Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
20.04.2022
Twee senioren van de NVGJ, die elkaar een fijne dag hebben bezorgd op Texel! Een fijne dag? Nee, dat is een understatement. Het was een geweldige dag! Voor de een verliep die iets plezieriger dan voor de ander, maar goed, een kniesoor die daar op let. William en ik besloten de Matchplay-wedstrijd af te werken op onze thuisbaan en hadden daar geen seconde spijt van.
Vanaf het moment dat je de oprijlaan van de Texelse op stuurt kijk je je ogen uit. Wat is er een werk verzet zeg! Schitterende heuvels langs de par 3-baan die nog in ontwikkeling is en dan doemt daar opeens een prachtig clubhuis op. Anita Hiemstra, de baanmanager, heet ons van harte welkom — ze moet zich heel even verontschuldigen tijdens wéér een overleg — en biedt ons na de wedstrijd een drankje aan.
Anita vertelt geestdriftig over de bergen werk die er zijn verzet. Over de inspirerende vergaderingen met baanarchitect Alan Rijks, over de inrichting van het clubhuis, over het aantrekken van horecapersoneel. Dat laatste is overal in Nederland een probleem, dus ook op Texel. Maar voorlopig zitten er geen al te grote gaten in de roosters. „En de komende weken moet er nog aan 101 kleine dingen worden gewerkt, wat veel energie kost”’, aldus de opgetogen Anita, die er aan toevoegt dat het allemaal een gewéldige uitdaging is.
De eerste negen moeten voorlopig nog van rood worden gespeeld, op de andere teeboxen moet het gras nog even groeien. Dat geldt ook voor de green van de eerste en de vele heuvels die er zijn verschenen. Nu nog allemaal GUR en straks, wanneer het allemaal is volgroeid, ongetwijfeld een ballenvreter. Dat geldt ook voor het vele water dat in sommige gevallen uit het niets is verschenen. Al met al kan de baan uitgroeien tot een van de mooiste en meest uitdagende van het land, als het dat al niet was tenminste.
Aan de wedstrijd wil ik niet teveel woorden vuil maken. Na vier holes was het all square, ik had zelfs even een voorsprong. Daarna werd ik zó overdonderd door de schoonheid van de baan dat er van mijn kant weinig viel te genieten. Dat gold niet voor William, die de laatste tijd ook al niet vaak hoog in het klassement is te vinden. Rake drives, putts van bijna tien meter die vielen, het kon niet op.
Volgens William was het zijn beste ronde van de laatste twee jaar. Het resulteerde in negen gewonnen holes in successie, voldoende om de volgende ronde te bereiken. En dat allemaal dankzij twee paracetamols om de pijn door de lichte reuma in de handen te verzachten. Mocht de wedstrijdleider willen besluiten dit als doping te betitelen, dan zou ik zeggen: doe dat niet. Het was een genot om William op deze manier bezig te zien op onze thuisbaan. Misschien is het ook voldoende om Gerald in de volgende ronde te laten struikelen.
Op het terras werd de fraaie ronde besloten met enkele versnaperingen en kroketten met brood. Herinneringen werden opgehaald over onze tijd bij het ANP en het AD. We kwamen tot de conclusie dat we gelukkig deelgenoot waren in een tijdperk dat álles in de media kon door de hoge oplages en de enorme advertentieopbrengsten.
En Anita keek speurend om zich heen of alles goed verliep. „O ja, we wachten al weken op de schermen rond het terras..” Rustig aan Anita, we weten dat het allemaal helemaal goed komt. Het zal er in september, wanneer we met de NVGJ langs komen, nóg mooier uitzien.
De 'surprisereis', dit keer naar Spanje, zit er weer op. Sommigen stellen bleven nog iets langer, de meesten stapten maandag om 17 uur in de bus om pas tegen middernacht de golftas weer van de band op Schiphol te tillen. Het waren een paar sublieme dagen. Zonnetje, mooie banen, hier en daar een drankje, geen onvertogen woord, allemaal tevreden (hoewel niet altijd over het spel).
Natuurlijk was het spannend wie zich na dag 2 aan de top van het klassement zou nestelen. Maar alle aandacht, liefde en knuffels waren er in de eerste plaats voor Janneke Koster. Deze keer niet vanwege briljant golfspel maar vanwege een nachtelijke, onfortuinlijke val die haar een pijnlijke en opgezwollen enkel bezorgde. En veel warmte dus, als zij desondanks toch naar het terras of diner strompelde, steunend op Henk. Het was op dag 2 opnieuw zonnig maar wel een stuk frisser. Het was weer fijn spelen langs kleurige gevels. Ondanks netten langs de fairway vlogen hier en daar toch ballen richting koffiekopjes in tuinen en bij zwembaden. Op het oog bleef de schade beperkt. Bij het diner deden Ger en Rene de prijsuitreiking. Die leverde een heel andere top 3 op dan op dag 1, met Ron (mooie 34), Helene (keurige 32) en Frank van de familie Commandeur met een degelijke 31 punten. Dat maakt het klassement spannend. Op de laatste dag gaan Olga (59 punten) en Frank Maanders (58), Willem Buijteweg (58) runner up Ron Peereboom (57) en Ger (56) voor de hoofdprijzen. Voor de dagprijzen hebben ook anderen kans. Weer: zonnig, nog iets kouder.
Dag 2. De beste scores waren niet super, met 33 en 31. Onderhoud van Bellavista liet ook te wensen over, maar de zon scheen en het was droog en de gamba's a la ojillo waren heel lekker, dus waarom klagen. Olga won de eerste prijs, Willem Buijtenweg de tweede en Ger gelukkig de derde, anders waren alle dagprijzen naar de familie Commandeur deur gegaan, Frans Maanders werd 4. Gulzige types. Tot en met 14 punten rekenden we als de middenmoot, daaronder glom de degradatiezone. Peter - zijn naam liever hier niet noemen - had meer strepen dan punten, maar hij bleef gezellig. We applaudiseerden voor Hans T. We missen hem. Goed gedaan Hans. Mooi reisje.
Verrassingen genoeg tijdens deze surprisereis. Zeer aangenaam zonnig weer. En de Transavia vlucht met het grootste deel van de deelnemers vertrok ondanks dubbele storm en dankzij gunstige startbaan op tijd, om zes uur, om vier uur aanwezig, om 3 uur van huis. Een uitje. Een deel van de 24 deelnemers liep vrijdag al een oefenrondje, alsof dat zou helpen. En anderen, zoals Helene en Cara, deden zich aan de boulevard tegoed aan voortreffelijke visgerechtjes. Een paar keer zelfs. Het licht in het restaurant was buitengewoon helder en Willem B was zeer tevreden over het dessertbuffet. Dus de eerste dag deugde. Morgen het echte werk, om 9 uur vertrekken voor een ronde op Bellavista. Vanavond lijkt niemand zich daar nog druk om te maken.
Een stormachtig begin van de 'surprisereis' voor de NVGJ'ers! De vlucht van het gezelschap naar Faro was gelukkig niet geannuleerd. Drie dagen verblijven ze in het Hilton Islantilla Golf Resort. Henk Koster nam de stokken direct ter hand en begon met een rondje. Mooi weer, polootje was voldoende. De redactie wenst iedereen veel plezier in Portugal!