Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
30.05.2023
Op dinsdag 25 augustus 1987 was ik erbij, het allereerste optreden in Nederland van Madonna in de Kuip. Het water kwam met bakken uit de lucht. Door alle opgestoken paraplu’s hadden wij slechts af en toe een flard beeld van de in een bijzonder sexy gestoken pakje, behoorlijk vals zingende Madonna. Het boeide allemaal niet, ik was erbij en had genoten.
Datzelfde gevoel bekroop mij toen Peter aanlegde voor zijn approach shot op de 18e van The International. Peter stond 1 up na 17 holes, had twee prachtige ballen op de par5 18e en hield een relatief simpel schot over naar de green van zo’n 80 meter. Aan de linkerkant was water, maar dat was niet echt in het spel.
The International staat al jaren op mijn bucketlist. Toen de loting van de Matchplay bekend was, kon ik alleen maar vurig hopen dat Peter Keijzer van Hannes van de Stadt zou winnen omdat ik wist dat Peter lid was op de International. Dit was de kans.
En zo geschiedde. Ik was al twee keer te gast geweest op deze majestueuze club in verband met de KLM open in 2019. Ik kende de baan een beetje van het meelopen met Sergio Garcia op de laatste dag van het toernooi. Wat een plaatje van een baan. Nu mocht ik daar dus zelf spelen. De eerste holes was ik ‘into the groove’ stond na 5 holes 4 up. Daarna kwam de vechter in Peter naar boven en na 12 holes was het weer gelijk. Knap. Een waanzinnige up-en-down van Peter op de par3 17e bezegelde wat mij betreft de wedstrijd. 1 down met nog 1 hole te spelen. Een relatief makkelijke par5. Dat is tegen een steady spelende Keijzer een bijna onmogelijke opgave.
Na zijn twee prima ballen op die slothole legde ik mij neer bij een nederlaag. Natuurlijk wil ik winnen, maar eigenlijk boeide mij dat niet meer zo op dat moment, er kwam een rust over mij en het enige wat ik dacht: ik was op erbij op The International en heb genoten. Peter legde aan voor zijn approach die de wedstrijd op slot zou gooien. Ik genoot nog even van het zonnetje en had uitzicht op het prachtige grote terras van The International. Het water links van de fairway was niet echt in het spel. Daar dacht de bal anders over. Stuiterend over de stenen en kopje onder de plomp in. Ik was even in de war. Gebeurde dit echt? All square na 18 holes.
Na de eerste playoff-hole was het gedaan. Ondergetekende toch door naar de tweede ronde. Dat laatste boeit eigenlijk niet, ik was erbij en heb enorm genoten. Dank Peter het was bijzonder.
Jeroen van Leeuwen
De 'surprisereis', dit keer naar Spanje, zit er weer op. Sommigen stellen bleven nog iets langer, de meesten stapten maandag om 17 uur in de bus om pas tegen middernacht de golftas weer van de band op Schiphol te tillen. Het waren een paar sublieme dagen. Zonnetje, mooie banen, hier en daar een drankje, geen onvertogen woord, allemaal tevreden (hoewel niet altijd over het spel).
Natuurlijk was het spannend wie zich na dag 2 aan de top van het klassement zou nestelen. Maar alle aandacht, liefde en knuffels waren er in de eerste plaats voor Janneke Koster. Deze keer niet vanwege briljant golfspel maar vanwege een nachtelijke, onfortuinlijke val die haar een pijnlijke en opgezwollen enkel bezorgde. En veel warmte dus, als zij desondanks toch naar het terras of diner strompelde, steunend op Henk. Het was op dag 2 opnieuw zonnig maar wel een stuk frisser. Het was weer fijn spelen langs kleurige gevels. Ondanks netten langs de fairway vlogen hier en daar toch ballen richting koffiekopjes in tuinen en bij zwembaden. Op het oog bleef de schade beperkt. Bij het diner deden Ger en Rene de prijsuitreiking. Die leverde een heel andere top 3 op dan op dag 1, met Ron (mooie 34), Helene (keurige 32) en Frank van de familie Commandeur met een degelijke 31 punten. Dat maakt het klassement spannend. Op de laatste dag gaan Olga (59 punten) en Frank Maanders (58), Willem Buijteweg (58) runner up Ron Peereboom (57) en Ger (56) voor de hoofdprijzen. Voor de dagprijzen hebben ook anderen kans. Weer: zonnig, nog iets kouder.
Dag 2. De beste scores waren niet super, met 33 en 31. Onderhoud van Bellavista liet ook te wensen over, maar de zon scheen en het was droog en de gamba's a la ojillo waren heel lekker, dus waarom klagen. Olga won de eerste prijs, Willem Buijtenweg de tweede en Ger gelukkig de derde, anders waren alle dagprijzen naar de familie Commandeur deur gegaan, Frans Maanders werd 4. Gulzige types. Tot en met 14 punten rekenden we als de middenmoot, daaronder glom de degradatiezone. Peter - zijn naam liever hier niet noemen - had meer strepen dan punten, maar hij bleef gezellig. We applaudiseerden voor Hans T. We missen hem. Goed gedaan Hans. Mooi reisje.
Verrassingen genoeg tijdens deze surprisereis. Zeer aangenaam zonnig weer. En de Transavia vlucht met het grootste deel van de deelnemers vertrok ondanks dubbele storm en dankzij gunstige startbaan op tijd, om zes uur, om vier uur aanwezig, om 3 uur van huis. Een uitje. Een deel van de 24 deelnemers liep vrijdag al een oefenrondje, alsof dat zou helpen. En anderen, zoals Helene en Cara, deden zich aan de boulevard tegoed aan voortreffelijke visgerechtjes. Een paar keer zelfs. Het licht in het restaurant was buitengewoon helder en Willem B was zeer tevreden over het dessertbuffet. Dus de eerste dag deugde. Morgen het echte werk, om 9 uur vertrekken voor een ronde op Bellavista. Vanavond lijkt niemand zich daar nog druk om te maken.
Een stormachtig begin van de 'surprisereis' voor de NVGJ'ers! De vlucht van het gezelschap naar Faro was gelukkig niet geannuleerd. Drie dagen verblijven ze in het Hilton Islantilla Golf Resort. Henk Koster nam de stokken direct ter hand en begon met een rondje. Mooi weer, polootje was voldoende. De redactie wenst iedereen veel plezier in Portugal!