Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
16.09.2022
Hoe vaak had ik mijn veters inmiddels vastgemaakt? Toch zeker vijf keer het afgelopen kwartier. Dat was dan nog zonder die twee keer dat ik mijn schoen uitdeed omdat ik zeker wist dat die sok niet goed zat ook. En moest ik nu echt alweer naar het toilet? Wedstrijdspanning is een bijzonder fenomeen.
Alleen het afgelopen jaar al liep ik een kleine duizend kilometer hard. Het grootste deel van die kilometers vertrek ik hooguit met lichte tegenzin (te koud, te nat, te moe) maar verder met weinig gedachtes voor mijn rondje van vijf, tien of vijftien kilometer. Schoenen aan, koptelefoon op, gaan en tot straks. Een klein aantal kilometers loop ik echter in evenementen als de Damloop, de Zandvoort Circuit Run, de Nescioloop of andere georganiseerde runs. Omdat het leuk is om met zoveel gelijkgestemden een stukje te hobbelen en omdat je nu eenmaal niet zo vaak de kans krijgt door de Tarzanbocht of IJ-tunnel te lopen.
Hoewel het bij dergelijke evenementen vooral gaat om de gezelligheid, gebeurt er bij velen iets geks in aanloop naar dat loopje. Of het nu komt omdat je niet als laatste wil eindigen, je je vorige tijd wil verbeteren, er mensen langs de kant staan, of wat dan ook: niet zelden maakt zich een vorm van wedstrijdspanning van je meester die er dus voor zorgt dat je nog een keer je veters checkt en controleert of je startnummer wel goed vast zit. En ja, waar ‘je’ staat had ik ook ‘ik’ kunnen schrijven.
Het zal menig golfer bekend in de oren klinken als je het woord startnummer vervangt voor scorekaart.
Of het nu een clubwedstrijd betreft of een qualifyingronde, zodra er iets op het spel staat verandert er vaak wat. Ineens is je swing niet meer zo soepel. Ben je je veel te bewust van kleine details. En kan je vooral ook (kleine) missers moeilijker van je af laten glijden. De gele sticker die je tot een paar jaar geleden op je scorekaart moest plakken voor je een qualifying ronde ging spelen, het invullen van je naam in het boek, het was vaak een garantie voor een mindere ronde dan gisteren toen je in je eentje zó lekker speelde…waarom loopt het nou net vandaag niet?
Het was Johan Cruijff die ooit zei dat we allemaal goed konden golfen op de driving range, maar dat je past echt wist wat je waard was op de baan. Daar zou ik zelf graag aan toevoegen dat die waarde pas écht duidelijk wordt als je, ook met een scorekaart op zak, je beste spel kan spelen. Je je goede ronde tot en met hole achttien door kan trekken, en niet vanaf hole zestien je score alsnog in het water ziet vallen. Het gaat slechts om een puntje meer of minder op de handicapkaart, een flesje wijn of hardloopmedaille na afloop, maar zodra het voor het eggie is, is alles net even anders en blijkt je veter toch wéér los te zitten.
Met trots kan het organisatiecomité de definitieve datum presenteren voor het Charity Golftoernooi t.b.v. De Stichting Sintvoorieder1, gesponsord door Zorg Vastgoed Management BV. En wel op dinsdag 13 mei 2025. Golfcentrum De Hoge Dijk stelt hiervoor belangeloos haar golfbaan beschikbaar! Het toernooi is een vurige wens van onze gewaardeerde sponsor Eric Venghaus die de stichting een warm hart toedraagt. De stichting zet zich in om kinderen die in verborgen armoede leven op pakjesavond toch een presentje te kunnen geven. Daarvoor is geld nodig. De volledige opbrengst gaat, na aftrek van kosten, naar de stichting. Alle medewerkers zetten zich vrijwillig in om dit toernooi tot een succes te maken. Wij vragen onze leden deze flyer onder de aandacht te brengen van hun netwerk. Wellicht bevinden zich daaronder geïnteresseerden in dit evenement. Elke flight is welkom! Het organisatiecomité
Ons gewaardeerde lid Sonja van de Rhoer mocht na een overwinning in de voorronde in Turkije deelnemen aan de finale van de Turkish Airlines World Golf Cup, uiteraard in Turkije. Ze speelde onder meer met ex-voetballer van Paris Saint Germain uit Kameroen en een Mongoliër, die danslesjes gaf tijdens het wachten bij de teebox. Hoe leuk kan golf zijn? Lees HIER over de avonturen van Sonja op de prachtige banen bij het Gloria Serenity Resort. Dit artikel werd eerder geplaatst in het Nationaal Golf Magazine.
De 'surprisereis', dit keer naar Spanje, zit er weer op. Sommigen stellen bleven nog iets langer, de meesten stapten maandag om 17 uur in de bus om pas tegen middernacht de golftas weer van de band op Schiphol te tillen. Het waren een paar sublieme dagen. Zonnetje, mooie banen, hier en daar een drankje, geen onvertogen woord, allemaal tevreden (hoewel niet altijd over het spel).
Natuurlijk was het spannend wie zich na dag 2 aan de top van het klassement zou nestelen. Maar alle aandacht, liefde en knuffels waren er in de eerste plaats voor Janneke Koster. Deze keer niet vanwege briljant golfspel maar vanwege een nachtelijke, onfortuinlijke val die haar een pijnlijke en opgezwollen enkel bezorgde. En veel warmte dus, als zij desondanks toch naar het terras of diner strompelde, steunend op Henk. Het was op dag 2 opnieuw zonnig maar wel een stuk frisser. Het was weer fijn spelen langs kleurige gevels. Ondanks netten langs de fairway vlogen hier en daar toch ballen richting koffiekopjes in tuinen en bij zwembaden. Op het oog bleef de schade beperkt. Bij het diner deden Ger en Rene de prijsuitreiking. Die leverde een heel andere top 3 op dan op dag 1, met Ron (mooie 34), Helene (keurige 32) en Frank van de familie Commandeur met een degelijke 31 punten. Dat maakt het klassement spannend. Op de laatste dag gaan Olga (59 punten) en Frank Maanders (58), Willem Buijteweg (58) runner up Ron Peereboom (57) en Ger (56) voor de hoofdprijzen. Voor de dagprijzen hebben ook anderen kans. Weer: zonnig, nog iets kouder.
Dag 2. De beste scores waren niet super, met 33 en 31. Onderhoud van Bellavista liet ook te wensen over, maar de zon scheen en het was droog en de gamba's a la ojillo waren heel lekker, dus waarom klagen. Olga won de eerste prijs, Willem Buijtenweg de tweede en Ger gelukkig de derde, anders waren alle dagprijzen naar de familie Commandeur deur gegaan, Frans Maanders werd 4. Gulzige types. Tot en met 14 punten rekenden we als de middenmoot, daaronder glom de degradatiezone. Peter - zijn naam liever hier niet noemen - had meer strepen dan punten, maar hij bleef gezellig. We applaudiseerden voor Hans T. We missen hem. Goed gedaan Hans. Mooi reisje.