Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
25.06.2020
Het theater heet Duca Golf Experience 2020. De te spelen golfcourse is het roemruchte Pebble Beach , opgericht in 1919. En de front nine lonkt en lokt even grimmig als gretig. Warm is het ook; graadje of dertig plus, maar de globetrotters van de NVGJ zijn wel wat gewend. Voor de zekerheid vraag ik dit nog even na, maar geen twijfel, wat denk je wel Taylor! Willem- van- de- Weco- Elskamp, houdt de scores scherp bij en bestuurslid Ruud Taal, de grote initiatiefnemer van dit unieke NVGJ- event, staat garant voor kloppende computer- techniek en beeld. René Brouwer coördineert op veel meer dan 1,5 meter afstand; thuis dus. Slim René!
Inmiddels zijn een paar flights ons de afgelopen weken al voor geweest, met, als ik het allemaal goed heb begrepen, NPO-radio- Andy en Ruud T. zelf in de toppositie van het leaderbord. Maar of zij over enkele weken na afloop van deze leerzame indoor- competitie nog steeds de finale zullen moeten spelen, valt nog te bezien. Er komen nog kanonnen genoeg aan de start in Breukelen, in totaal bijna dertig, tekende de wakkere bestuurders T en VdE trots aan. Inderdaad en terecht, een fraai succes, zeker ook voor onze topsponsor Duca del Cosma.
Een sponsor die de woorden ambitie, enthousiasme, durf, vernieuwing en groei als Leitmotiv hoog in het vaandel voert. Ruim baan dan ook voor Caroline van Wezel, charmante Brand Director en nog veel meer van het state- of- the -Art-merk Duca del Cosma. Een inclusieve greep uit haar betoog; zo’n beetje van alles wat, maar steeds met een kwinkslag, een lach, passie en gedrevenheid voor de onderneming en de prachtige producten waarmee Duca tegen alle stevige stromen in, al heel goed scoort.
”We maken echt topproducten,” zegt Caroline. “Na een wat moeilijke start en ervaring met Hi-Tec hebben we dat merk verkocht. We wisten dat je in het golfsegment topkwaliteit moest gaan bieden, en daarmee zijn we dan in 2016 echt begonnen. Sinds december zitten we in Breukelen in een prachtig nieuw pand, lekker centraal. Omdat onze scope de wereld is, hebben we ook al zaken geopend in Zuid- Afrika, Japan, Korea en Amerika. De eerste resultaten daar zijn veelbelovend en zorgen voor een spannende vibe voor alle Duca-mensen. Er wordt keihard en creatief gewerkt met steeds weer nieuwe contacten tot gevolg. In dat kader moet je ook onze sponsoractiviteiten zien. Voor ons is het KLM Open een heel grote deal. Maar we helpen bij voorbeeld ook de profspeler Robin Caron. Het contact met de NVGJ kwam tot stand via Ruud Taal en dat heeft ons vizier op de mediawereld in de breedste zin van het woord, ook behoorlijk geopend. Er is veel verscheidenheid in de NVGJ, met veel aparte inkijkjes waarmee wij ons voordeel kunnen doen. Het spelen op onze golfsimulator, deze weken voor vele NVGJ’ers, vond ik een briljant idee. Voor de NVGJ staat de deur hier altijd open”.
Caroline vertelt uiteraard nog veel meer over het aansprekende merk met de “schuine C’”. “Maar liefst 150 modellen zijn ontworpen en dat proces onder aanvoering van de Italiaanse designer Baldovino Mattiazzo is een voortdurend proces. Prachtig om daarvan getuige te kunnen zijn. Heel inspirerend, vooral ook omdat hij in staat is veel fraaie details in onze producten te verwerken. Opvallend en bijzonder”.
Ons aller Zeeuws meisje Anna (van Lennep) onderbreekt Caroline met ook iets bijzonders. Ik heb in deze Corona-tijd enkele keren per week tehuizen bezocht voor onder anderen ook dementerende ouderen. Ik nam dan steeds mijn honden Fluffie, Bubbles en Whisky mee. Vonden die mensen fantastisch. Het zijn, moet je weten, aaihonden. Ze leggen zo heerlijk ontspannen hun koppie op de schoot van zo’n oudere en dan komt alles tot rust. Die mensen aaien die beestjes, dat doet ze goed, voel ik. Laatst lag ik in een deuk toen een van die oudere mannen tegen me zei dat hij wist wat voor hond mijn poedel was. Ik vroeg hem daarop, nou vertel het me maar. “Een herdershond”, zei hij. Toen kon je me wel opvegen”. Anna zit met haar honden op een aaihondenclubje vertelde ze. Een hele opgave lijkt me, maar goed.
Waar was ik ook alweer gebleven? Oh ja, bij Caroline. Nou nog een leuk kort nieuwtje dan: Caroline heeft een cheetah geadopteerd in Zuid- Afrika. In Hoedspruit of all places. Het gaat om een King Cheetah en daarvan zijn er nog maar 50 in de hele wereld. De adoptie handelt om een jong vrouwtje en wordt opgevoed voor een fokprogramma. Caroline heeft het geld al gedoneerd en nu gaat Duca er ook nog een supersnelle schoen van maken, pardon, voor maken/ ontwerpen in animal print. “Dat wordt een prachtexemplaar. Van iedere verkocht paar schoenen wordt een deel bestemd voor het fokproject van Caroline in Hoedspruit.
Applaus voor dit uitstekende en prijzenswaardige initiatief, en september op de markt. Van harte hoop ik dat de verdiende winnaar van de flight Anna van Lennep/ Paul Boehle/ ondergetekende, te weten, Olga Commandeur ook haar tweede negen holes op de Nunspeetse Golf, met succes heeft kunnen afronden. Talent heeft Olga genoeg, ondervond ik maar weer eens.
En alle gastvrije mensen van Duca hartelijke dank voor de super ontvangst die we van Caroline, Lorenza, Kitty en Ron mochten genieten.
Daar zaten we dan. Op een stoeltje aan de achttiende green van de Royal Obidos. Elkaar hoopvol aankijkend. Zouden we op deze tweede dag van het EMGJ nog een sprongetje naar boven kunnen maken? Zou het mogelijk zijn om in die top 5 te komen? Het veld van het EMGJ was nog nooit zo sterk bezet. Er waren nog nooit zoveel landen (zei men). En ja, de banen waren nog nooit zo moeilijk geprepareerd als deze week. Voor jullie info: de greens van Royal Obidos deden 12,3 op de stimpmeter. Dat is een beetje vergelijkbaar met wanneer je thuis op de tegels in je keuken een putt probeert te maken. Het is aanraken en daar gaan ze dan. Dat het iets was waar niet alleen wij als Nederlanders last van hadden, zo bleek wel weer. Want er werd steen en been geklaagd. Of nou ja, geklaagd is misschien niet het goede woord. We realiseerden ons vooral allemaal dat we er geen klote van kunnen.
De Praia D'El Rey Golf Course was na twee oefendagen het décor van de eerste échte krachtmeting tussen de twaalf landen tijdens het EMGJ 2024. Nederland staat na die eerste dag op een verdienstelijke zesde plaats, al had er meer in gezeten zo vonden de deelnemers unaniem. Hoogtepunten: de beste score van de dag van álle golfers voor Stef Swagers (+5) en een fraaie eagle (+2 birdies) voor Hélène Wiesenhaan.
Het dreamteam van de NVGJ, kort voor het begin van de EMGJ in Portugal. Let's do it! Lees de verslagen en bekijk de mooie foto's. Regen en wind in Nederland, (ondergaande) zon in Portugal.
"Van de gele tees is te moeilijk, zegt de wedstrijdleiding. Daarom moeten de heren van blauw", sprak captaine Madelon Barenbrug. "En de teemarkers op rood worden helemaal naar voren gezet." Moeilijk? Een blik op de scorekaart van de Royal Óbidos Golfcourse (vijf keer par-3, vijf keer par-5 en acht keer par-4) maakte duidelijk dat we van blauw slechts 5450 meter moeten overbruggen. De dames blijven zeer royaal onder de vijf kilometer. Ook al geruststellend was de raadpleging van de handicaptabellen: iedereen krijgt minder slagen dan zijn of haar handicapgetal. Het kan niet anders dat de baan meevalt. Het enige minpunt is misschien dat de wedstrijdleiding er eigen regels op na houdt: iedereen speelt voor driekwart van zijn playing handicap. Eenmaal onderweg tijdens deze tweede oefenronde vroegen we ons af hoe de wedstrijdleiding tot dit besluit is gekomen. Oké, golf is een lastig spel. Maar op deze baan, met veel strategische gesitueerde waterhindernissen en razendsnelle greens, wordt het de speler (m/v) ietsje moeilijker gemaakt. Golflegende Seve Ballesteros, die de baan ontwierp, had er kennelijk zin in... Gelukkig bestaat een flink deel van ons team uit onverschrokken types, echte longhitters zelfs, die niet zo snel geïmponeerd zijn. Water? Daar speel je gewoon om- of overheen. Snelle greens? Ook daarvoor is de oplossing eenvoudig: een stuk zachter putten dan je thuis gewend bent. Dus het kan niet missen dat de meesten van ons op woensdag, als we hier voor de echte score spelen, ten minste 30 stablefordpunten bijeen swingen. Omdat we niets (of bijna niets) aan het toeval wensen over te laten, lieten we de vroege oefenronde van vandaag (met drie starts vanaf 8 uur) volgen door een lange tactische teambespreking, een alcoholvrije lunch en een pittige sessie op zowel driving range als putting green. Daarna deed iedereen verplicht een middagdutje. En vanavond, zo is de afspraak, liggen we vroeg in ons mandje. O ja, het parcours glooit nogal. Bovendien is het vaak nogal ver lopen van green naar volgende tee. Welbeschouwd is het een echte buggybaan. Daarom laten we woensdag de handtrolleys en elektrische trolleys in de stalling (ze zijn bovendien van zeer matige kwaliteit, die niet past bij de vijf sterren die op dit real estate is geplakt) en legden we beslag op een flink deel van het buggypark. Want onze inschatting is dat we de andere elf landen dan in ieder geval rijdend over de betonpaden het nakijken zullen geven. Op naar morgen: de eerste wedstrijddag, op Praia d'el Rey.
De eerste oefenronde zit erop. En wel die op Praia d’el Rey. Wat zoiets betekent als ‘strand van de koning’. Althans, dat beweert de chauffeur van ons busje onderweg naar het clubhuis. Mij kunnen ze alles wijsmaken wat dat betreft. En eigenlijk spreekt er niemand van ons Portugees. Behalve Pamela. Die het graag liever wat onder de aandacht houdt, maar als ze haar zinnen heeft gezet op een specifiek drankje in een specifiek grote beker/glas/mok/wat er voor door moet gaan. Dan ineens weet ze toch iets tegen hem te ratelen waardoor hij gaat rennen. De smiecht.
Nee, verwacht hier niet elke paar minuten een update vanuit het team dat in Portugal onze driekleur representeert. Tien NVGJ-ers en de immer onvolprezen non-playing captain Madelon Barenbrug nemen het op Royal Obidos op tegen maar liefst zeven andere landen. Hoe vergaat het ze? Wat maken ze mee? Je vindt het hier.