Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
28.04.2024
Leo zit tussen collega’s en naast mij op een terras in Rome.
HARTELIJKE LACH VERGOEDDE VEEL
Het zal ergens begin jaren tachtig zijn geweest dat we besloten met elkaar het wielrennen te verslaan. Samen in één auto, zijn auto. Hij voor het ANP, ik voor de Volkskrant.
Een van de eerste keren dat we op reis gingen was naar een of andere wedstrijd in Italië. Ik was in die tijd nogal depressief door een stukgelopen relatie, maar Leo was vrolijk en hartelijk, zoals ik hem al kende
Nadat we de grens tussen Zwitserland en Italië waren gepasseerd, kwam de zon weer bij me binnen en riep ik heel hard in de auto: ‘Viva Italia’, en zong ik de eerste regels van het Italiaanse volkslied: ‘Italia, Italia’ en zo verder. Leo vond het natuurlijk leuk en lachte er hartelijk om. Hij dacht waarschijnlijk: die is weer vrolijk, of zoiets.
Zo kwamen we Italië binnen, mijn favoriete land werd ook het favoriete land van Leo. Hij maakte zoals altijd veel vrienden, zoals met onze Italiaanse collega Dante Ronchi van Stadio. Zo werden we goede vrienden.
Leo was toen nog met Fannie, met wie hij in Hilversum woonde, ik was nog zoekende. Later, toen het stuk liep met Fannie verhuisde Leo naar ’s Graveland in een leuk oud huisje, waar ik met mijn zojuist veroverde Maddy weleens werd uitgenodigd.
Toen kwam Yvonne in het spel. Ze gingen samen wonen in Den Haag, boven de Markthof. Ze trouwden ook in Den Haag. Intussen waren Yvonne en Maddy goed bevriend geraakt. Ze gingen samen met de trein naar Parijs waar ze Leo en mij ophaalden van de Tour de France.
In de Tour leefden we de hele dag in zijn auto en ’s avonds in een duur hotel of een kasteel. Leo had die overnachtingen al kort na het bekendmaken van het etappeschema laten regelen door een van zijn secretaresses. Mede daarom kon hij bij problemen bij het inchecken van het hotel altijd de overeenkomst en betaalde rekeningen tevoorschijn halen. Dat ging niet altijd goed. Zeker de hotelreceptionistes zeiden vaak dat ze al volgeboekt waren en dat er voor ons geen plaats meer was. Ik begon meteen boos te worden en te schelden, maar Leo zei betrekkelijk rustig met de ordner vol reserveringen en bankafschriften bij de hand dat wij toch echt recht hadden op een kamer.
Een enkele keer bleek er toch nog een kamer te vinden, waar we dan samen in één bed moesten liggen. Eenmaal in bed zagen we dat het laken waaronder we lagen hetzelfde bloemenmotief had als het behang en het plafond. Daarom moesten we wel weer lachen.
Wat ik me vooral herinner is dat Leo als hij wakker werd als eerste naar zijn pakje sigaretten tastte. Of eerst naar zijn bril om daarna naar zijn sigaretten te zoeken.
Eenmaal in de badkamer zag ik dat hij al alle handdoeken had gebruikt. Ze lagen over de grond verspreid, de wastafel zat vol met scheerschuim. Dus moest ik eerst alles aan kant maken voordat ik mezelf kon wassen en douchen. Leo deed vervolgens of zijn neus bloedde en zei en passant dat wij toch voor de kamer hadden betaald.
Het moest allemaal gemakkelijk gaan bij Leo. Hij zat achterover aan het stuur en zette vervolgens een muziekje op van Frank Sinatra, die hij eerder live had gezien en gehoord. Of van Dean Martin. Het slag zangers waar ik echt niet van hield.
Hij moest weer lachen als ik in de perszaal heel hard riep ‘godverdomme als jullie niet je bek houden’. Het waren de geneugten van Leo en mij die we samen deelden ’s avonds onder een goed glas wijn.
Tijdens het WK van 1984 kwam het tot een aanvaring met Maarten Noppen die hem een paar keer iets vervelends toebeet. Ik heb de heren na veel trekken en duwen weer bij elkaar kunnen brengen en zo werden ze uiteindelijk echt goede vrienden.
Toen kwamen de verwachte kinderen ter sprake. Waar Yvonne en Maddy veel over deelden en wij, Leo en ik, heel soms in de auto. Zo kwam na een hele toestand Robin-Lisa ter wereld, maar wij bleven kinderloos en kozen voor een pleegzoon, dat werd Robin-Jacob. Samen vierden we vele feestjes, zoals in Voorschoten, waar we gezamenlijk Sinterklaas vierden. We bleven elkaar opzoeken, ook toen Leo, Yvonne en Robin-Lisa naar Alphen aan den Rijn verhuisden.
Leo had in de jaren tachtig in golfen zijn nieuwe sport gevonden, nadat hij meende als voetballer tekort te schieten. Ik voetbalde wel door en moest lachen om die rare sport die Leo nu zei te beoefenen. Eerst dat gedoe met Frank Sinatra en zijn glas whisky, nu dat golfen, rare sport. Inderdaad, we waren nogal verschillend.
Het was geen beletsel om elkaar te blijven zien en te vertellen over onze avonturen uit welk land en van welke wedstrijd dan ook.
Toen ik uiteindelijk had gedacht ook maar eens te gaan golfen, kwam ik Leo weer tegen en wilde hij samen met mij spelen.
Zo’n tien jaar geleden overleed Yvonne. Leo had nog weinig over haar ziekte verteld. Een ook Maddy wist van niets. Toen een collega mij belde met het verhaal over Yvonne’s overlijden, heb ik meteen Leo gebeld en daarin gaf hij huilend toe wat er gebeurd was. Zo was hij, niet over de intiemste dingen praten. Blijven lachen!
We bleven contact houden met Leo en we hoorden dat hij een vriendin had in Hennie. Hij nodigde ons vaak uit. Uiteindelijk kwamen we ook Robin-Lisa tegen in het restaurant van de golfbaan waar zij bediende, dat was weer goed geregeld door Leo, die eerder al Yvonnne aan een baantje als caddiemaster had geholpen.
Zo bleven we in contact. Dat eens in de jaren tachtig was begonnen en nu zo vreselijk plotseling werd afgebroken.
Dit is de toespraak die ik gaf op vrijdag 26 april bij de uitvaartdienst in besloten kring van Leo, die een week eerder overleed. (en is ook te lezen op www.guusvanholland.com)
We staan aan de start van de Gouden Pijl voor prominenten in Emmen, begin jaren tachtig (met een besnorde Leo tussen Theo Verlangen en Relus ter Beek)
21 slagen niet genoeg Het is eerste Pinksterdag op een zonnig Texel. Hélène, in roze van geel, staat na 7 holes 5 up. Haar slagenrepertoire is weliswaar beperkt(recht, ver en accuraat), het mijne komt helemaal niet uit de verf. Maar neem nooit een voorschot op je verdriet, zeker niet als je 21 slagen meekrijgt. Hole 8, 9 en 10 vallen mij toe: 2 down. 11 briljant voor Hélène, 12 mooi voor mij. Na 13, 14 en 15, het prachtige hart van de tweede negen, is mijn achterstand geslonken tot 1. Maar Hélène recht de rug en op 17 kan er eindelijk worden gekust: 3 & 1. Na een smakelijke nazit werd ik door Hélène in haar fraaie Citroën weer keurig thuis afgeleverd. Hélène: veel succes en plezier op je komende internationale trips.
Na de genezing van Michiel zijn linkeroog gingen we pinksterzondag alsnog de baan in om een waardige tegenstander te bepalen voor Cara de Vlaming. Op hole 4 met de stand van 2 down zei Michiel dat hij zijn verslag zou beginnen met "Op misschien wel de mooiste dag van het jaar speelde ik op misschien de mooiste baan van het land met misschien wel het leukste lid van de NVGJ". Veel aannames maar het was mij helder dat de manipulator in Michiel zich begon te mengen in de strijd. En dat leek effect te hebben op hole7 all square. We verkeren beiden (nog) niet op het juiste KLM open niveau, dus rommelden we rustig verder. Ter voorbereiding van het jaarlijkse NL-golf toernooi is de baan al erg smal, ballen naast de fairway zijn niet meer te vinden. Toen bleek dat we beiden op aanraden van Hélène les hebben gehad van Ivar de verschrikkelijke landde zijn geest als virtuele coach ook in onze flight. Zijn aanwezigheid had effect op Michiels spelniveau. Ivar zijn cursusonderdeel mental toughness kwam deze prachtige dag niet zo lekker uit de verf. De spanning was ons lichamelijk en geestelijk te veel. Naarmate er steeds minder holes te gaan waren nam de druk exponentieel toe. De kortste putjes voelden als een tandartsbezoek voor een open zenuwbehandeling. Bij de opstap naar hole 18 all square. De manipulator trok zijn laatste truc uit de doos. Struikelend simuleerde hij een flauwte en dreigde aan de druk en de opgelopen warmte écht te bezwijken. Waarop mijn afslag de fairway van 18 nooit meer heeft gezien. Een verdiende winnaar en Cara veel succes.
Helaas hebben wij (het organisatie comité) het besluit moeten nemen het Charity Event van 27 juni op de Haarlemmermeersche te annuleren. Waarschijnlijk omdat het precies in de vakantieperiode viel, waren er te weinig aanmeldingen om het toernooi rendabel te maken. Wij zijn alle leden die zich hebben aangemeld als vrijwilliger erg dankbaar voor hun betrokkenheid en stellen het bijzonder op prijs dat zij zich zo spontaan hebben aangemeld als vrijwilliger. Onduidelijk is wanneer het evenement nu gaat plaatsvinden. Misschien in september op een andere baan, of anders volgend jaar. Het toernooi voor de Stichting Sint voor ieder1, het initiatief van onze gewaardeerde sponsor Eric Venghaus gaat er sowieso komen! Het organisatie comité
Het bestuur is verheugd te kunnen meedelen dat er voor het EMGJ 2024 in Portugal een super team is samengesteld! Zoals tijdens onze ALV van afgelopen maart is verteld, heeft het bestuur er dit jaar voor gekozen de beste en meest constante spelers van onze club te vragen om deel te nemen aan dit tweejaarlijkse evenement. Bijna alle door ons benaderde spelers hebben toegezegd. Een fantastisch resultaat.
Wederom een schitterende dag tijdens het rondje Limburg. Hier slaat winnaar Ron Buitenhuis in zijn eigen habitat af op de tweede hole van het Rijk van Margraten. Wellicht werd hij geïnspireerd door de wijnranken op de achtergrond, wie zal het zeggen..
Wanneer ik de parkeerplaats van golfbaan Zeegersloot op rijd kom ik Björn al tegen. Mooi op tijd. Maar hij stapt weer in zijn Audi en zegt: ,,Ga even naar huis, ben zo terug.’’ Acht minuten voor de afslag verschijnt hij weer. Nog even de greenfee en buggy regelen en met gezwinde spoed naar hole 1. Net op tijd, het echtpaar dat met ons meeloopt heeft al afgeslagen en ziet ons honderd meter verderop op de teebox verschijnen. ,,Sorry hoor, het stond helemaal vast op de rondweg.’’ De tamelijk chaotische start weerhoudt ons er niet van beiden met een dubbel bogey te beginnen. Valt nog mee. Maar de sfeer in de flight is buitengewoon gemoedelijk. Gezellig keuvelend en onder een heerlijk zonnetje werken we de eerste negen af, die all square wordt afgesloten. Björn komt op hole 10 voor de eerste keer op voorsprong. Hij is net begonnen aan zijn favoriete negen holes, een waarschuwing die ik al vanaf hole 1 op meerdere momenten te horen heb gekregen. Tot hole 16 blijft de stand gelijk, daarna dooft het vuur bij mij en op hole 18 is het gebeurd. 2 up voor Björn. ,,Leuk en interessant spelletje’’, zegt mijn tegenstander, die voor de eerste keer een matchplay heeft gespeeld. Beiden wisselden fraaie slagen af met somber stemmende rollertjes, maar juist dat maakt een man tegen mangevecht juist zo leuk. Voor Björn was het een drukke golfdag. De dagvoorzitter, ondernemer en presentator (onder meer van P1 Beat the Pro op RTL7) is sinds enige tijd ambassadeur van de baan. In die hoedanigheid liet hij twee bekende tiktoksters met duizenden volgers in de ochtenduren ruiken aan het golf. Bij Zeegersloot vinden ze het belangrijk jeugd naar de baan te trekken, want zoals bij zoveel golfclubs ligt de gemiddelde leeftijd ver boven de 60. ,,En als je tien of twintig jaar verder kijkt, dan is er helemaal geen club meer als je niets doet,’’ zegt Björn. Voor een beginnend zeventiger als ik zijn dat geen hoopgevende woorden, zo denk ik bij me zelf. De bitterballen en de Skuumkoppe smaken goed op het terras van De Zeeger. Het is een fraaie afsluiting van een prachtige dag. Björn, veel succes tegen Foeke!