenwoordigd door Jolanda Swart. Hulde! Ik ben heel benieuwd waarmee ze de finalisten en halvefinalisten dit jaar zal verrassen. Gezien het enthousiasme onder de deelnemers over de vorige edities hebben we voor dit jaar nauwelijks iets aan de opzet gewijzigd. Dus organiseren we ook in dit jaar een herkansingscompetitie voor de verliezers in de eerste en tweede ronde (mits voldoende aanmeldingen, moet ik er formeel bij vermelden). We memoreren hierbij het spelconcept, dat een kleine wijziging onderging: er wordt tot en met de kwartfinales gespeeld met driekwart verrekening van de playing handicaps. In de halve finales én de finale worden de handicaps volledig verrekend (dit mede op voorspraak van onze kampioen van 2024, die zo meer tegenstand verwacht). Bij de indeling van de eerste en tweede ronde doet de wedstrijdleider zijn best om te voorkomen dat de deelnemers het halve (of hele) land moeten doorkruisen om het tegen elkaar te kunnen opnemen. Met vriendelijke groet, uw wedstrijdleider, Louis Westhof
Nog maar één week en dan gaat het seizoen gelukkig weer beginnen. Wie er nog niet bij is, is in ieder geval onze all time recordhouder van de NVGJ, met maar liefst zeven eindoverwinningen van de Order of Merit. Henri van der Steen staat voorlopig nog even aan de kant door een venijnige rugblessure en wacht op een operatie